Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 12

Το ζητήσατε και σας το παραδίδω ;) Enjoy!

Υ.Γ: Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και τα αστεράκια σας! :)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Μερικά λεπτά αργότερα, καθόμασταν στο τραπέζι της κουζίνας, με ένα πιάτο scrambled eggs ο καθένας μπροστά του, και μια κούπα αρωματικό καφέ φουντούκι. Εγώ πήρα την μπλε κούπα. Ήταν η αγαπημένη μου.

"Λοιπόν, για πες μας τώρα που σου έδωσα καφέ και έγινες λίγο πιο άνθρωπος, τι έκανες πρωινιάτικα στο πάρκο;" τον ρώτησα.

"Το ίδιο θα μπορούσα να σε ρωτήσω και εγώ, Μιλένα."

"Κλισέ ατάκα. Και ρώτησα πρώτη." απάντησα πεισματάρικα.

"Κλισέ απάντηση σε κλισέ ατάκα. Είσαι άνω ποταμών..." είπε, και χαμογέλασε. "Είχα πάει για προπόνηση. Να καθαρίσω το κεφάλι μου..."

"Γιατί γενικά πας να καθαρίσεις το κεφάλι σου Κυριακή χαράματα παίζοντας μπάλα σε ένα πάρκο, μόνος σου, να υποθέσω." απάντησα πειρακτικά. "Δεν σε κατηγορώ. Και εγώ ήθελα να καθαρίσω το κεφάλι μου. Είναι πολλά. Τα μαθήματα, ο πρωταθλητισμός, οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Δεν είναι εύκολο..."

"Μόνο για τον πρωταθλητισμό νοιάζομαι. Και ούτε αυτό δεν μπορεί να είναι εύκολο." απάντησε.

"Δεν μπορεί να νοιάζεσαι μονάχα για αυτό..."

"Κι όμως. Το σχολείο...απλά δεν με ενδιαφέρει. Το αποφάσισα πολύ καιρό πριν, οτι έχουμε ένα σύστημα τελείως λάθος, το οποίο έχω σιχαθεί. Και απο σχέσεις, ας μην το πιάσω καλύτερα το θέμα...Τι μου μένει; Η μπάλα." είπε, και ήπιε μια γενναία γουλιά απο τον καφέ του.

"Τότε γιατί είσαι εδώ και μου μιλάς, αφού δεν σε ενδιαφέρουν οι ανθρώπινες σχέσεις και επαφές;" τον ρώτησα, θυμωμένη.

Αναστατώθηκε, και έχυσε τον καφέ που έπινε στο τραπέζι, και κατά συνέπεια, στο πάτωμα.

"Να πάρει! Σόρι Μιλένα θα..."

"Θα τα καθαρίσω εγώ." απάντησα γρήγορα και έσπευσα να βρω την σφουγγαρίστρα.

Και βεβαίως, επειδή είμαι η μεγαλύτερη ατζαμού όλων των εποχών, καθώς γυρνούσα για να καθαρίσω τον χυμένο καφέ, γλίστρησα στην υγρή λιμνούλα που είχε δημιουργήσει στο πάτωμα.

Να πάρει! σκέφτηκα. Θα γίνω και ρεζίλι μπροστά του!

Περίμενα την πτώση, την επαφή με το σκληρό πάτωμα και τον πόνο που θα ακολουθήσε αναπόφευκτα . Δεν ήταν άλλωστε λίγες οι φορές που είχα σαβουριαστεί....

Όμως, η πτώση, η επαφή με το πάτωμα και ο πόνος δεν ήρθαν. Αντιθέτως, ένιωσα κάτι ζεστό και απαλό να με αγγίζει. Κάτι που μου έδινε μια απρόσμενη αίσθηση ασφάλειας, εσωτερικά ρίγη και μια απολαυστική, γλυκιά ικανοποίηση.

Ο Ορέστης με είχε πιάσει στην αγκαλιά του, ή για να είμαστε πιο σαφείς, στα στιβαρά του (όντως στιβαρά) μπράτσα.

Και με κοιτούσε λες και είχα πάθει κάποιο τρομερό ατύχημα και μόλις του είχαν ανακοινώσει την κηδεία μου.

"Είσαι καλά;" ρώτησε, και η ζεστή του ανάσα χάιδεψε απαλά το μάγουλό μου.

Τώρα, εδώ, μαζί σου, ναι είμαι καλά, σκεφτηκα. Είμαι κάτι παραπάνω απο καλά. Είμαι ασφαλής, και νιώθω πως με νοιάζεσαι. Είμαι σε μια κατάσταση που νιώθω υπέροχα. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να σου πω....