Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλιο 10

Τελειώσαν λοιπόν και οι εξετάσεις.....και άρχισαν τα θερινά! Τα συλληπητήρια μου λοιπόν, σε όσους λιώνουν παρέα μου στην ζέστη και κάνουν και μάθημα!

Υ.Γ: Θα προσπαθήσω να ανεβάζω ένα με δυο part την εβδομάδα (μάλλον κυρίως Παρασκευή). Υπόσχομαι!

*****************************************************************************************************

Ορέστης 

  Το σπίτι της ήταν πολύ κοντά στο πάρκο, τελικά. Ανεβήκαμε τις λευκές σκάλες παρέα, και το σκυλί της προπορευόταν, λες κι ανυπομονούσε να φτάσει σπίτι του. Σταμάτησε στον τρίτο όροφο.Έψαξε για λίγο τα κλειδιά της, και τα βρήκε τελικά στην τσέπη του παντελονιού της.

"Εεε...Μιλένα;" ψιθύρισα, καθώς μια σκέψη πέρασε αστραπιαία απο το μυαλό μου.

"Ναι;"

"Οι γονείς σου...Δεν θα κοιμούνται;"

   Έπνιξε ένα γελάκι. "Οι γονείς μου είναι γιατροί. Και οι δυο. Και για κάποιο κακό λόγο, τις Κυριακές έχουν εφημερία. Και οι δύο."

  Ξεκλείδωσε την πόρτα, και περάσαμε μέσα, στο σαλόνι της. Έκλεισα την πόρτα, όσο εκείνη έβγαζε το λουρί απο το τερατάκι της. Ο σκύλος, ευχαριστημένος, πήγε και κούρνιασε στο καλαθάκι του, στην άκρη του σαλονιού. Η Μιλένα προχώρησε, και εγώ την ακολούθησα, καθώς πέρασε σε ένα άλλο δωμάτιο. Άναψε το φως, και η κουζίνα φωτίστηκε.

"Περίμενε εδώ." μου είπε. "Πάω να σου φέρω ένα μπλουζάκι να αλλάξεις." συνέχισε, και εξαφανίστηκε.

  Κάθισα σε μια καρέκλα. Κοίταξα τριγύρω. Η κουζίνα φαινόταν αρκετά μεγάλη, τακτοποιημένη και καθαρή και παντού κυριαρχούσε το χρώμα των τοίχων του νοσοκομείου. Λες και...λες και δεν είχε μαγειρέψει ποτέ κανείς εκεί. Έβγαλα την βρεγμένη μπλούζα απο πάνω μου, και την κράτησα στα χέρια μου.

Εκείνη μπήκε ξανά μέσα στην κουζίνα, με άλλα ρούχα και ένα μαύρο, διπλωμένο αντρικό μπλουζάκι στην αγκαλιά της.

"Ελπίζω να σου κάνει, μόνο αυτό μπόρεσα να..." ξεκίνησε να λέει, αλλά έπαυσε με το που με κοίταξε.

Με χάζευει, σκέφτηκα, με μια ανεξήγητη ικανοποίηση.

Ευχαρίστησα για ακόμη μια φορά τον πρώην προπονητή μου, που μου έβγαζε το λάδι στις προπονήσεις, ώστε να σμιλευτεί το σώμα μου. Τα μάτια της με κοίταζαν τόσο έντονα, που ένιωθα να καίω. Ναι, άξιζαν τελικά οι ατελείωτες ώρες προπόνησεις.

Ξερόβηξα, και πήρε τα μάτια της απο πάνω μου.

"Είναι το μόνο που μπόρεσα να βρω, είναι του αγορ..."

Του αγοριού της, σκέφτηκα με πικρία. Ένα πλάσμα σαν και αυτήν, να είναι ελεύθερο; Στα όνειρά μου!

"Του πρώην αγοριού μου." συνέχισε, και το βλέμμα της αρνήθηκε να συναντήσει το δικό μου.

"Ευχαριστώ." της είπα, και το φόρεσα. "Είδες, μου κάνει μια χαρά."

"Χαίρομαι."

"Έι, όλα καλά;" την ρώτησα.

Προφανώς και όχι, ηλίθιε, σκέφτηκα. ΠΡΟΦΑΝΩΣ, έχει χωρίσει πρόσφατα και πονάει, μαλάκα. Και εσύ της το θύμισες.

"Ναι, μια χαρά. Τι θα έλεγες λοιπόν, να μαγειρέψουμε και λίγο πρωινό μαζί με τον καφέ;"

"Κοριτσάκι, εάν θέλεις αλήθεια να φας πρωινό, δεν θα μ' αφήσεις να μαγειρέψω." της είπα, γελόντας.

  Και το μικρό χαμόγελό που μου χάρισε, μ' έκανε να νιώσω...απροσδόκητα υπέροχα.

Γαμώτο.