Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 21

Στον @spyros019. Ευχαριστώ, ειδικά για το support. Σημαίνει πολλά ;) 

_________________________________________________________________

Ορέστης

Είχα δει άνθρωπο να παθαίνει κρίση πανικού. Ένα παιδί απο μια ομάδα που ήμουν παλιότερα, που είχε διαταραχή πανικού. Είχε γίνει μια μπάλα στο έδαφος και δεν έλεγε να κουνηθεί. Μερικές μέρες μετά, μας εξήγησε πως όταν παθαίνει κρίση πανικού, δεν μπορεί να μείνει όρθιος ή να μιλήσει. Το μόνο που νιώθει είναι ένας έντονος πόνος να διαπερνά κάθε σπιθαμή του σώματός του, λες και ο χώρος γύρω του τον αναγκάζει να κουλουριαστεί έτσι. Όσο χειρότερη είναι η κρίση πανικού, τόση περισσότερη δυσκολία έχει να αναπνεύσει. Ήθελε να φύγει μακριά απο το σώμα του, έτσι μας έλεγε. Η αναπνοή του γινόταν ρηχή, η καρδιά του ανέβαζε δραματικά παλμούς, η όρασή του θόλωνε. Ολοκληρωτικός πανικός.

Παθαίνω κρίση πανικού;

Δεν ξέρω.

Οι σκέψεις μου κλωθογυρίζουν στο χαμένο παιδί, στον χαμένο μου εφηβικό έρωτα, στα γεγονότα στο σχολείο, στην κηδεία, σ' εκείνη την φωτογραφία που χαμογελούσε.....Νιώθω το σώμα μου να μην είναι πλέον δικό μου, το φόβο να με τυλίγει σαν φίδι, σέρνοντάς με στην παγωμένη του αγκαλιά...Χάνω τον έλεγχο.

Ναι, παθαίνω κρίση πανικού.

Είμαι ξαπλωμένος σε κάτι βράχους, περίπου ένα-δυο χιλιόμετρα μακριά απο την παραλία. Εκεί που έτρεξα, για να απονμακρυνθώ απο την Μιλένα, απο το ανοιχτή πληγή στην οποία έριξε αλάτι...

Κλείνω τα μάτια μου, και αφήνομαι στο αίσθημα του πόνου.

"Ορέστη!"

Η φωνή ακολουθείται απο μερικά βεβιασμένα βήματα, και ένα ανθρώπινο χέρι ακουμπά το μέτωπό μου.

"Έι, Ορέστη, θέλω να με κοιτάξεις."

Δεν υπακούω. Δεν θέλω. Θέλω να με αφήσει ήσυχο.

"Ορέστη, κοίταξέ με."

Συνεχίζω να την αγνοώ. Θα φύγει...

"Ορέστη, κοίτα με! Γαμώτο σου, κοίτα με!"

Αυτή την φορά όντως ανοίγω τα μάτια μου και την κοιτάζω. Τα μαλλιά της είναι αλατισμένα και μπερδεμένα, είναι συνοφρυωμένη και τα σκούρα μάτια της με κοιτάζουν με μεγάλη ένταση.

"Συγκεντρώσου σε μένα, Ορέστη. Άκου τον ήχο της φωνής μου..."

Ακούω.

"Θέλω να πάρεις βαθειές ανάσες. Εισπνοή, εκπνοή....Πάμε μαζί...."

Έκανα όπως μου είπε, και οι χτύποι της καρδιάς μου φάνηκαν να ηρεμούν λίγο.

Συνεχίσαμε έτσι για ένα πεντάλεπτο ακόμη, μέχρι που ένιωσα οι ανάσες μου και οι παλμοί μου να σταθεροποιούνται.

"Ωραία. Τώρα θέλω να σκεφτούμε μαζί κάτι που σε κάνει χαρούμενο....Όπως....η μπάλα! Ναι, θέλω να σκεφτείς εκείνη την φορά που αποφάσισες οτι θα ασχοληθείς με την μπάλα. Που είπες οτι αυτό ήταν το ονειρό σου, που βγήκες να το φωνάξεις. Πως ήταν;"

Ήμουν δεν ήμουν ένας μπόμπιρας πέντε χρονών. Δώρο του πολυαγαπημένου μου νονού για τα Χριστούγεννα μια μπάλα ποδοσφαίρου. Ενθουσιασμένος εγώ και ήδη κολλημένος με το ποδόσφαιρο, βγήκα στην γειτονιά να παίξω με τα άλλα παιδάκια.

Όπως καταλαβαίνετε, όταν είσαι πέντε, όλα τα αγορια θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές και όλα τα κορίτσια μπαλαρίνες.Ε, και όταν θέλουν να κάνουν όλοι το ίδιο, φυσικά, υπάρχει ανταγωνισμός.... Πράγμα που σημαίνει οτι μαλώσαμε με τα άλλα παιδιά για το ποιος θα γινόταν καλύτερος ποδοσφαιριστής...

Επέστρεψα το ίδιο βράδυ στο σπίτι μου, οπού η μητέρα μου, φρικαρισμένη απο την ακατάσχετη αιμμοραγία της μύτης μου, το μελιτζανί μάτι μου και τα καταχτυπημένα χέρια και πόδια μου, επέμεινε να πάμε στα επείγοντα.

"Όχι, μαμά. Εγώ είμαι ποδοσφαιριστής, δεν χρειάζεται να μεγαλώσω για να γίνω. Και οι ποδοσφαιριστές δεν πονάνε." απαντούσα πεισματάρικα στα παρακάλια της μαμάς μου.

Εκείνη χαμογέλασε, μ' ένα χαμόγελο ολόιδιο με το δικό μου, και είπε: "Εντάξει, μικρέ μου ποδοσφαιριστή. Έλα να σε καθαρίσω όμως τώρα, γιατί οι ποδοσφαιριστές δεν είναι βρώμικοι και λερωμένοι με αίμα."

Ολόκληρο το σώμα μου έμοιαζε να χαλαρώνει με την θύμηση της ανάμνησης, και η Μιλένα φάνηκε να το παρατηρεί.

"Ωραία, πολύ ωραία." είεπ, και χαμογέλασε αχνά.

Πήγα να της μιλήσω, αλλά όπως είχε πει και εκείνο το παιδί απο την ομάδα ποδοσφαίρου, η φωνή μου δεν έβγαινε.

"Καταλαβαίνω οτι δεν είσαι σε φάση να μιλήσεις. Άκου την φωνή μου, ξεκουράσου. Θα μιλήσουμε αύριο."

Ξεκίνησε να τραγουδάει κάτι, έναν σκοπό, που δεν τον ήξερα, αλλά ήταν απίστευτα χαλαρωτικός. Απο δίπλα, τα κύματα της θάλασσας την συνόδευαν, καθώς έσκαγαν ρυθμικά στην ακτή.

Πήρα μια βαθειά ανάσα. Και με μια τελευταία ματιά στα αστέρια, κοιμήθηκα.