Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 16

Ορέστης

ΤΙ ΣΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ? ΜΙΛΕΝΑ?

Εντάξει, τελικά οι πολλές ώρες προπόνηση στον ήλιο με πείραξαν. Τώρα την έβλεπα και μπροστά μου. Δεν παίζει φίλε, με κόβω να επισκέπτομαι το Δαφνί άμεσα έτσι και συνεχιστεί αυτή η κατάσταση....

"Ρε μαλάκα, τι μας κοιτάς σαν χάννος; Τελείωνε χαιρέτησε τις κοπέλες!" με επέπληξε μαλακά ο Νικήτας.

Είπε κοπέλες. Άρα και εκείνος την έβλεπε. Οπότε δεν ήταν παραίσθηση. Ήταν όντως εδώ, μπροστά μου.....

Και ήταν πιο όμορφη απο ποτέ. Τα σκούρα μάτια της έκαιγαν το δέρμα μου, καθώς με κοίταζαν. Το δέρμα της είχε μια υπέροχη σταρένια απόχρωση, που την κολάκευε απεριόριστα. Τα μαλλιά της λυτά, χυμένα στους ώμους της. Οι κύκλοι κάτω απο τα μάτια της είχαν σχεδόν εξαφανιστεί.

Της έκανε καλό που ήταν μακριά απο την Αθήνα, μακριά απο τις έγνοιες του πρωταθλητισμού, που ήταν μακριά από....απο μένα....

Η συνειδητοποίηση με χτύπησε σαν σφαίρα. Ήταν καλύτερα μακριά μου....

Χωρίς να δείξω συναίσθημα, χαιρέτησα και τις δυο κοπέλες, από απόσταση. Δεν μπορούσα να πάω πιο κοντά της, δεν ήξερα τι θα κάνω...Ο Νικήτας μετά με βοήθησε με τις βαλίτσες. Αφού τακτοποιηθήκαμε, η Νάγια μας φώναξε για φαγητό. Καθίσαμε όλοι μαζί στο τραπέζι, εγώ δίπλα στον Νικήτα και εκείνη δίπλα στην κολλητή της. Καθόμασταν όμως αντικριστά, και έτσι παρακολουθούσα κάθε της κίνηση δίχως να καρφωθώ.

"...Αύριο ναι, πρέπει να κατεβούμε Αργοστόλι να πάμε στην αγορά. Χρειαζόμαστε φαγητό. Και η γιαγιά θέλει κάνα δυο πραγματάκια. Θα πάμε το απόγευμα να την δούμε;" ρώτησε η Νάγια.

Είχα αφαιρεθεί απο την συζήτηση, όταν άκουσα την τελευταία πρόταση.

"Ναι, αμε, θέλω πολύ να την δω, ακι εκείνη και την θεια Ανδρονίκη. Σκεφτόμουν να πάω με το που έφτασα, αλλά υποπτεύθηκα οτι θα ήταν στην φάση του μεσημεριανού ύπνου, οπότε θα περνούσα το απόγευμα." απάντησε ο Νικήτας. "Νάγια, για τα ψώνια και το Αργοστόλι...Θα παει ο θείος Τάκης με το φορτηγό, και δεν νομίζω να τον ενοχλήσει να πάμε μαζί του, αντί να πάρουμε το παπάκι. Και εδώ που τα λέμε, πως να κουβαλήσεις και πράγματα με το παπί;"

"Τι ώρα ξεκινάμε;" πετάχτηκε η Μιλένα.

Τα δίδυμα κοιτάχτηκαν.

"Βασικά εσείς..." είπε η Νάγια πρώτη, δείχνοντας εμένα και την Μιλένα, "Δεν πάτε πουθενά. Δεν χρειάζεται να κουβαληθούμε όλοι. Δεν έχει νόημα."