I am not a hero #AAC

-Κεφάλαιο Εικοστό Πέμπτο-

"Το ήξερα γαμώτο" φώναξε και κάθισε κάτω ο Στάιλς.
"Ήταν όνειρο πάλι, πάλι ψέμα!" άκουσε την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει.
"Τι στον διάβολο κάνεις εκεί;" είπε ο Τζάκσον καθώς τον πλησίασε.
"Ήταν ψέμα Τζάκσον, πάλι όνειρο"
ο Τζάκσον δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιό πράγμα μιλάει, αλλά ήταν σίγουρος για το τι είχε δει λίγο πριν. Ο Στάιλς έκλαιγε και τα μάτια του ήταν βουκωμένα.
"Φίλε, ηρέμησε. Τι τρέχει;"
Ο Στάιλς σηκώθηκε.
"Που πήγε, την ειδες;"
"Στάσου. Για ποιό πράγμα μιλάς;" ρώτησε απορρημένος. Εκείνος έψαχνε τριγύρω με τα μάτια του να την δει.
"Έφυγε"
ο Τζάκσον τον  κράτησε.
"Πάμε μέσα, θα μμου εξηγήσεις ένα-ένα τι έγινε" [...]

"Και απο πότε συμβαίνει αυτό Στάιλς;"
"Δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται, δηλαδή για ποιόν λόγο"
"Απο πότε;"
τον ξαναρώτησε
"Δεν ξέρω. Μια φορά μου είχε γίνει ξανά, τις προάλλες"
"Το ίδιο; Με την Χανα;"
"Ναι..."
"Γίνεται το ίδιο και στα όνειρα σου;"
ο Στάιλς δεν απάντησε. Στάθηκε σκεπτικός πίανοντας το κεφάλι του.
"Δεν βλέπω όνειρα" είπε κοιτώντας τον.
"Πρέπει να κοιμηθείς" σηκώθηκε λέγωντας ο Τζάκσον...

Κοίταζε το ταβάνι, δεν ήξερε γιατί και πόσες ώρες το έκανε αυτό. Δεν σκεφτόταν τίποτα,βασικά ένα κενό. Ένιωσε τις πρώτες ακτίνες της ημέρας να τον χτυπάνε στο πρόσωπο.
Πρώτη φορά ένιωθε αδύναμος και εντελώς χωρίς καμία ιδέα. Πάντα είχε λύσεις, αυτήν την φορά όχι.
Ένιωσε οτι η πλάτη του είχε πιαστεί, γύρισε απο την άλλη, αλλά ο πόνος έγινε πιο δυνατός.
"Σκατά" παραμίλησε καθώς σηκωνόταν. Ένιωθε τόσο κουρασμένος, αλλά δεν έπρεπε. Σήμερα ήταν μεγάλη μέρα, καθώς θα προχωρούσαν ένα ακόμη βήμα για την λύση.
Η αναγκαιότητα νίκησε την κούραση, η σκέψη του ότι σε λίγο καιρό θα ήταν ξανά μαζί της, του έδωσε δύναμη.
"Πρέπει να σηκωθείς" άκουσε μια φωνή. Δεν θέλησε να γυρίσει. Ήξερε ποιός του μιλούσε...
"Χάνα, γιατί ήρθες πάλι;" ρώτησε δίχως όμως να γυρίσει.
"Δηλαδή δεν με θες;"
Ο νεαρός δεν άντεξε,
"Σε θέλω εδω" είπε γυρνώντας.
Η κοπέλα στεκόταν ακριβώς απέναντί του. Ήταν τόσο αληθινή, οι ακτίνες του ήλιου χτυπούσαν στα γαλάζια της μάτια και έλαμπαν τόσο μαγικά.
"Με αγαπάς ακόμη;" ρώτησε η κοπέλα
"Σε αγαπώ εσυ;"
"Ναι" απάντησε το κορίτσι.
"Όχι, όχι έτσι. Δεν γίνεται να συφωνείς σε αυτά τα θέματα, πες μου αν με αγαπάς" η κοπέλα δεν απάντησε αυτήν τη φορά.
"Είναι εντάξει"
"Δεν με αγαπάς;" ρώτησε ο Στάιλς. Η κοπέλα χαμογέλασε και βγήκε απο το δωμάτιο.
Έτρεξε να την σταματήσει, αλλά όταν άνοιξε την πόρτα, η κοπέλα δεν ήταν εκεί. Αντίκρισε τον Τζάκσον που μόλις είχε ανεβεί τα σκαλιά.
"Στάιλς;"
Ο νεαρός κοίταξε τριγύρω
"Τίποτα" είπε και έτρεξε προς το μπάνιο.
Ο Τζάκσον ήξερε οτι κάτι δεν πάει καλά, έπρεπε να ειδοποιήσει τα αγόρια.