Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 15

Γειά σας και πάλιιι! Έκανα μερικές διορθώσεις καθώς το ξαναέγραφα. Δεν διαφέρει βεβαίως πολύ απο το αρχικό, που δυστυχώς σβήστηκε (γιατί βρε wattpad?). Οφείλω να ομολογήσω πως μου αρέσει λίγο καλύτερα τώρα! Και πάλι συγγνώμη για το όλο θέμα! Τα λέμε την Παρασκευή! Enjoy!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Μιλένα

Ηρεμία.

Η λέξη που περιέγραφε επακριβώς το πως αισθανόμουν τις τελευταίες δυο εβδομάδες.

Βλέπετε, καθώς η Νάγια αποφάσισε οτι δεν μπορούσε να με παρακολουθεί να μαραζώνω, με πέρασε μια μίνι ιερά εξέταση, και εννοείται έμαθε τα πάντα για το σκηνικό με τον Ορέστη. Έτσι, λοιπόν, σε συνθήκες πλήρους δημοκρατίας, μια ημέρα μετά το τέλος της καλοκαιρινής προετοιμασίας για την τρίτη λυκείου, έκλεισε δυο εισιτήρια για την Κεφαλλονιά, πήρε τα κλειδιά του εξοχικού, μια βαλίτσα με τα ρούχα της και  μια με τα δικά μου, με ξεκούνησε  με το ζόρι και επιβιβαστήκαμε στο ΚΤΕΛ για Πάτρα, αγνοώντας παντελώς  τις  αδιάκοπες διαμαρτυρίες του παραξενεμένου Νικήτα.

Τις πρώτες μέρες δεν ήθελα να βγω απο το σπίτι. Δεν είχα όρεξη. Ο καλός καιρός που επικρατούσε έξω, απλά υπογράμμιζε ειρωνικά τα χάλια τςη δικής μου διάθεσης. Επίσης, με μάγευε η ομορφιά του και η αίσθηση απομόνωσης που μου προσέφερε αυτό το σπίτι. Ήταν παλιό, χτισμένο εξωτερικά με πέτρες και με ξύλινα πατώματα να το στολίζουν στο εσωτερικό. Είχε τρεις πανέμορφες κρεβατοκάμαρες, με παραδοσιακά σεντόνια και μεγάλα ξύλινα, σκαλιστά κρεβάτια. Μου άρεσε αυτό το σπίτι. Τα ελαφρά τριξίματα των δρύινων πατωμάτων κάτω απο τα βήματά μου, με έκαναν και χαμογελούσα αχνά. Αγαπημένο μου σημείο βεβαίως, η μεγάλη ξύλινη σκάλα, που οδηγούσε στον δεύτερο όροφο. Καθόμουν στα πλατιά σκαλιά με τις ώρες, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, κάνοντας σκέψεις. Με κύρια σκέψη εκείνον. Και δεν καταλάβαινα γιατί του έδινα τόση σημασία. Σε αυτόν και στο περιστατικό ανάμεσά μας εδώ που τα λέμε....

Μετά απο αρκετή επιμονή απο την πλευρά της κολλητής μου, ξεκίνησα να πηγαίνω για μπάνιο στην θάλασσα σε καθημερινή βάση. Και μάλιστα, έπειτα απο μερικές μέρες, η Νάγια δεν χρειαζόταν πια να με τραβήξει για να πάμε. Την τραβούσα εγώ. Ξεκίνησα να το απολαμβάνω.

Και απ' ότι φαίνεται, και το σώμα μου ξεκίνησε να απολαμβάνει αυτά που έκανα στην συνέχεια.

Λιαζόμουν τεμπέλικα  βγαίνοντας απο το νερό όποτε πηγαίναμε στην παραλία, και είχα αποκτήσει ένα όμορφο μαύρισμα. Επίσης, κολυμπούσα με τις ώρες. Έτρωγα τα λαχταριστά σπιτικά φαγητά τςη γιαγιάς των διδύμων, της κυρίας Νικητίας, που έμενε μαζί με την δίδυμη αδερλφή της, την Ανδρονίκη μερικά σπίτια παρακάτω, στο σπίτι της κυρίας Ανδρονίκης. Τα βράδια είτε καθόμασταν στην βεράντα με την Νάγια, ατενίζοντας την θέα μας προς Ιθάκη και παίζοντας επιτραπέζια είτε κατεβαίναμε στο Φισκάρδο για βόλτα, περνούσαμε υπέροχα. Ξεκίννησα να κοιμάμαι πολύ περισσότερο. Η Νάγια έβρισκε διαρκώς τρόπους να με κάνει να γελάω. Χαμογελούσα. Ένιωθα το σώμα μου πιο χαλαρό, γεμάτο ευεξία.Και άρχισα να νιώθω άλλος άνθρωπος.