Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 6

Γεια σας και πάλι! Λοιπόν, πρώτα απ' όλα, να ζητήσω συγγνώμη, γιατί υποσχέθηκα οτι θα ανέβαζα το σ/κ και δεν το έκανα...Δυστυχώς, ολόκληρο το σαββατοκύριακο, το wattpad δεν μου επέτρεψε να ανεβάσω κεφάλαιο, και λόγω εξετάσεων, δεν μπορούσα εχθές. Όμως λεω να σας αποζημιώσω σήμερα.... ;) Enjoy! 

..........................................................................................................................................................................

Ορέστης

  Ο Ορέστης κοίταξε την μελαχρινή κοπέλα που βάδιζε δίπλα του. Ήταν μικροκαμωμένη, αλλά δυνατή. Ο Νικήτας είχε αναφέρει κάτι...οτι εκείνη και η αδελφή του έκαναν πρωταθλητισμό στην κολύμβηση, αν δεν τον γελούσε η μνήμη του.

  Τα μαύρα της μαλλιά, ήταν νωπά και έπεφταν στην πλάτη της σε κύματα. Μύριζε...μέντα; Ναι, τα μαλλιά της μύριζαν σίγουρα μέντα.

Προχώρησαν λίγο ακόμη στην σιωπή.

"Πως σου φαίνεται η γειτονιά μας μέχρι τώρα;" τον ρώτησε.

  Την κοίταξε, αλλά δεν της απάντησε. Γιατί στο διάολο είχε προσφερθεί να την γυρίσει; Είχε υποσεχθεί στον εαυτό του οτι δεν θα δενόταν...

"Ο Νικήτας ανέφερε οτι είσαι νέος στην ομάδα, αλλά είσαι αστέρι. Αλήθεια είναι;" ξαναπροσπάθησε εκείνη.

  Αυτή δεν το βάζει κάτω εύκολα, σκέφτηκε ο Ορέστης,

"Είναι αγένεια να μην απαντάς, ξέρεις." του πέταξε.

 Για καλή του τύχη ο γήπεδο φάνηκε στην ευθεία τους.

 Προχώρησε στο πάρκινγκ, μόνος του.

  Ανέβηκε στο μηχανάκι, και φόρεσε το κράνος του. Εκείνη, στεκόταν δίπλα του και τον κοίταζε λες και είχε μόλις κατέβει απο τον πλανήτη Άρη.

"Μη...μηχανή;" ψέλλισε, φανερά αναστατωμένη.

"Μηχανάκι, αλλά ναι, σ' αυτήν την κατηγορία ανήκει." απάντησε ξερά. "Ορίστε, βάλε κράνος." της είπε, και της έδωσε το δεύτερο κράνος που είχε μαζί του. Είχε ήδη αφήσει την τσάντα προπόνησης κάτω στα πόδια του, και την είχε στερεώσει μ' ένα γάντζο.

Η Μιλένα ανέβηκε στο μηχανάκι, διστακτικά, και έβαλε το κράνος.

"Κρατήσου."

  Το μηχανάκι ξεκίνησε, κι εκείνη τον αγκάλιασε σφιχτά. 

Όχι κι άσχημη αίσθηση, είπε απο μέσα του.

"Το σπίτι μου είναι απέναντι απο την παιδική χαρά." του φώναξε μέσα στον αέρα.

Μερικά λεπτά  αργότερα, έφτασαν. Ο Ορέστης σταμάτησε το μηχανάκι, και η Μιλένα κατέβηκε.

"Σ' ευχαριστώ πολύ, Ορέστη. Καλό βράδυ." 

Εκείνος απλά ξεκίνησε την μηχανή, και έφυγε, αλλά η τελευταία λέξη που άκουσε απο το στόμα της τον χτύπησε σαν μαστίγιο....

"Βλάκα!"