Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 23- Οι δύο πλευρές του νομίσματος

Δύο μέρες αργότερα αποφάσισα να περάσω από το σχολείο για να πάρω τα πραγματά μου. Περίμενα να περάσει η ώρα ώστε όταν εμφανιστώ να είναι όλοι για μάθημα. Μπήκα στο άδειο γραφείο και πλησίασα την έδρα μου. Κοίταξα την βιβλιοθήκη πίσω. Όλα τα βιβλία μου ήταν εκεί. Η λογική έλεγε να τα πάρω... Η καρδιά να τα αφήσω εκεί. Άφησα την κούτα πάνω στην έδρα και ξεκίνησα να μαζεύω πρώτα τα πράγματα που ήταν εκεί. Αφού τέλειωσα, πλησίασα την βιβλιοθήκη και κοίταξα τα βιβλία. Πήρα στα χέρια μου κάποια επιλεκτικά. Τα υπόλοιπα θα τα άφηνα εκεί... 

Όταν τελείωσα, ψαχούλεψα την κούτα και έβγαλα μερικά μικρά πραγματάκια πάλι έξω. Ήθελα να δώσω κάτι δικό μου στους αγαπημένους μου μαθητές από το αγαπημένο μου τμήμα. Πέντε μικρά δωράκια ήταν τοποθετημένα δίπλα-δίπλα. 

Το κουδούνι χτύπησε. 

Έπιασα το κάθε παιδί ξεχωριστά. Άφησα την Ευγενία για το τέλος. Την φώναξα έξω από το κτίριο. Άνοιξα τα χέρια της και της άφησα δύο βιβλία. Τα αγαπημένα μου. Δύο βιβλία και ένα βραχιόλι με το αρχικό της γράμμα. 

''Για να με θυμάσαι. Για να μην νιώθεις μόνη εδώ'' είπα

Άφησε τα δώρα μου στο παγκάκι που βρισκόταν δίπλα μας και με αγκάλιασε. Ένιωσα τα δάκρυά της στην μπλούζα μου. Τα μάτια μου έτσουξαν.. Τώρα έκλαιγα και εγώ. Κλαίγαμε και οι δύο μαζί, αγκαλιασμένες για πάνω από πέντε λεπτά. Δεν μας ένοιαζε το κουδούνι που είχε χτυπήσει. Δεν το ακούσαμε καν. 

Σκούπησα με τα χέρια μου τα δάκρυά της.

''Μίλα στην καθηγήτριά σου παιδί μου. Και πάρε με τηλέφωνο αμέσως'' είπα και έφυγα.

Δεν κοίταξα ούτε ένα λεπτό πίσω μου. Ήμουν αποφασισμένη πια. Έπρεπε να αντέξω. Είχα κλείσει τις υποχρεώσεις μου. Τώρα έπρεπε να αφιερωθώ στο παιδί μου... 

Το απόγευμα καθόμουν στην καρέκλα που ήταν ταυτόχρονα και κούνια αγκαλιά με το μωρό... Το κινητό μου έφεξε και το σήκωσα αμέσως

''Σας ενοχλώ;'' 

''Όχι παιδί μου. Εδώ, κάθομαι με τον μικρούλη. Μίλησες με την κυρία Μαρία;'' 

''Ναι.. Δύο φορές μάλιστα''

''Υπέροχα. Τι σου είπε;''

''Ότι δεν με προετοιμάζει''

Ένιωσα τα χέρια μου να ιδρώνουν. 

''Της εξήγησες ότι απλά θέλεις κάποιον να σε καθοδηγεί; Και πως θα πηγαίναμε μαζί για πτυχίο αλλά δεν γίνεται εξ αιτίας της άδειάς μου;''

''Ναι κυρία... Όλα της τα είπα..''

''Θα σκεφτούμε κάτι μαζί... Ίσως της μιλήσω και εγώ. Δώσε μου μόνο λίγο χρόνο να δω τι θα κάνω'' 

''Όσο χρόνο θέλετε''

''Γλυκιά μου, σε ευχαριστώ για την κατανόηση... Πρέπει να σε αφήσω γιατί ο μικρούλης πείνασε''

''Θα μιλήσουμε ξανά... Να του δώσετε φιλάκια''

''Όσα θες'' είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.

Ο Γιώργος με πλησίασε.

''Γιατί φαίνεσαι προβληματισμένη;''

''Γιατί νόμιζα πως έχω κλείσει τις υποχρεώσεις μου με το σχολείο όμως έκανα λάθος''

''Τι έγινε;''

''Δεν προετοιμάζει η αναπληρώτρια μου το παιδί για πτυχίο''

Ο Γιώργος γέλασε μόλις κατάλαβε πως πια δεν χρησιμοποιούσα ποτέ το όνομα της Ευγενίας αλλά την αποκαλούσα συνεχώς ''παιδί'' , ''γλυκιά'' ... 

Με πήρε από το χέρι. 

''Έλα να δεις'' είπε

Τον ακολούθησα. Μπήκαμε στο γραφείο μου.

''Εδώ είναι η λύση'' συμπλήρωσε

''Δεν καταλαβαίνω''

''Θέλεις να βοηθήσεις την μικρή;''

''Όσο τίποτα''

''Τότε αφού ξεκινήσατε μαζί, πρέπει να τελειώσετε μαζί''

''Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω''

''Φέρε την εδώ Τίνα. Ανέλαβέ την εσύ. Μόνο εσύ μπορείς να την κάνεις να πετύχει'' 

''Μα πως..''

''Είσαι η δύναμή της. Μην φοβάσαι. Δεν θα θεωρηθεί ιδιαίτερο. Δεν θα παίρνεις χρήματα. Θα στο ξεπληρώσει με την αγάπη και την επιτυχία της''

''Είσαι θησαυρός!'' είπα και τον φίλησα

Ο Γιώργος δεν μπορούσε να με βοηθήσει περισσότερο. Της το ανακοίνωσα την επόμενη κι όλας μέρα. Και δεν μετάνιωσα την επιλογή μου ποτέ. Οι ώρες του μαθήματος ήταν οι καλύτερες μου. Γελούσαμε συνεχώς. 

Κανένα νόμισμα δεν έχει μόνο μια όψη τελικά. Εκεί που πας να τα παρατήσεις, εκεί που βρίσκεσαι ένα βήμα πριν την απογοήτευση, εκεί ακριβώς έρχεται ένας ήλιος που φωτίζει την άλλη πλευρά του νομίσματος! Εκείνη την πλευρά που δεν είχες ανακαλύψει ακόμα, εκείνη που γνώριζες μεν πως υπάρχει όμως την αγνοούσες. 

Βλέποντας και τις δύο πλευρές, καταλαβαίνει κανείς ότι καθετί που φαίνεται άσχημο  έχει να σου δώσει και κάτι καλό. Η άδειά μου λοιπόν, η αποχή μου από το σχολικό περιβάλλον, εκτός από τα δάκρυα λύπης και τις στιγμές στενοχώριας, μου χάρισε απλόχερα την ευκαιρία που τόσα χρόνια περίμενα. Μου χάρισε μια μεγάλη κόρη και ένα στήριγμα για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.