Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 47- Η ιστορία από διαφορετική οπτική γωνία

Ομολογώ πως ποτέ δεν περίμενα να υπάρξω πρωταγωνιστής ενός βιβλίου. Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου ιδιαίτερο ώστε να είμαι ο κατάλληλος για κάτι τέτοιο. Να που η ζωή τελικά είναι γεμάτη εκπλήξεις! Αυτό ναι... Αυτό μου το έμαθε καλά... Η συγγραφή θεωρώ επίσης πως είναι κάτι που δεν μου ταιριάζει. Παρόλα αυτά, δεν μπόρεσα να χαλάσω το χατίρι σε έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου. Ένα κεφάλαιο είναι μόνο εξάλλου... Τίποτα περισσότερο... Τίποτα λιγότερο... Ας ξεκινήσω παρουσιάζοντας τον εαυτό μου.

Γεννήθηκα στην Νάξο. Σε εκείνο το μαγευτικό νησί των Κυκλάδων. Το ομορφότερο νησί για εμένα. Ο απόλυτα ταιριαστός συνδιασμός ανάμεσα στο μπλέ και στο άσπρο. Ανάμεσα στο νερό και στην πέτρα. Οι γονείς μου νησιώτες και οι δύο. Ο πατέρας μου ταλαντούχος ζωγράφος... Η μητέρα μου έμενε σπίτι για να μεγαλώσει εμένα και τα δύο μεγαλύτερά μου αδέρφια. Τον Γιάννη και την Μαρία. Από μικρός αγαπούσα την θάλασσα και την ζωγραφική. Έπαιρνα θυμάμαι φύλλα από τον μπαμπά μου και καθόμουν με τις ώρες στην παραλία κοντά στο σπίτι μου... Και ζωγράφιζα... Την θάλασσα, τα βράχια, τα καράβια... Και κάπως έτσι πέρασαν τα όμορφα χρόνια στην Νάξο. 

Όταν μπήκα στο γυμνάσιο, μετακομίσαμε οικογενειάκως στην Αθήνα. Άργησα και δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα της ζωής μου... Η Αθήνα... Αυτή η τεράστια πόλη, με τρόμαζε. Σε αντίθεση με εμένα, τα αδέρφια μου βρήκαν ότι τους έλειπε. Ο Γιάννης φίλους, η Μαρία κινηματογράφους. Εγώ αφιερώθηκα στο ταλέντο μου. Τελείωσα το λύκειο και μπήκα στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. 

Δεν μετάνιωσα στιγμή την επιλογή μου αυτή. Το επάγγελμά μου, μου άνοιξε τους ορίζοντές μου, με κράτησε παιδί όταν κόντεψα να χάσω κάθε ίχνος παιδικότητας από μέσα μου. 

Αποφάσισα να κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Μόναχο, παρόλο που οι περισσότεροι καθηγητές μου, μου πρότειναν κάποια πόλη της Ιταλίας. Μπορείτε να το πείτε μοιραίο... Και δυσκολεύτηκα γι ακόμα μια φορά.

Την Γερμανία δεν την αγάπησα ποτέ μου. Μια χώρα με ψυχρούς ανθρώπους. Κανείς δεν με βοήθησε με την γλώσσα. Κανένας συμφοιτητής μου. Πολλοί καθηγητές αδιαφορούσαν για εμένα... Μόνο ένας βρέθηκε, και σε εκείνον χρωστάω ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, εκείνος... Εκείνος που με πήρε στο γραφείο του και μου έδωσε μια λίστα με ονόματα καθηγητών. Εκείνος που μου είπε '' εδώ ήρθες για να πάρεις πτυχίο και θα πάρεις''.