Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 18

Μιλένα

"Τι θέλεις ρε γαμώτο, Ορέστη; Τι;" τον ρώτησα, με τον θυμό να επενδύει κάθε μου λέξη, σαν ατσάλινη πανοπλία.

Δεν μου απάντησε. Με άρπαξε και με κόλλησε στο τοίχωμα της σπηλιάς. Χαμήλωσε λίγο, ήρθε ακόμη πιο κοντά μου.

"Εσένα. Εσένα και μονάχα εσένα."

Τα χείλη του αγγίζουν τον λοβό μου και ανατριχιαζω. Λιώνω στον άκουσμα αυτών των λέξεων. Μιλάει σιγά και με το πα΄θος να σιγοκαίει στην μπάσα φωνή του. Είναι τόσο κοντά μου...Το στόμα του είναι τόσο κοντά μου, και παλευω μέσα μου με την παρόρμηση να ανακατέψω τα χέρια μου στα μαλλιά του, να τον τραβήξω πάνω μου και να τον φιλησω...

ΟΧΙ ΜΙΛΕΝΑ! ΤΙ ΣΟΥ ΕΙΠΑΝ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ, ΘΥΜΑΣΑΙ;

Μερικές μέρες μετά το περιστατικό του μπολ, στην κουζίνα, κάποιος με πήρε τηλέφωνο. Ήταν απόκρυψη. Νόμιζα πως ήταν εκείνος, και χάρηκα. Γι' αυτό το σήκωσα.

"Εσύ είσαι λοιπόν που γλυκοκοιτάζεις τον Γρηγορίου, ε; Άκου να σου πω τι άνθρωπος είναι κουκλίτσα μου..."

Ήθελα απλά να κλείσω.Να μην ακούσω αυτά που μου έλεγε. Και όμως. Τα άκουσα. Στην αρχή δεν πίστεψα αυτά που μου είπαν. Ο Ορέστης μου, δεν είχε καμία σχέση με όλα αυτά. Πρέπει να ήταν κάποιο λάθος...Όμως, με την αμφιβολία να με τρώει σιγά-σιγά σαν το σαράκι, έλεγξα αυτά που μου είπαν. Έμπιστες πηγές, δεν πιστεύω ό,τι κι ό,τι. Και βγήκαν αληθινά.Και με στοίχειωναν. Και είχα καταφέρει να τα ξεχάσω...Μέχρι που αυτός ο ηλίθιος πάτησε το πόδι του στην Κεφαλλονιά....

Και τώρα ήμουν εκεί, μπροστά του, με τα χέρια του να με εγκλωβίζουν και να θέλω να τον φιλήσω σαν εθισμένος που αποζητά το ναρκωτικό του.

Δεν μου άφησε περιθώριο επιλογής.

Με κοίταξε στιγμιαία στα μάτια, και αμέσως μετά, με φίλησε. Χωρίς ρομαντισμούς, λουλούδια και αγγελλάκια. Με έκανε να ξεχάσω που ήμουν, ποια ήμουν, τι σκεφτόμουν. Με φίλησε δυνατά, σκληρά, λες και τον πονούσε που δεν μπορούσε να έχει παραπάνω απο ένα κομμάτι μου εκείνη την στιγμή, λες και ήθελε να με κάνει να νιώσω πως ένιωθε με την έλλειψή μου.

Δεν θα πω ψέματα. Παραδόθηκα στο φιλί του. Ένιωθα λες και καιγόμουν. Εκείνος είχε ανάψει μια φωτιά μέσα μου, και άτυχος αυτός που θα προσπαθούσε να την σβήσει...Τα χέρια του χάιδευαν την μέση μου, τα χείλη του ξέφυγαν απο το στόμα μου, εξερευνούσαν την καμπύλη του λαιμού μου, και εγώ έλιωνα, έλιωνα....

Και ξαφνικά οι σκέψεις γύρισαν.

Τον έσπρωξα απο πάνω μου. Στα μάτια του μαίνοταν καταιγίδα. Αλλά και στα δικά μου, μαινόταν ανεμοστρόβιλος...

"Ωραία λοιπόν, Ορέστη. Θέλεις εμένα; Απάντησέ μου σε μια ερώτηση τότε:Γιατί έβαλες την πρώην κοπέλα σου να κάνει έκτρωση παρά την θέλησή της όταν σου είπε πως ήταν έγκυος με το παιδί σου;"

********************************

Ωωωωωωω

Μπελάδες μυρίζομαι! 

Για πείτε, σας άρεσε; Την δουλεύω την ιδέα ακόμη η αλήθεια να λέγεται....Είναι ο Ορέστης τελικά τόσοοοοο κακός όσο τον παρουσιάζουν οι άλλοι; Ή ίσως τα φαινόμενα απατούν; Υπόσχομαι, θα δείτε ;) 

Αυτά πάνω κάτω!!!! Σχολιάστε μου αν θέλετε να γράψω κεφάλαιο με αφηγητή τον Ορέστη ή την Μιλένα για το επόμενο. Πάμε για κεφάλαιο 19 αύριοοοοοο! Ολεεεεε!

Ευχαριστώ για την αστερόσκονη που μου χαρίζετε όποτε μου βάζετε αστεράκια!!!!!! :) :) :) (μην ανησυχείτε, θα πάω διακοπές, που θα παει, θα ηρεμήσω λίγο αχαχχαχα)

Φιλιάα