Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 22

Γεια σας και πάλι! Με λίγη καθυστέρηση το κεφάλαιο, ξέρω.....Δεν μου έβγαινε όμως να γράψω! Απο βδομάδας θα είμαι πιο τυπική! Προς το παρόν όμως, πίσω στα δικά μας, στον Ορέστη και την Μιλένα..... ;) 

Φιλιά Πολλάαααα

______________________________________________________________________________

Μιλένα

Άνοιξα τα μάτια μου. Πονούσα παντού. Που ήμουν;

Κοίταξα γύρω μου. Ήμουν σε ένα δάσος κοντά σε μια παραλία, καθισμένη σε μια πέτρα; Τι;

Ανασηκώθηκα ελαφρά, γιατί ένιωθα ένα βάρος στην κοιλιά μου. Μόνο όταν είδα το ξανθό κεφάλι του Ορέστη στην αγκαλιά μου θυμήθηκα τα συμβάντα της προηγούμενης νύχτας.

Τι ήταν άραγε όλο ετούτο το επεισόδιο; Είχε ξαναπάθει κρίση πανικού ο Ορέστης; Ή αυτό συνέβη λόγω περιστάσεως; Τι είδους πονεμένες και άγριες αναμνήσεις πυροδότησαν οι ερωτήσεις μου; 

Ξαναγύρισα το βλέμμα μου στον μαντραχαλά που κοιμόταν πάνω μου. Όποιος έχει πει πως όταν κοιμούνται οι άνθρωποι φαίνονται πιο γλυκοί και ήρεμοι, αρκεί να κοίταζε τον Ορέστη για να βεβαιωθεί πως έχει απόλυτο δίκιο. Τα ήρεμα χαρακτηριστικά του προσώπου του και τα ανακατεμένα μαλλιά του δεν θα πρόδιδαν ποτέ πως είχε πάθει κρίση πανικού λίγες μονάχα ώρες πριν.

Ο ήλιος ανέτειλλε δειλά, και όσο και αν σιχαινόμουν τον εαυτό μου που θα έπαιρνα τον Ορέστη απο την αγκαλιά του Μορφέα και θα τον αναστάτωνα, ήξερα πως έπρεπε να το κάνω. Έπρεπε να μιλήσουμε.

Ξεκίνησα να του χαϊδεύω τα μαλλιά με απαλές κινήσεις. 

"Ορέστη...." ψιθύρισα.

Ούτε που κουνήθηκε. Τον σκούντηξα ελαφρά.

"Ορέστη....Καλημέρα...Ξύπνα, έλα...."

Επίσης δεν κουνήθηκε. Τον ξανασκούντηξα.

"Ορέστη...Ώρα να ξυπνήσεις..."

Κάτι είπε μέσα απο τα δόντια του αλλά δεν το έπιασα. Πιθανότατα με στόλιζε σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο, αλλά δεν ήμουν σε φάση αν κάτσω να ασχοληθώ.

Εντάξει, άρχισα να πιστεύω πως το παλιοτόμαρο το έκανε επίτηδες.

"Ορέστη..."

"Άλλα πέντε λεπτά....." μουρμούρισε και γύρισε το σώμα του απο την άλλη πλευρά, έτσι ωστε να βλέπω μόνο την πλάτη του.

Μάλιστα κύριε Ορέστη. Έτσι θέλεις να το παίξουμε; Έτσι θα παίξουμε...

Γέμισα τα πνευμόνια μου με όσο αέρα μπόρεσα και ξεκίνησα την ευγενικότατη παράκληση στην αυτού μεγαλειότητά του για να σηκωθεί. Για να εξηγήσω, δηλαδή:

"ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ, ΚΑΛΗΜΕΡΟΥΔΙΑ! ΤΕΡΜΑ Ο ΥΠΝΟΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ, ΑΚΟΥΣ; ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΣΗΚΩ ΠΑΝΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΗΛΙΘΙΟ ΛΟΓΟ ΕΧΘΕΣ ΠΗΓΕΣ ΝΑ ΨΟΦΗΣΕΙΣ ΕΠΑΝΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΚΟΨΕΣ ΤΗΝ ΧΟΛΗ, ΑΝΕΠΡΟΚΟΠΟ ΠΛΑΣΜΑ!"

