Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 40- Προσπαθώντας να σώσω ότι έχει μείνει

Ξάπλωσα στο κρεβάτι βάζοντας στην άδεια του πλευρά τον Σεραφείμ που κοιμόταν ήδη. Το παιδί μου πάντα λειτουργούσε σαν θεραπεία της ψυχής και της καρδιάς μου.Τον κοιτούσα και γαλήνευε η ψυχή μου. Κοιμόταν τόσο ήρεμα. Θυμήθηκα την γλυκιά αγωνία της αναμονής, τις πρώτες στιγμές μαζί του. Σηκώθηκα και άνοιξα το συρτάρι στο γραφείο μου. Βρήκα την ζωγραφιά που μου είχε χαρίσει τότε ο Γιώργος και την κράτησα πάνω μου. Το κινητό μου έφεξε. Είχα ένα μήνυμα από την Αθηνά:

'' Χριστίνα,

μίλησα με τον Γιώργο. Είναι στην ίδια ακριβώς ψυχολογική κατάσταση μαζί σου. Αύριο θα έρθει να δει τον Σεραφείμ. Πρόσεξε, είναι η ευκαιρία σου. Η ευκαιρία σου να σώσεις την χαμένη σου τιμή. Ξεκίνα από αυτό. Μην χάσεις την ίσως μοναδική ευκαιρία που έχεις! Για ότι χρειαστείς είμαι δίπλα σου. Καλή ξεκούραση''

Ξάπλωσα στο κρεβάτι μα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ σχεδόν όλη τη νύχτα. Άλλες στιγμές ένιωθα πως ζεσταίνομαι, άλλες πως κρυώνω. Η ώρα δεν περνούσε. Η νύχτα έμοιαζε αιώνια. Κάποια στιγμή κατάφερα να κοιμηθώ για λίγο...

Με ξύπνησε ο Σεραφείμ που είχε ανέβει πάνω μου και μου πείραζε τα μαλλιά.

''Μαμά;'' είπε μόλις άνοιξα τα μάτια μου

''Καλημέρα αγάπη μου'' είπα και τον φίλησα

''Που είναι ο μπαμπάς;'' ρώτησε με απορία

'' Είχε μια δουλειά... Θα έρθει σε λίγο...''

Αφού φάγαμε βγήκαμε στο πάρκο κάτω από το σπίτι μας να παίξουμε... Περίμενα την στιγμή που θα άκουγα το κουδούνι, που θα ερχόταν ο Γιώργος... Και η στιγμή ήρθε, ήρθε γύρω στις πέντε το απόγευμα.

''Καλησπέρα..'' είπε

''Καλησπέρα''

''Να περάσω;''

'' Δεν χρειάζεται να ρωτάς, Γιώργο''

Ο Σεραφείμ έτρεξε στην αγκαλιά του και εκείνος τον κράτησε σφιχτά πάνω του.

''Θα κοιμηθούμε σήμερα μαζί;'' τον ρώτησε

''Θα δούμε, γιέ μου''

Τους παρατηρούσα για άλλη μια φορά από μακριά... Έτοιμη να κλάψω.

''Θέλεις καφέ;''

''Όχι''

Απογοητεύτηκα. Ήταν τόσο ψυχρός... Τόσο απόμακρος.

''Θέλω να μιλήσουμε'' είπα αποφασιστικά

''Μιλήσαμε ήδη δύο φορές... Δεν με ενδιαφέρει, Τίνα. Δεν με ενδιαφέρει ο Χένριχ''