Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 2

Τα κορίτσια έφτασαν στο γήπεδο μερικά λεπτά αργότερα. Κάποιοι απο τους αθλητές ήδη έκαναν ζέσταμα. Οι κερκίδες ήταν σχεδόν γεμάτες. Ήταν το τελευταίο ματς της χρονιάς. Το μέρος έσφυζε απο ζωή, με παίκτες και θεατές να βρίσκονται σε κατάσταση αναβρασμού.
'Λοιπόν,' ψιθύρισε η Νάγια 'Υποστηρίζουμε την ομάδα με τα μπλε απ' οσο θυμάμαι.'
'Καλά ρε, δεν θυμάσαι σε ποιά ομάδα παίζει ο αδερφός σου; Αφού πάει ποδόσφαιρο τα τελευταία οκτώ χρόνια!'
'Λεπτομέρειες...' την αγνόησε η Νάγια. 'Για να σιγουρευτούμε όμως, ψάξε να βρεις τον αδερφό μου...'
Η Μιλένα χαμογέλασε, σκεπτόμενη οτι η κολλητή της δεν θα άλλαζε ποτέ. Η Νάγια ήταν, είναι και θα είναι στον κόσμο της.
Τα μάτια της Μιλένας σκαναραν το γήπεδο για κάποιο ίχνος του Νικήτα. Όμως, αυτό που είδε πριν αντικρίσει τον φίλο της, έκανε την καρδιά της να χάσει έναν χτύπο.
Το αγόρι ήταν ψηλό. Με ύψος γύρω στο 1.87, περνούσε την Μιλένα τρία κεφάλια. Οι ώμοι του ήταν στιβαροί, το σώμα του εμφανώς γυμνασμένο.Τα μαλλιά του, ήταν ξανθόκαστανά, κομμένα κοντά. Καθόταν κάτω στο γρασίδι και έδενε τα κορδόνια των αθλητικών του, και η Μιλένα δεν μπορούσε να διακρίνει τα μάτια του, αλλά είχε την αίσθηση οτι ένιωθε την δύναμη, την ενέργεια που εξέπεμπε το σώμα του.
Με λίγα λόγια, είχε μείνει καρφωμενη.
Εκείνος γύρισε, και σαν απο ένστικτο, την κοίταξε. Η Μιλένα κοκκινισε, και κοίταξε μακριά, επικεντρώνοντας την προσοχή της στην Νάγια, που χαιρετούσε σαν παρλιακό τον Νικήτα.
Μπήκε στον πειρασμό να ξανακοιταξει εκείνο το αγόρι, αλλά εκεινη τη στιγμή ο διαιτητής σφύριξε και ο αγώνας ξεκίνησε.