Please, forgive me... (2 cz.)

6

Dawałam sobie radę, nie dałam po sobie poznać, że cokolwiek jest nie tak, nie załamywałam się i nawet nie próbowałam prosić GO o pomoc. Chciałam pokazać, że wszystko jest dobrze i nawet tak się czułam. Zostały mi dwie godziny do końca. Dwie pełne. W czasie kiedy szczyciłam się swoją zaradnością ni stąd ni zowąd wparowała do środka długonoga dziewczyna. Z delikatnym uśmiechem i plikiem kopert w dłoni.

- Cześć. Jesteś nowa? - Zsunęła ze swojego nosa okulary, które zdobiły napis Dior. Miałam ochotę prychnąć z rozbawienia.

- A owszem. Co Panią do mnie sprowadza? - Uniosłam się znad papierów i podniosłam na równe nogi. Po tylu godzinach siedzenia nie był to najlepszy pomysł.

- Czy Pan Bieber jest u siebie? - Podeszła bliżej, opierając się o biurko.

- Owszem, Justin siedzi w biurze, jednak prosił żeby nikt mu nie przeszkadzał. - Skinęłam głową.

- Myślę, że swoją narzeczoną jak najbardziej chciałby zobaczyć. Proszę, wyślij te zaproszenia. Są ważne i ważne żeby dotarły dziś. - Zamurowało mnie. Naprawdę, mocno mnie to zdziwiło.

- Uhm, okej. - Pokiwałam głową, jak gdyby nigdy nic posyłając jej swój firmowy uśmiech.

Wręczyła mi koperty, a zaraz później zniknęła za drzwiami. Wypuściłam głośno powietrze, przewracając oczyma.

Usiadłam z powrotem i szybko wyjęłam swój telefon. Wybrałam numer do Wyatta, który po trzech sygnałach w końcu raczył nacisnąć zieloną słuchawkę.

- Cześć, Maleńka. Co jest?

- On ma narzeczoną... - Odpowiedziałam ze spokojem w głosie.

- kto? - nieco zdezorientowany zaczął się wahać, mnie to jedynie rozśmieszyło.

- Justin, debilu. Justin. - Pokręciłam głową, chwytając w dłonie zaproszenia. Oprócz tego, że były niezaadresowane były też niezaklejone i niewypełnione. Cholera, nie umiem czytać w myślach. Jęknęłam poirytowana, rzucając to na bok.

- Co Ty pieprzysz? Boże, Sandy, dlaczego w ogóle nie postarasz się o przeniesienie Cie gdzie indziej? Nie będziesz musiała na to patrzeć. - wzięłam głęboki wdech i odsunęłam się na swoim krześle, by móc spojrzeć w małe okienko.

- Nie, Wyatt. Nie chce. Coś mnie do niego ciągnie, wiesz? Nie mogę tego tak zostawić. - palcem wskazującym i kciukiem delikatnie ścisnęłam za zatoki, próbując przywrócić racjonalne myślenie. Czułam się jak w kiepskiej komedii.

- Nie możesz się tak zadręczać...

- Dobra, ja idę. Mam prace, spotkamy się pózniej.

Rozłączyłam się i od razu podniosłam swoje cztery litery. Musiałam przecież uzupełnić te cholerne zaproszenia, a nie znałam adresów ani nazwisk. Wychodząc na korytarz skierowałam sie do dużych drzwi, które już znałam dobrze, bardzo dobrze. Zapukałam trzy razy, a następnie niepewnie złapałam za klamkę. Nie było już tej laski, a Justin siedział wpatrzony w laptopa.

- Od zawsze podobają Ci się brunetki? - usiadłam naprzeciwko i skradłam z jego biurka czarny długopis z logo firmy, nazwą magazynu.

- Daj spokój Sandy, jestem zajęty. - burknął, przewracając oczami.

- Widzę właśnie. Potrzebuje nazwisk i adresów do zaproszeń na Twój ślub. - Niechcący, a może chcący dałam nacisk na dwa ostatnie słowa. Byłam zawiedziona i było mi przykro, ale to moja wina. Gdybym nie popełniła tylu błędów najprawdopodobniej to ja żyłabym przy boku Justina, może jako już żona.