Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 13

Καλό μήνα!  ;) Όλο δικό σας! Enjoy!

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Ορέστης

Δεν ένιωθα καν το βάρος της. Τόσο συνεπαρμένος ήμουν απο εκείνη. Τι αδέξια που μπορούσε να γίνει μερικές φορές...Σαν παιδάκι. Με τρέλαινε αυτή η αθωότητά της.

Ορέστη, κόφτο. Δεν είναι για σένα η κοπέλα, παλιομαλάκα. Εκείνη είναι καλός άνθρωπος, θύμισα στον εαυτό μου.

Την άφησα αστραπιαία απο την αγκαλιά μου. Αυτή η κοπέλα, με κοίταζε μ' εκείνο το αθώο ύφος και ένιωθα την ανάγκη να κάνω δέκα κρύα ντουζ, να πάρει ο διάολος.

"Με συγχωρείς Μιλένα...Πρέπει να φύγω..." της είπα, πήγα μέχρι την πόρτα και εξαφανίστηκα.

++++++++++++++++++++++++++++++++++--------------------------------------+++++++++++++++++++++++++++

"Έλα μωρέ, πλακίτσα θα έχει." άκουσα την φωνή του Νικήτα  να μου λέει.

  Είμαστε στο γήπεδο παρέα, και παίζουμε πασούλες χαλαρά, τώρα που έπεσε ο ήλιος. Όλα τα άλλα παιδιά της ομάδας, μαζί και ο προπονητής έχουν ήδη φύγει, και εγώ με τον Νικήτα λιώνουμε στην καυτή Αθήνα  παρέα. Οπότε, έχουμε φτιάξει πρόγραμμα. Απο τις δώδεκα που ξυπνάμε μέχρι τις εφτά το απόγευμα, λιώνουμε στα ηλεκτρονικά και τρώμε το σκασμό. Μετά πάμε και παίζουμε στο γήπεδο, με τις ώρες και αναλόγως τα κέφια μας. Καλό, ε;

Τι μου είπε ο Νικήτας;

  Οι εξετάσεις έχουν  τελειώσει, η προετοιμασία για την γ' λυκείου έχει τελειώσει και ακόμα δεν μπορώ να σκεφτώ άλλα πράγματα πέρα απο εκείνη....

  Στο σχολείο δεν μου μιλάει. Όποτε με βλέπει, αλλάζει δρόμο. Με αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ξέρω οτι ήταν άσχημο απο μέρους μου να φύγω έτσι, σαν κυνηγημένος, όμως δεν θ' άντεχα άλλο να την κοιτάζω έτσι....Αλλά και έτσι που είμαστε τώρα, καλύτερα είναι; Θέλω να την αρπάξω, να την κολλήσω στον τοίχο, και να φιλήσω τα κερασιά χείλη της, και τον όμορφο λαιμό της, θέλω να αφήσω τα σημάδια των φιλιών μου στο δέρμα της, θέλω να.....

"Ορέστη με ακούς;" η φωνή του Νικήτα με βγάζει ξανά απο τις σκέψεις μου.

"Σόρι ρε μαλάκα, αφαιρέθηκα. Τι έλεγες;"

"Αφαιρέθηκες; Ούτε ερωτευμένος να ήσουν!" πέταξε ο Νικήτας, και έβαλε τα γέλια. 

Όχι αστείο, φιλαράκι. Την έχουμε δαγκώσει την λαμαρίνα να πούμε, γερά....

Εκείνος βεβαίως, μην γνωρίζοντας τι σκεφτόμουν, συνέχισε ακάθεκτος.

"Έλεγα, οτι πρέπει να έρθεις μαζί μας στο χωριό για λίγες μέρες. Εγώ, η αδερφή μου και μερικοί φίλοι απο εκεί, παρέα, για καμιά εικοσαριά μερούλες. Οι γονείς μας δήλωσαν οτι δεν έχουν θέμα, αρκεί να μην το κάνουμε το σπίτι καλοκαιρινό. Τι λες, λοιπόν;"

  Δεν του απαντάω.

"Θα σου κάνει καλό. Ν' αλλάξεις και λίγο παραστάσεις...Να ετοιμαστείς για την επόμενη ποδοσφαιρική σεζόν, να γυρίσεις πιο χαλαρός..."

  Με τον καιρό, ο Νικήτας εξελίχθηκε σε πολύ καλός φίλος μου, εκτός απο αρχηγός της ομάδας μου. Έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις για ατελείωτα θέματα. Τον εμπιστεύομαι. Αλλα για την Μιλένα....Ας πούμε οτι δεν έχουμε επεκταθεί σε αυτό το θέμα. Για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν ξέρει τίποτα, καθώς δεν του έχω πει τίποτα. Δεν θέλω να το μοιραστώ....

"Αμέ, γιατί όχι." απαντησα.

  Θα με βοηθήσει να ξεχαστώ κιόλας...Να μην την ονειρεύομαι, να μην την σκέφτομαι συνέχεια...Κουτί μου ήρθε!

"Τέλεια. Φεύγουμε το Σάββατο." μου ανακοίνωσε σε συνθήκες πλήρους δημοκρατίας. "Έλα τώρα τελείωνε τώρα, δώσε καμιά πάσα, μπας και κάνουμε τίποτα."