I am not a hero #AAC

-Κεφάλαιο Τρίτο-

Ο Στάιλς πλησίασε...ήταν η Χάνα.
Χωρίς να θέλει να φανεί ξεκάρφωτος ή αδιάκριτος πήγε κοντά της σιγανά. Την παρατήρησε να σβήνει βιαστικά τα δάκρυά της. Κάθισε δίπλα της.
"Κλαις;" ρώτησε ξαφνιασμένος.
"Οχι..απλά είχα μπει σε σκέψεις και.."
ο Στάιλς δεν συνέχισε. Δεν μίλησαν τα επόμενα 5 λεπτά περίπου.
"Όχι,εσυ έκλαιγες" είπε και γύρισε προς το μέρος της. Η Χάνα χαμογέλασε ντροπαλά και τον κοίταξε.
"Είναι εντάξει, εμμ-"
"Στάιλς!" πετάχτηκε.
"Χάρηκα..."
"Εε μένω εδώ δίπλα" συνέχισε ο Στάιλς δείχνοντας το σπίτι του.
"Ωραία"
"Λοιπόν, όταν θα θες να μιλήσεις, εγώ σπίτι θα είμαι"
"Οι γονείς σου να μην ενοχληθούν;" είπε γελώντας
"Ο γονιός. Ζω με τον πατέρα μου"

η Χάνα σηκώθηκε.
"Ξέρεις ότι αστειεύομαι.." είπε ξανά γελώντας.
"Εγώ όχι.." απάντησε σιγανά. Ο Σταιλς ένιωσε άσχημα, μήπως είχε φανεί λίγο απότομος; Η αδιάκριτος; Ή μήπως τον κατάλαβε λάθος;
Την ίδια στιγμή, και το χαμόγελο της Χάνα έσβησε. Κοίταξε αμήχανα το έδαφος...
"Να χαμογελάς..." είπε σιγανά και την σήκωσε το κεφάλι, πιάνοντας με τον αντίχειρά του το μικρό της πηγούνι.
Τα μάτια της έλαμψαν, ξαναχαμογέλασε.
"Χάνα!" ακούστηκε η μητέρα της απο μέσα. Η ίδια γύρισε απότομα το κεφάλι της...
"Ωραία, χάρηκα που τα είπαμε" είπε βιαστικά και άφησε τα χέρια του που μόλις ακούμπησε. Μπήκε γρήγορα μέσα...
"Τι συμβαίνει εδώ..;" είπε παραξενεμένος και έφυγε με τα βήματα πίσω[...]

Η Χάνα ξάπλωσε στο κρεβάτι της. Κοίταξε το φεγγάρι ξανά...ένα χαμόγελο που δεν ήξερε γιατί ήταν, εμφανίστηκε στο πρόσωπό της. Το αγόρι -ο Στάιλς- την έκανε να νιώσει καλά. Ένα άγνωστο αγ΄΄ορι που μένει ακριβώς δίπλα...
Ο Στάιλς ξάπλωσε στο κρεβάτι του. Κοίταξε το φεγγάρι, ένα χαμόγελο -το ίδιο με της Χάνα- εμφανίστηκε στο πρόσωπό του. Όσο μικρό διάστημα ήταν κοντά της, ήταν τόσο ωραία.
"Είναι τόσο...όμορφη" είπε με θαυμασμό σιγανά και γύρισε ανάσκελα να συνατήσει το ταβάνι του δωματίου του...

"Χάνα!" ακούστηκε ο Τζάκσον απο την πόρτα εκνευρισμένος. Η Χάνα πετάχτηκε απο το κρεβάτι της λαχανιασμένη και τρομαγμένη.
"Σήμερα θα πας με το σχολικό, το οποίο μάλλον σε 5' έρχεται" συνέχισε και έφυγε στο δωμάτιό του ήρεμος.
Η Χάνα σηκώθηκε πανικόβλητη και άρχισε να μαζεύει τα πράγματά της. Φόρεσε βιαστικά ότι βρήκε,και δεν πρόλαβε καν να χτενιστεί. Βγήκε στην στάση κάτω απο το σπίτι της.
Η στάση ήταν άδεια. Κοίταξε τριγύρω... δεν υπήρχε ψυχή. Κοίταξε το ρολόι της, 7 ακριβώς.
Κάθισε με την ελπίδα να εμφανιστεί κάποιο σχολικό. Περιμένοντας, σκεφτόταν πως μπορεί να είναι το σχολικό. Είχε δει βέβαια πως ήταν απο έξω -κίτρινο- αλλά δεν είχε ανέβει ποτέ. Μέχρι τώρα, με αυτοκίνητο πήγαινοερχόταν στο σχολείο... Πήρε μια ανάσα και κοίταξε ξανά το ρολόι της. 7:01. Ένα λεπτό πέρασε, μόνο ένα λεπτό...
[...]

