Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 11

Λοιπόοον, αποφάσισα να συνεχίσω σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, και υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσω να διορθώνω τα προηγούμενα κεφάλαια. Όχι κάτι σημαντικό. Απλά το "η Μιλένα σκέφτηκε" θα γίνει "Σκέφτηκα".  Πιστεύω θα είναι καλύτερα έτσι. Τι λέτε?

Υ.Γ Το βιντεάκι είναι απο μια ταινία που είδα πρόσφατα, και το ακούω (για κάποιον ανεξήγητο λόγο) non-stop. Τι να πω, μου βγάζει συναίσθημα! <3 ;)  

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Μιλένα

Μπολ. Χρειάζομαι ένα μπολ. Που είναι τα μπολ?

Αλήθεια, γιατί κάποιος να ψάχνει μπολ σε μια κουζίνα που έχει μαγειρέψει αμέτρητες φορές; Γιατί;

Ω, θα σας πω γιατί! Επειδή ο κύριος Εγώ-είμαι-άντρας-και-εχω-και-κοιλιακούς αποφάσισε πρωινιάτικα να βγάλει το βρεγμένο του μπλουζάκι, που άφηνε και κάτι ψιλά στην φαντασία, να  μην αφήσει ΤΙΠΟΤΑ στην φαντασία, και να   έχω μείνει να τον κοιτάω σαν χάννος!

  Και εντάξει, δεν είναι δηλαδή οτι έχει το ωραιότερο σώμα που έχω δει. Δεν κάνω πρωταθλητισμό κολύμβησης θηλέων, να πάρει! Τόσους συναθλητές μου βλέπω κάθε μέρα με το μαγιό. Αλλά αυτός...

Ξερόβηξε, και τράβηξα τα μάτια μου απο πάνω του.

"Είναι το μόνο που μπόρεσα να βρω, είναι του αγορ..." ξεκίνησα να λέω, αλλά σταμάτησα.

Δεν ήταν το αγόρι μου πια. Με τον Χρήστο είχαμε τελειώσει καιρό τώρα.Το μόνο που είχε μείνει απο εκείνον στην ζωή μου, ήταν αυτό το μπλουζάκι. Βέβαια, η Νάγια απο την αρχή μου τα έλεγε. Αλλά εγώ που ν' ακούσω; Ήμουν ερωτευμένη. Ή έτσι νόμιζα.

Εμπόδισα τις πονεμένες αναμνήσεις να εισβάλλουν στο μυαλό μου. Όχι τώρα.... 

"Του πρώην αγοριού μου." συνέχισα τελικά, αλλά απέφυγα να τον κοιτάξω στα μάτια.

"Ευχαριστώ." απάντησε και το φόρεσε. "Είδες, μου κάνει μια χαρά."

"Χαίρομαι." είπα αφηρημένα.

"Έι, όλα καλά;" ρώτησε.

Λες και νοιαζόταν...

Και τότε, γιατί τα μάτια του είναι γεμάτα αγωνία; αναρωτήθηκα.

Σε κάθε περίπτωση, δεν ήταν ώρα για συναισθηματισμούς. Ιδιαίτερα επί την παρουσία ενός (πρακτικά) ξένου αγοριού, τον οποίο δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα.

Αλήθεια, Μιλένα; Τον αντιπαθείς;

Σκάσε,  εσωτερική ενοχλητική φωνούλα.

"Ναι, μια χαρά. Τι θα έλεγες λοιπόν, να μαγειρέψουμε και λίγο πρωινό μαζί με τον καφέ;" πρότεινα.

"Κοριτσάκι, εάν θέλεις αλήθεια να φας πρωινό, δεν θα μ' αφήσεις να μαγειρέψω." απάντησε, ξεκαρδισμένος στα γέλια.

Και δεν με πείραξε ούτε που με είπε κοριτσάκι. Απλά με έκανε και χαμογέλασα.

Και κατάφερα να ξεχάσω μέχρι και που βρίσκονται τα μπολ. Υπέροχα. Μ' έκανε και χάζεψα.

Μπίνγκο! Μπολ!

'Εβαλα το μπολ στον πάγκο, άνοιξα το ψυγείο, έβγαλα τα αβγά,το βούτυρο και λίγο γάλα εβαπορέ. Έσπασα τα αβγά μέσα στο μπολ, έριξα το εβαπορέ και μια πρέζα αλάτι, άρπαξα το χτυπητήρι απο το συρτάρι, και άρχισα να χτυπάω το περιεχόμενο του μπολ μέχρι που έγινε μείγμα. Έβαλα το τηγάνι πάνω στην εστία, άναψα το μάτι και έβαλα μια κουταλιά βούτυρο να λιώσει. 

"Μπορώ να βοηθήσω;" ένιωσα μια καυτή ανάσα να λέει στο σβέρκο μου.

Ανατρίχιασα, αλλά δεν θα του έδινα την ικανοποίηση να δει πως με επηρέαζε. Το βούτυρο είχε λιώσει, και έτσι έριξα το περιεχόμενο του μπολ στο τηγάνι. Πήρα μαι ξύλινη κουτάλα και ξεκίνησα το ανακάτεμα.

"Ναι, έχει καφέ στο τρίτο ντουλάπι δεξιά, και η καφετιέρα είναι ήδη στην πρίζα. Θα μπορούσες να φτιάξεις τον καφέ;"

"Μάλιστα κυρία μου!" απάντησε, και μου (!) χαμογέλασε.

Θα έπρεπε να χαμογελάει πιο συχνά. Του πάει πολύ...

Γαμώτο, θα το κάψω το πρωινό έτσι και συνεχίσει να μου χαμογελάει έτσι.