Αυτό προφανώς τον ταρακούνησε κομματάκι, διοτί πετάχτηκε σαν ελατήριο. Καλά, με παραδέχομαι, έχω και τις στιγμές μου με τις λαμπρές ιδέες μου....

"Είσαι με τα σωστά σου;" μου φώναξε, καθώς βρήκε την ισσορροπία του.

Αυτό που λενε οι φίλοι Άγγλοι "if looks could kill",ε.....Τα πανέμορφα μάτια του Ορέστη με κοίταζαν σπιθίζοντας, λες και όντως θα με σκότωνε εκείνη την στιγμή.

"Ε, μου λες, είσαι με τα σωστά σου  κοπελίτσα μου;"

ΧΑ, ΧΑ, Ορεστάκο!

"Εγώ, ε; Κοίτα ποιός μιλάει! Εκείνος που έπαθε μια ωραιότατη κρισάρα πανικού εχθές! ΚΑΙ δεν μου λες εξυπνοπούλι, τι θα γινόταν αν δεν ήμουν εγώ εδώ και αν οι γονείς μου δεν ήταν και οι δυο γιατροί, που αντί να βλέπουν ταινίες της disney με την κορούλα τους, της μάθαιναν να αντιμετωπίζει κρίσεις πανικού; Μου λες; Ε;"

"Αν δεν ήσουν εσύ εδώ, εγώ πιθανότατα θα περνούσα ένα ήρεμο καλοκαίρι πριν την γαμημένη τρίτη λυκείου με φιλαράκια και δεν θα πάθαινα κρίσεις πανικού εξαρχής!" μου πέταξε.

"Ναι, αλλά ήμουν εδώ, Ορέστη! Και πήγα να μείνω εγώ στον τόπο απο την τρομάρα!Όμως κάθισα να βεβαιωθώ οτι δεν θα πάθαινες εσύ κάτι, γαμώτο!  Δεν θεωρείς οτι θα έπρεπε τουλάχιστον να το συζητήσουμε;"

Το σαγόνι του σφίχτηκε έντονα. Αναγνώριζε το δίκιο στα λόγια μου, απλά η περηφάνειά του και τα νεύρα του δεν τον άφηναν να το παραδεχτεί.

"Λοιπόν; Δεν θεωρείς οτι θα έπρεπε να το συζητήσουμε σαν ώριμοι άνθρωποι;"

"Είσαι εσύ ώριμος άνθρωπος για συζήτηση;" μου απάντησε με τον σαρκασμό, την ειρωνία και την δήθεν έκπληξη διάχυτη στην φωνή του.

"Η βασική ερώτηση θα ήταν αν εσύ είσαι καν άνθρωπος..." απάντησα στον ίδιο τόνο.

"Η βασική ερώτηση θα ήταν αν εσύ είσαι καν άνθρωπος..." μιμήθηκε κοροϊδευτικά εκείνος την φωνή μου.

Ένιωσα όλο το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου.

"Ξέρεις κάτι Ορέστη; Κουράστηκα! Δεν περίμενα να μου πεις ευχαριστώ για τα χθεσινά, αλλά δεν θα κάτσω να μου την λες κιόλας! Αν θες να διαφωνήσεις με κάποιον, να τον κοροϊδέψεις, να τον κάνεις να σε εμπιστευθεί και μετά να δείξεις πραγματικά τι είδους άνθρωπος είσαι, βρες κάποιον άλλον! Εγώ φεύγω!" απαντησα, και σηκώθηκα και έφυγα.

Πολύ ώριμο, το ξέρω....