Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 4

Τα αγόρια βγήκαν μετά απο λίγη ώρα απο τα αποδυτήρια. Η Νάγια έπεσε πάνω στον Νικήτα και τον αγκάλιασε.

"Σιγά νήπιο, θα με πνίξεις!" είπε γελώντας ο Νικήτας.
"Ποια είπες νήπιο, άθλιο υποκείμενο; Με περνάς για δύο λεπτά!"

"Ήταν δύο υπέροχα λεπτά χωρίς εσένα..."

"Νικήτα..."

"Τι;"

"Σκάσε!"

"Και 'γω σ' αγαπώ αδερφούλα."

"Εάν τελειώσατε να σφάζεστε, μπορούμε να φάμε; Λιμοκτονώ!" διέκοψε ο Κίμωνας.

Η Νάγια κοίταξε τον Κίμωνα και κοκκίνισε.

Όπα, πότε μας προέκυψε αυτό;, σκέφτηκε η Μιλένα μόλις είδε την κολλητή της να κοιτάζει τον Κίμωνα λιώνοντας σαν το κεράκι.

Η αλήθεια να λέγεται, ο Κίμωνας ήταν ΩΡΑΙΟΣ. Σαν να λέμε 1.88 ύψος, μελιά μάτια, καστανά μαλλιά, βαθιά μπάσα φωνή, ευγενικός, γλυκός, με δικέφαλους, τρικέφαλους, πονοκέφαλους ΩΡΑΙΟΣ. Αλλά η Νάγια ποτέ πριν δεν είχε ενδιαφερθεί για τον κολλητό του ενοχλητικού δίδυμου αδερφού της.

Να θυμηθώ να την περάσω μια ιερά εξετασούλα μόλις βρεθούμε μόνες μας, σημείωσε νοερά η Μιλένα.

"ΦΑΓΗΤΟΟΟΟΟΟΟ!" πανηγύρισαν όλοι οι μαντράχαλοι.

"Και που θα πάμε;" ακούστηκε μια βαριά, ελαφρώς κοροϊδευτική φωνή απο το πίσω μέρος του πλήθους.

Οι ποδοσφαιριστές παραμέρισαν, και η πηγή της φωνής φάνηκε.

Ήταν εκείνος.

Το περπάτημά του ήταν νωχελικό. Η παρουσία του και μόνο θύμιζε στην Μιλένα μπελάδες. Κοίταζε δεξιά και αριστερά καχύποπτα. Εκείνη μπορούσε να δει τα μάτια του τώρα. Ήταν γαλάζια, σαν το χρώμα της θάλασσας του Αιγαίου όταν ηρεμεί. Μόνο που τα δικά του, μόνο ήρεμα δεν ήταν. Ήταν ηλεκτρισμένα, λες και είχε περάσει κανείς μέσα τους καλώδια με ηλεκτρικό ρεύμα και είχε αφήσει όλη την ενέργεια να ξεχυθεί.

Ο Νικήτας χαμογέλασε φιλικά, ενώ η έκφραση του Κίμωνα σκοτείνιασε.

"Ορέστη....Να σε συστήσω στις κυρίες: η αδερφή μου, η Νάγια και η κολλητή της, η Μιλένα. Κορίτσια, ο Ορέστης, η νεότερη μεταγραφή στην ομάδα μας. Ήρθε μόλις τον περασμένο μήνα."

Ξάφνου, το κινητό του Νικήτα χτύπησε.

"Έρχομαι σε μισό!" φώναξε, και απομακρύνθηκε για να απαντήσει.

Η Νάγια έτεινε το χέρι της για χειραψία, αλλά ο Ορέστης δεν ανταποκρίθηκε.

"Και 'γω χάρηκα που σε γνώρισα, κόπανε." του πέταξε, με τα πράσινα μάτια της να σπιθίζουν.

"Δεν σου μίλησε κανείς, κοριτσάκι." της απάντησε ο Ορέστης.

