Ο ποδοσφαιριστής της καρδιάς της

Κεφάλαιο 23

Εντάξει, αναθεωρώ. Δεν έπρεπε να είχα φύγει.

Ήμουν στον δρόμο τουλάχιστον σαράντα πέντε λεπτά, ο ήλιος με τσουρούφλιζε, είχα ιδρώσει και ΔΙΨΟΥΣΑ!

Δεν θα υπέκυπτα όμως, οχιιιι! Θα του έλεγα εγώ του Ορεστάκου!

"Έλα Μιλένα, μην κάνεις πείσματα, ανέβα σε παρακαλώ να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι..." άκουσα την φωνή του να λέει.

"Εγώ κάνω πείσματα; Μήπως θες να με πεις και ανώριμη; Γιατί θα έλεγα πως και η αφεντιά σου δεν πάει πίσω!" του πέταξα.

"Μιλένα, σε ακολουθώ πάνω στο μηχανάκι τόση ώρα. Σε παρακαλώ πολύ, αν δεν το κάνεις για εσένα, κάνε το για εμένα, έχω ψηθεί από τον ήλιο!"

"Ω, ναι. Ειδικά τώρα που μου είπες να το κάνω για εσένα, αλήθεια θα υποκύψω!"

Άκουσα ξαφνικά ένα γδούπο και ένιωσα κάποιον να με σηκώνει και να με πετάει στον ώμο του.

"Άσε με κάτω αχρείε!" φώναξα και άρχισα να τον βαραω.

"Άσε μας ήσυχους ρε Μιλένα!" μου απάντησε και σήκωσε το μηχανάκι από την άκρη του δρόμου.

Κάθισε στην σέλα και με έβαλε να καθίσω πίσω του.

"Λοιπόν, αν δεν έχεις αυτοκτονικές τάσεις, δεν νομίζω να έχεις αντίρρηση να παλουκωθείς εδώ μέχρι να φτάσουμε,ε ;" ρώτησε ειρωνικά.

"Μπορεί και να έχω, που ξέρεις..." μουρμούρισα καθώς το παπάκι ξεκίνησε να τρέχει.

********************************************************************

"Και δηλαδή σε πέταξε στον ώμο του σαν τσουβάλι και σε ανέβασε στο παπάκι;" ρώτησε η Νάγια μεταξύ κρίσεων υστερικού γέλιου από το τηλέφωνο.

"Ναι σου λέω! Έλεος αυτός ο άνθρωπος, που νομίζει ότι ζούμε, στην εποχή των σπηλαίων;!"

Η Νάγια απλά συνέχισε να γελάει. Εγώ αφηρημένη ξετύλιξα το καλώδιο του στάθερού τηλεφώνου που είχαν τα παιδιά στο σπίτι. Ε, ας πούμε ότι το κινητό μου ήταν ολίγον dead προς στιγμής και έτσι κατεφυγα σε παλαιολιθικά μέσα...

Την είχα πάρει τηλέφωνο μόλις ο Ορέστης μου πέταξε ξερά ότι "θα πάει για ένα ντουζάκι" να της πω τα καθέκαστα για να κατανοήσει την κατάσταση και να βρίσει τον αγροίκο μαζί μου, και εκείνη γελούσε!

Κολλητή να σου πετύχει.....

"Ναι, καλά, άσε τα γέλια τώρα και λέγε ποτε γυρνατε πίσω, γιατί δεν με κόβω ν' αντέχω πολύ περισσότερο με τον υπέροχο συγκάτοικό μου..."

"Κοίτα, σήμερα όπως είπαμε είναι του Αγίου Γερασίμου, Πολιούχου Κεφαλληνίας, κοινώς, δεν κινείται κουνούπι! Αύριο το πρωί θα πάμε στο συνεργείο, και ελπίζω πως μέχρι το βράδυ θα έχουμε γυρίσει..."¨

"Γαμώτο..."

"Μην είσαι αρνητική, δες το ως μια ευκαιρία να γνωριστείτε ακόμη πιο καλά με τον Ορέστη..."

"Νάγια, κοριτσάρα μου, μπας και σε βάρεσε ο ήλιος;"

"Έλα, αλλού αυτά, εγώ όλα τα ξέρω να σου θυμίσω...Αφού τον θέλεις χαζή, ε χαζή..."

"Ναι, αλλά είναι μαλάκας..."

"Είναι όμως ένας μαλάκας που θέλεις....Και δεν είναι και τόσο κακός κατά βάθος, εσύ η ίδια μου το παραδέχτηκες...."

Είχε δίκιο, αλλά σιγά μην της το έλεγα ποτέ....

"Καλά, θα δω τι θα κάνω....Για πες δεσποινίς μου τώρα και εσύ τι έγινε με τον Κίμωνα....."

"Έλα ρε Μιλένα υπεκφεύγεις..." γκρίνιαξε.

"Γιατί, εσύ τώρα που δε μου λες τι παίχτηκε και με κρατάς στην αγωνία, τι κάνεις;" την ρώτησα πειρακτικά.

"Ε...να..." ψέλλισε και μπορούσα να δω το κοκκίνισμα της από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, "φιληθήκαμε. Πολύ. Εντάξει, πάρα πολύ....Και θέλει να βγούμε ραντεβού λέει..."

Αθεράπευτα ρομαντικοί και οι δυο, εκπλήσσομαι που δεν είχε πάει στο σπίτι της με μια ντουζίνα τριαντάφυλλα , πεσμένος στο γόνατο, να ζητήσει την άδεια του πατέρα της και του αδερφού της για να την κορτάρει....

Α, ρε Κίμωνα....

"Ωωωωωω......."

"Μιλένα..."

"Τι;"

"Σκάσε!" φώναξε, και βάλαμε τα γέλια.

********************

Άλλο ένα κεφάλαιο μέχρι το βράδυ και συνεχίζουμε δυναμικά!!!!!!!! Περιμένω να μου πείτε την γνώμη σας!!!!!!!

Φιλιάαααα