The Desert

23

P.O.V: Sem

Ik pak een random paard tot ik me iets bedenk. Merissa. 'Meris?' ik kijk rond maar zie geen Merissa. 'Mama' roept een stemmetje. Ik laat het paard meteen los en ren naar het geluid. 'Mama' Merissa strekt haar armen uit. 'Wat is er?' ik til haar op en zet haar op mijn zij. 'Waar ga je heen?' vraagt ze. 'Waar gaan wij heen? Wij gaan naar de Firks' antwoord ik en zadel het paard half op. 'Maar... Ashton, Michael, Luke en Calum dan?' vraagt Merissa. 'Niet' antwoord ik en zet Merissa op de grond. Ze knikt en gaat zitten. 'Sem, wat ben je aan het doen?' vraagt Michael die aan komt lopen met vier paarden. 'Wat ga jij doen?' antwoord ik. 'Eh, wij gaan naar de Firks' antwoord hij. Ik stop met het opzadelen en kijk hem vragend aan. 'jij?' vraagt Michael. 'Ook' antwoord ik. 'Waarom gaan we niet samen?' vraagt hij. 'Met Ashton? Nee dankje' mompel ik en draai me weer om. 'Kom op Sem, je moet hem gewoon vergeten. Anders kunnen we nooit met elkaar omgaan' probeert Michael. Ik zucht en voel tranen opborrelen. Ik weet niet waarom maar ik ben een emotioneel aan het worden. 'I-ik wil het zelfde Mike' mompel ik en laat een traan vallen. 'Hé, niet huilen' Michael maakt snel de paarden vast en trekt me in een knuffel. 'Ik wil gewoon zo graag dat alles goed gaat, maar... Maar ik doe niks goed. Waarom zou Ashton anders boos op me zijn?' snik ik. 'Je doet het juist goed Sem, wat is er zo ineens aan de hand dat je moet huilen?' vraagt Michael. 'Ik denk gewoon stress' mompel ik en klem me stevig tegen hem aan. 'Sst, we gaan er met zijn zessen op af, oke? We zullen Merissa en jou beschermen met ons leven' glimlacht Michael. Ik glimlach lichtjes en knik. 'Mike! Wat doe je toch' hoor ik Luke roepen. 'Gaat het weer?' vraagt Michael. Ik knik en maak me los. Hij laat zijn hand nog even over mijn haar gaan en draait zich dan om. Ik veeg mijn tranen weg en zet Merissa op het paard. 'We gaan met zijn zessen' commandeerd Michael. 'Hoezo?' vraagt Ashton. 'Sem wou ook naar de Firks gaan'. 'Vast en zeker om haar vader weer te zien' hoor ik Ashton mompelen. Ik voel de tranen alweer op borrelen. Wat is dit toch, waarom ben ik opeens zo emotioneel. 'D-dat is niet waar' de trilling in mijn stem is duidelijk te horen maar Ashton trekt zich er niks van aan. 'Ohja, vertel dan eens waarom wil je er dan wel heen? Merissa afzetten?'. Ik draai me woedend om en grijp mijn mes. Ik duw Ashton op de grond en steek mijn mes in zijn nek. De tranen stromen over mijn wangen. 'Om niet weer een familie lid te verliezen, daarom Ashton. Ik denk niet dat je het weet. Maar je doet me pijn, heel erg veel pijn. Weet je niet hoe onmogelijk pijn het doet als iemand het de hele tijd over iemand heeft die je het liefst wil vergeten. Ik praat toch ook niet om jou ouders' sis ik. Ashton snuift en duwt me van hem af. 'Het gaat je niks aan als ik dat weet of niet. Misschien is het juist wel mijn plan om jou pijn te doen' schreeuwt hij. Ik schrik en strompel naar achter. 'Ashton' probeert Luke en pakt zijn arm. 'Nee Luke, niemand heeft het over mijn ouders' roept hij terwijl er ook tranen in zijn ogen ontstaan. 'Ashton, kalmeer' probeert Luke door. Waarom heeft hij ook opeens tranen? 'Nee, ik wil haar afmaken, nog één woord over mijn ouders en ze is dood, net zoals haar moeder en zusje' gromt hij. Opnieuw voel ik een adrealine kik van woedde door mijn lijf stromen wat me naar Ashton toe laat rennen. Michael pakt me vast midden in mijn tocht en trekt me dicht tegen hem aan. 'Klaar Ashton' roept hij en houd me stevig vast. 'Het is genoeg nu, je hebt haar genoeg pijn gedaan' mompelt Calum zachtjes. Ik houd me snikkend vast aan Michael en luister naar de stemmen. 'Niemand heeft het over mijn familie' hoor ik Ashton zeggen. 'Waarom doe je het dan terug bij haar? Vertellen dat ze dood zijn' hoor ik Luke zeggen. Een hopelose brul is te horen 'ZE ZIJN VERDOMME NIET DOOD'. Snikken volgen wat me los laat maken uit Michael zijn armen. Ik kijk naar Ashton die op de grond ligt. 'Zijn zijn ouders ook dood?' vraag ik Luke. Luke blijft even stil maar knikt dan. 'Ja, ze zijn dood' snikt Ashton. Ik kijk hem met medelijden aan. Al snel plof ik naast hem neer en trek ik hem tegen me aan. 'Ik wil ze terug' snikt hij en klampt me aan mij vast. Bij mij beginnen de tranen ook weer te stromen 'ik ook' fluister ik. 'Waarom kan ik niet normaal zijn'. 'Dat ben je wel' fluister ik en haal een hand door zijn haren. 'I-ik kan niet eens normaal doen tegen een meisje die precies het zelfde heeft. Alleen maar omdat ik zo iemand kon kleinderen zodat ik kon doen alsof ik wel ouders had' huilt hij. 'Ssst, het is goed Ashton' fluister ik. 'Nee dat is het niet, het spijt me zo. I-ik..' hij huilt nog harder. Ik trek hem nog dichter tegen me aan en wieg ons heen en weer. 'Mama niet huilen' zegt een klein stemmetje en kruipt tussen Ashton en mij in. Ik lach zachtjes samen met Ashton en sla mijn arm om Merissa heen. Ashton het had zelfde idee waardoor zijn arm ook om mij heen slaat. Ik glimlach en bloos lichtjes. 

'Let's go' roept Ashton en spoort zijn paard aan om te vertrekken. Ik lach zachtjes. Onze paarden waren opgezadeld, het zat, hopelijk, goed tussen Ashton en mij en... Het beste van alles, we gingen opzoek naar Isis om haar weer terug te krijgen. 'Isis, houd vol. We komen er aan' fluister ik en volg de jongens. 

Nog maals, bedankt voor de 1k. Luf yoe so much. Hier de update. Ik hoop dat dit verhaal niet te lang dradig word en niet te saai. xD