"Εντάξει μπαμπά!" είπε ο Στάιλς και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Έβγαλε το κινητό του και κοίταξε για τυχών νέα μηνύματα...μπα. Τζίφος.
Όταν σήκωσε το βλέμμα του, αντίκρισε την Χάνα στην στάση. Αυτή η αμηχανία, αυτή η αίσθηση.
"Χάνα;" ήταν το μόνο που είπε. Η ίδια χαμογέλασε και κοίταξε απο την άλλη.
Το σχολικό έφτασε. Η Χάνα σηκώθηκε βιαστική και ανέβηκε στο σχολικό.
"Η κάρτα σου;" ρώτησε ο οδηγός με ένα ανέκφραστο βλέμμα. Η Χάνα κοκκίνησε, έψαξε άβολα τις τσέπες της και τον κοίταξε.
"Μάλλον...δεν έχω" είπε αρκετά σιγανά.
"Οδηγέ, είναι καινούργια και δεν της έβγαλαν ακόμη!" πετάχτηκε απο πίσω της ο Στάιλς.
Ο οδηγός ξεφύσηξε και έκλεισε την πόρτα. Η Χάνα κάθισε στην πρώτη άδεια θέση που βρήκε, αντίθετα απο τον Στάιλς που πήγε πίσω, στην συνηθισμένη του θέση. Ο Άιζακ τον περίμενε
"Καλώς τον" είπε
ο ίδιος δεν απάντησε παρα μόνο κοιτούσε την Χάνα
"Έι!" είπε ξανά και τον σκούντηξε.
"Καλημέρα" απαντησε κοιτώντας τον.
"Τελικά, αυτή είναι η νεα γειτόνισσα;" ρώτησε απο πίσω ο Λίαμ.
"Ναι...ναι, αυτή είναι" απάντησε χαμηλόφωνα.
[...]
Τα παιδιά κατέβηκαν απο το σχολικό και κατευθύνονταν προς το προαύλιο.
"Στάιλς, τι συμβαίνει;" ρώτησε αφού δεν αντεξε άλλο ο Άιζακ
"Εγω, καλά είμαι. Τι συμβαίνει με αυτήν δεν ξέρω" απάντησε χωρίς να πάρει τα μάτια του απο αυτήν...

Ύστερα, μπήκαν στο μάθημα.
Η Χάνα κάθισε ξανά στην συγκεκριμένη θέση...
"Λοιπόν, ποιός θα μας πει το σημερινό μάθημα;" ρώτησε η κα. Άνταμς.
Αρκετά παιδιά σήκωσαν χέρια, η Χάνα κοίταξε το βιβλίο της. Δεν ειχε σημειώσει τίποτα, δεν ήξερε και τίποτα. 
"Η δεσποινίς Μαρίν; Θα μας πείτε το μάθημα;" ρώτησε κοιτώντας της. Η Χάνα δεν ήθελε να σηκώσει το βλέμμα της, γιατι ήξερε όλα τα βλέμματα ήταν πάνω της εκείνη την στιγμή.
"Δεσποινίς Μαριν;" ακούστηκε ξανά η καθηγήτρια. Αλλά πιο δυνατά αυτην την φορά. Η Χάνα δεν άντεχε άλλο, γιατί ήταν κατ'αρχήν εκεί μέσα; Δεν έπρεπε να είχαν μετακομίσει ποτέ... Σηκώθηκε αναψοκοκκινισμένη και βγήκε απο την τάξη τρεχάτη.
Βγήκε όσο πιο γρήγοραα μπορούσε, αλλά δεν γλίτωσε τα αρνητικά σχόλια...
<<Χοντρή Χάνα-Τεμπέλα Χάνα-Ηλίθια Χανα-ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ,ΧΑΜΕΝΗ ΧΑΝΑ>> αυτές οι φωνές κυριαρχούσαν στο κεφάλι της. Δεν αντεξε, άρχισε να κλαίει στον διάδρομο καθισμένη στα  ντουλαπακια...