Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 26

Το ξέρω, το ξέρω. Έχει περάσει πολύς καιρός. Και ναι, είδα κάποια σχόλια που ζητούσαν καινούργιο κεφάλαιο.

Συγγνώμη παιδιά. Ήταν μια όχι-και-τόσο-όμορφη-πολύ-πιεστική-περίοδος/φάση για μένα. 

Καιρό μετά λοιπόν, σας δίνω το #26.

enjoy!

Υ.Γ Θα ξεκινήσω μάλλον να ανεβάζω κεφάλαια και στο άλλο βιβλίο που δουλεύω, το "Απότομη προσγείωση" Τσεκάρετέ το παρακαλώ, και πείτε μου την γνώμη σας ;) 

-------------------------

Μιλένα

Ήμασταν αγκαλιά, και κοιτούσα τα ανοιχτόχρωμα μάτια του, περιμένοντας εξηγήσεις.

"Δεν ξέρω απο που να αρχίσω Μιλένα...."

"Σιγά Σιγά. Ξεκίνα απο τα βασικά." τον συμβούλεψα.

"Ήταν ο πιο σημαντικός άνθρωπος για μένα," ξεκινά να λέει χαμηλόφωνα. "Την ήξερα όπως την παλάμη του χεριού μου. Είχε κατάξανθα μαλλιά, με τα οποία λάτρευα να παίζω όποτε ήταν στην αγκαλιά μου. Τα γατίσια μάτια της με κοίτζαν πάντα με τρόπο καθηλωτικό." 

Σταματά να μιλάει.

"Τα πας περίφημα, συνέχισε." τον παροτρύνω.

"Όλα τα αγόρια της ομάδας με δούλευαν. Είχα δηλώσει απο νωρίς άλλωστε οτι δεν ήμουν άνθρωπος για σχέση και κουραφέξαλα. Αλλά με κείνη, ήταν αλλιώς..." λέει, και με κοιτά απολογητικά.

"Θέλω να μιλήσεις ελεύθερα, Ορέστη. Δεν θα πληγωθώ. Είναι προφανές πως σήμαινε πολλά για σένα...."

Διστακτικά, συνεχίζει.

"Μια μέρα, μετά απο μια πολύ κουραστική προπόνηση, που τελείωσε γύρω στις έντεκα και κάτι το βράδυ, ήρθε να με βρει. Ήταν χειμώνας, και φορούσε ένα σκουφάκι που έκρυβε τα μαλλιά της. Ήταν απλά πανέμορφη. 

Με κοίταξε σοβαρά με τα γατίσια μάτια της και μου είπε πως περίμενε το παιδί μου. Είχαμε κάνει έρωτα μονάχα μια φορά, και ενώ είχαμε χρησιμοποιήσει προστασία, το θέμα στράβωσε. Η πρώτη της αντίδραση ήταν να μου ανακοινώσει πως θα πήγαινε για έκτρωση. Καταλάβαινα πως θα ήταν δύσκολο να κρατήσουμε το παιδί, αλλά...ήταν μια αθώα ψυχή. Όταν της το είπα, απλά γύρισε και έφυγε.

Μερικές μέρες αργότερα, με παίρνει πριν την προπόνηση και μου λέει πως θα το κρατήσει τελικά. Ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, στο υπόσχομαι. 

Και πήγα προπόνηση. Περίμενα να την  δω μετά. Με το που φτάνω, μου τηλεφωνεί. Χαμογελώ βλέποντας το όνομά της να φωτίζει την οθόνη. Ούρλιαζε το όνομά μου για βοήθεια. Την πήγαν άμεσα στο νοσοκομεί. Κάποια αιμορραγία είπαν. Χεριουργείο είπαν. Το παιδί δεν τα κατάφερε. Και λίγο μετά έφυγε και εκείνη...

Δεν με άφησαν να πάω στην κηδεία της. Η αδελφή της βασικά δεν με άφησε. Πήγα μετά όταν έφυγαν όλοι, και κοίταζα την φωτογραφία της κλαίγοντας.

Οι φήμες ξεκίνησαν όταν γύρισα στο σχολείο. Ένας αρχηγος μιας άλλης ποδοσφαιρικής ομάδας, χρόνια αντίπαλος, με τσιγκλούσε για την μπάλα. Όταν είδε οτι δεν αντιδρούσα, τόλμησε να την πιάσει στο στόμα του. Και να πει μάλιστα οτι εγώ την ανάγκασα να ρίξει το μωρό."

"Πόσο άσχημα τον χτύπησες;"

"Πολύ. Πάρα πολύ."

"Έτσι αποβλήθηκες;"

"Πενταήμερη αποβολή ισούται με αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος.Και κάπως έτσι κατέληξα στο σχολείο σου."

"Πόσος καιρός έχει περάσει;"

"Ενάμισης χρόνος."

"Ήσασταν Α' Λυκείου;!"

"Ναι."

"Ω..."

"Κάπως έτσι."

"Ορέστη...."

"Έλα."

"Συγγνώμη που σε πίεσα."

"Κάποια στιγμή θα έπρεπε να στα πω..."

"Ε;"

"Κοίτα Μιλένα," λέει και με κοιτά με μια ματιά που νιώθω πως βλέπει την ψυχή μου. "Την αγαπούσα. Και όλα όσα έγιναν....Με έχουν κάνει έναν άλλο άνθρωπο. Έχω ψυχολογικά βαρίδια, εντάξει; Έχω αλλάξει, έχω γίνει ο χειρότερος δυνατός μου εαυτός... Και το θέμα είναι οτι....οτι με κάνεις να νιώθω σαν τον άνθρωπο που ήμουν πριν...κάποιον που προσπαθούσε να είναι καλός άνθρωπος....Και μου αρέσει αυτό. Μου αρέσεις εσύ. Δεν θέλω να σε κοροϊδεύω. Έπρεπε να ξέρεις..."

Αγγίζω διστακτικά το μάγουλό του.

"Έ, κοίτα με, μην γυρνάς το κεφάλι σου." τον μαλώνω. "Δεν έχω ζήσει τον έρωτα της ζωής μου, Ορέστη. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ένιωσες για εκείνη. Μου αρέσεις όμως και συ, όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό." λέω πειρακτικά, και στα χείλη του σκάει μια υποψία χαμόγελου. "Χαίρομαι που μου εξήγησες τι συνέβη. Και λυπάμαι...για όλα..."

Δεν αντέχει, βλέπω ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό του, και το επόμενο πράγμα που ξέρω, είναι πως τον έχω πάρει αγκαλιά και εκείνος κλαίει με λυγμούς.

"Σςςς....Είμαι εγώ εδώ τώρα...όλα καλά....όλα καλά...." του ψιθυρίζω.