"Έι, για πρόσεχε λίγο πως της μιλάς!" είπε ο Κίμωνας και πήγε να τον αρπάξει.

Η Μιλένα μπήκε ανάμεσα στα δυο αγόρια, και έβαλε τα χέρια της στο στέρνο του Κίμωνα.

"Ας ηρεμήσουμε λίγο όλοι μας. Κίμωνα, γιατί δεν πας να τσεκάρεις αν έχει ξεχάσει κανείς κάτι στα αποδυτήρια;"

Ο Κίμωνας κοντοστάθηκε. "Επιστρέφω σε λίγο..." είπε, και αφού έριξε μια ακόμη παγωμένη ματιά στον Ορέστη, γύρισε στα αποδυτήρια.

"Λοιπόν, παίδες, για που λέτε;" ρώτησε ο Νικήτας, που μόλις είχε επιστρέψει.

Μετά απο μια πεντάλεπτη συζήτηση, η οποία περιλάμβανε γρυλίσματα, αψιμαχίες, γιουχαρίσματα και επεφημίες, κατέληξαν όλοι στο συμπέρασμα ότι θα πήγαιναν στο σουβλατζίδικο τς γειτονιάς.

Μέχρι να αποφασίσουν, ο Κίμωνας γύρισε απο τα αποδυτήρια. Συγκεντρώθηκαν και ξεκίνησαν. Η Μιλένα περπατούσε δίπλα στην Νάγια και τον Κίμωνα, αλλά θεώρησε οτι θα έπρεπε να τους αφήσει λίγο χρόνο και χώρο...για τους δυο τους.

"Μικρή μου..." είπε ο Νικήτας και την αγκάλιασε απο τους ώμους μόλις έφτασε κοντά του. Τα μάτια του, ολόιδια σμαράγδια με αυτά της Νάγιας, γελουσαν.

"Πρέπει να σταματήσει να με φωνάζεις κάποια στιγμή έτσι, ξέρεις." του απάντησε, και χώθηκε στην αγκαλιά του.
"Μπααα, μάλλον ποτέ. Είσαι άλλωστε η δεύτερη μικρή μου αδερφή. Είναι καθήκον μου να σε φωνάζω με εκνευριστικά παρατσούκλια."
Εκείνη γέλασε, και του έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο. Ο Νικήτας δεν είχε και άδικο° ήταν πάντοτε ο μεγάλος αδερφός που ποτέ δεν είχε.
"Συγχαρητήρια για την νίκη λοιπόν, ψηλέ."
"Ευχαριστώ πολύ."
Γύρισε στιγμιαία το κεφάλι της, για να τσεκαρει την κολλητή της, και τα μάτια της έπεσαν στον Ορέστη.
"Νίκι, τι παίζεται με τον καινούργιο;"
"Τον Ορέστη; Να σου πω την αλήθεια μικρή, δεν ξέρω. Ήρθε πρίν απο λίγο καιρό. Τον πέταξαν έξω απο το προηγούμενο σχολείο του λόγω βίαιης συμπεριφοράς, μετακόμισε εδώ, και γράφτηκε στην ομάδα μας. Είναι πολύ κλειστός και το παιζει μάγκας.Ως παίκτης είναι άσσος και μάλιστα με πολλές διακρίσεις. Δεν με αγχώνει η συμπεριφορά του μέσα στο γήπεδο, μα έξω απο αυτό. Μυστήριο τρένο..." ολοκλήρωσε ο Νικήτας. "Πρόσεχε σε παρακαλώ...Τουλάχιστον μέχρι να γνωριστουμε λίγο καλύτερα..."
Η Μιλένα κοίταξε για ακόμη μια φορά τον αινιγματικό νεαρό. Ήταν η ιδέα της ή η καρδιά της χτυπούσε λίγο πιο γρήγορα στο άκουσμα του ονόματος του;
Ορέστης