Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 14

Σας ζητώ συγγνώμη που δεν ανέβασα την περασμένη εβδομάδα, αλλά ειλικρινά, πνιγόμουν. Για' αυτό λοιπόν.....2 κεφαλαιάκια σήμερα όλα δικά σας!

Υ.Γ Ευχαριστώ για τα αστεράκια σας, με κάνουν πολύ πολύ χαρούμενη :)

+++++++++++++++++++++++=====================================\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Ορέστης

Για να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα: τα δίδυμα είναι απο την Κεφαλλονιά. 

Για να ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμη: το μόνο πράγμα που ξέρω εγώ για την Κεφαλλονιά είναι οτι οι τυπάδες εκεί πέρα είναι ΟΛΟΙ τρελοί.

"Μαζί με το πιστοποιητικό γεννήσεως, μας δίνουν και πιστοποιητικό μούρλας!" όπως μου ανακοίνωσε περήφανα ο Νικήτας κατά την ευχάριστη παραμονή μας στο ΚΤΕΛ για 2,5 ώρες, όσο δηλαδή ήταν η απόσταση Αθήνα-Πάτρα. Μια φράση την οποία επαναλάμβανε και κατά την διαρκεια των 3,5 ωρών που πήρε το ferry-boat απο την Πάτρα στη Σάμη, όποτε ξυπνούσε.

"Η αδερφή σου, που είναι;" τον ρώτησα σε κάποια φάση, καθώς καθόμασταν σε ένα τραπεζάκι παρέα με μερικές γιαγιάδες που έβγαζαν σαντουτσάκια τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο, και συζητούσαν οτι ακουγόταν πως η κόρη του Τουλιάτου παντρεύτηκε τον γιό ενός μεγιστάνα, αλλά ο πατέρας της δεν της μιλούσε, γιατί ήθελε να την παντρέψει με τον γιο του Δημητράτου, διότι ήθελαν να ενώσουν τα χωράφια τους, επειδή μισιόταν με το γείτονα του τον Γερολυμάτο. (ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?!?!)

"Έχει πάει ήδη. Μας περιμένει." απάντησε εκείνος. Έπειτα παρατήρησε την μπερδεμένη έκφραση που ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου μετά απο αυτά που άκουσα απο τις γιαγιάδες. "Μην φρικάρεις τόσο παιδί της πόλης, συνηθίζεις μετά απο λίγο καιρό τα κουτσομπολιά της κοινωνίας" ψιθύρισε γελώντας.

"Πότε φτάνουμε ρε Νικήτα;"

"Μεγάλε, θα πρότεινα να βολευτείς λίγο, γιατί έχουμε ακόμα τρεις ώρες και εικοσιεννιά λεπτά μέχρι να φτάσουμε Σάμη."

  Και έτσι λοιπόν πέρασαν οι επόμενες ώρες. Ο Νικήτας κοιμήθηκε. Οι γιαγιάδες συνέχισαν να κουτσομπολεύουν, με τάισαν σπιτική κεφαλλονίτικη κρεατόπιτα (άλλο επίπεδο στην μαγειρική λέμε οι γιαγιάδες!), με ρώτησαν το κλασσικό "τίνος είσαι;", ψιλο-απογοητεύτηκαν όταν τους είπα οτι δεν είμαι Κεφαλλονίτης, με τάισαν μπισκοτάκια απ' τα χεράκια τους(ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ ΜΑΖΙ ΛΕΜΕ), μου έδειξαν πως πλέκουν τα πετσετάκια (ΔΕΝ.ΓΕΛΑΜΕ.ΕΔΩ.), μου είπαν να παντρευτώ μια καλή Κεφαλονίτισσα τέτοιο παλικάρι που είμαι, και επίσης μου είπαν οτι είχαν μερικές σωστές κοπέλες να μου γνωρίσουν αν ήθελα. (που να 'ξεραν.....). 

Και κάποια στιγμή φτάσαμε στην Σάμη. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί ένα μπισκότο ακόμη να με τάιζαν οι γιαγιούλες και θα έσκαγα.

Ξύπνησα τον Νικήτα, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε έντονα. Κατεβήκαμε απο το πλοίο, αφού χαιρετήσαμε τις γιαγιάδες. Και τρέχαμε με τις βαλίτσες για να προλάβουμε το λεωφορείο.

Το οποίο λεωφορείο, θα έπαιρνε ακόμη μια ώρα για να φτάσει στο Φισκάρδο, το κεντρικότερο μέρος κοντά στο χωριό που ήταν το σπίτι των παιδιών.

Απλά υπέροχα.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Υ.Γ.2  Είμαι απο την Κεφαλλονιά, οπότε (α) ξέρω για τι πράγμα μιλάω :Ρ (β) δεν προσπαθώ να προσβάλλω κανέναν που έχει καταγωγή απο εκεί, απλά προσπαθώ να κωμικοποιήσω την τρέλα που επικρατεί στο συγκεκριμένο (πολύ αγαπημένο μου)  νησί του ελλαδικού χώρου.