Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 46- Η ολοκλήρωση ενός αγώνα

Την αφήγησή μου θα συνεχίσω δέκα ολόκληρα χρόνια αργότερα. Το βιβλίο αυτό, δεν έχει ως σκοπό ολόκληρη την ζωή μου... Διηγούμαι μόνο όσα γεγονότα άλλαξαν την ζωή μου, όσα άγγιξαν την ψυχή μου. Όσα με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι αυτή τη στιγμή... Τα δέκα χρόνια που ακολούθησαν, μετά την επανασύνδεσή μου με τον Γιώργο, ήταν ήρεμα. Η ζωή μου είχε βρει τους ρυθμούς που έπρεπε, τους ρυθμούς που της έδειχνε η καρδιά και το μυαλό μου ταυτόχρονα... Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας μόνο τρία  γεγονότα, τα οποία θεωρώ πως είναι σημαντικά τόσο για να εξαφανιστούν τα ερωτηματικά που πιθανώς έχουν δημιουργηθεί στο μυαλό σας όσο και για να κατανοήσετε ευκολότερα την συνέχεια...

Γεγονός 1: Η Μαϊλένα.

Πάντα πίστευα πως όταν κάτι το θέλεις πολύ, όλο το σύμπαν συνομοτεί για να το αποκτήσεις. Αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο... Και συνεχίζω να το πιστεύω. Ακόμα κι όταν πίστευα πως δεν υπήρχε καμία ελπίδα, ποτέ, δεν σταμάτησα να προσεύχομαι. Ποτέ δεν σταμάτησα να προσεύχομαι και να παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήσει. Να με βοηθήσει να σηκώσω το βάρος εκείνο που πάντα με ακολουθούσε. Το πρόβλημα εκείνο που από τα εικοσιπέντε μου χρόνια δεν με άφησε σχεδόν ποτέ μόνη και ήσυχη. Θεωρούσα πολύ άδικο -παρόλο που είχα γίνει ήδη δύο φορές μητέρα- να μην έχω αποκτήσει ένα βιολογικό παιδί με τον Γιώργο. Πίστευα πως ακόμα και μετά την είσοδο του μικρού στην ζωή μας, η σχέση μας δεν ολοκληρώθηκε ποτέ πραγματικά, ποτέ... Όσο κι αν θέλαμε να πιστέψουμε το αντίθετο. Μου έλειπαν αναμνήσεις... Αναμνήσεις από την περίοδο της εγκυμοσύνης... Και τι δεν θα έδινα, για να ήταν ο Σεραφείμ βιολογικό μου παιδί. Να τον νιώθω μέσα μου από την πρώτη στιγμή της υπάρξής του... Να γνώριζε τον χτύπο της καρδιάς μου καλύτερα από τον καθένα... Να του διάβαζα, να του τραγουδούσα να περίμενα να με κλωτσίσει για να μου πει ''μαμά, όλα καλά''... Μου έλειπαν οι αναμνήσεις που δεν είχα. Πάντα υπήρχε ένα μεγάλο κενό... Υπήρχε εκείνο το κενό των εννέα μηνών... 

''Ελένη'' σημαίνει φως, λαμπάδα. Ο Μάϊος είναι ο πιο ζεστός και όμορφος μήνας της άνοιξης... Άνοιξη... Η εποχή της αναγέννησης, η εποχή της ελπίδας, των χρωμάτων, της ζωής... Όλο μαζί Μαϊλένα. Ένα όνομα εμπνευσμένο, ιδιαίτερο, μοναδικό. Έτσι αποφασίσαμε με τον Γιώργο να ονομάσουμε την κορούλα που αποκτήσαμε λίγο πριν πατήσουμε και οι δύο τα πενήντα.

Κατηγορήθηκα πολύ για το παιδί αυτό. Κατηγορήθηκα ότι είναι εγωιστικό αυτό που κάναμε, ότι θα έχει μεγάλους γονείς, ότι, ότι, ότι.