I am not a hero #AAC

-Κεφάλαιο Εικοστό Έκτο-

"Στάιλς είσαι καλά;" ρώτησε καθώς πήγε κοντά του ο Σκοτ.
"Ναι, μια χαρά...καφέ θέλω" είπε καθώς κάθισε πιο καλά κρατώντας το κεφάλι του.[...]

"Έτοιμος ο καφές'' είπε ο Τζακσον. Τα αγόρια κάθισαν τριγύρω απο το τραπέζι.
"Στάιλς, πόσο καιρό σου συμβαίνει αυτό;" ρώτησε ο Άιζακ.
ο Στάιλς γύρισε το βλέμμα του στον Τζακσον.
"Φίλε έπρεπε να το πω"
"Είναι εντάξει Στάιλς" είπε και ο Σκοτ κρατώντας του το χέρι. [...]

Η ώρα ειχε φτάσει, έπρεπε να μαζευτούν στο σπίτι του Ντέρεκ.
"Άκόμα;" ρώτησε ο Λιαμ βγάζοντας το κεφάλι του απο το παράθυρο του αυτοκινήτου.
"Φαίνεται να είναι σοβαρό το πρόβλημα στην μηχανή αδερφέ" απάντησε ο Θιο σκαλίζοντας ξανά την μηχανή
"Πφφ" ο Λιαμ κοίταξε το ρολόι στο χέρι του.
"Ο Ντέρεκ είπε να είμαστε εκεί στις 20:00 ακριβώς, είναι ακριβώς οχτώ"
"Δεν είναι λάθος μου"
"Οπότε να τηλεφωνήσω και να πω οτι δεν θα πάμε;"
ο Θιο πλησίασε το παράθυρο του αυτοκινήτου.
"Κοίτα, πες οτι προέκυψε κάτι στο αυτοκίνητο και δεν θα μπορέσουμε να πάμε, μόνο αυτό"
ο Λιαμ έγνεψε και τηλεφώνησε στον Σκοτ...

"Όπως φαίνεται, δεν θα έρθουν. Ας ξεκινήσουμε;" πρότεινε ο Ντέρεκ.
"Ίσως κόλλησαν στην κίνηση" δικαιολόγησε ο Τζάκσον
"Κίνηση; Σε αυτήν την πόλη;" γέλασε.
"Φαίνεται ξεκάθαρα, δεν θα έρθουν. Ας αρχίσουμε" είπε ξανά.
Το τηλέφωνο του Σκοτ χτύπησε
"Είναι ο Λιαμ" είπε πριν το σηκώσει.
"Ναι;"
"Εμμ Σκοτ, δεν θα μπορέσουμε να έρθουμε. Πρόκειται για μηχανική βλάβη στο αυτοκίνητο και..καταλαβαίνεις"
"ω..εντάξει"
"Δες, λυπάμαι πραγματικά. Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί και να-"
"Εντάξει Λιαμ!" τον διέκοψε
"Συγγνώμη ξανά"είπε πριν το κλείσει

"Σας το είπα" είπε ο Ντέρεκ και σηκώθηκε απο την καρέκλα.
"Ντέρεκ, πρέπει κάτι να σου πω"
"Τι είναι;"
"Στάιλς" του είπε ο Τζάκσον σταματώντας τον.
"Δεν μπορείς να του το πεις" του είπε σιγανά
"Γιατί;"
"Δεν...δεν ξέρω. Απλά δεν τον εμπιστεύομαι"
ο Στάιλς γέλασε σαρκαστικά.
"Γιατί δεν τον εμπιστεύεσαι Τζακ;"
"Μόλις τον γνώρισες!"
"Και εσένα μόλις σε γνώρισα, επιπλέων δεν σε συμπαθούσα μέχρι χθες! Αλλά είσαι ο πρώτος που το έμαθε"
"Παιδιά, δεν θέλω να μαθω το μυστικό σας αν δεν θέλετε να το πείτε" είπε ο Ντέρεκ χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Ο Στάιλς τον πλησίασε.
"Είμαι σίγουρος οτι μπορείς να με βοηθήσεις"
"Τι είναι;" τον ρώτησε ξανά με λίγο εκνευρισμό στην φωνή του.
"Εδω και κάτι μέρες, συμβαίνει κάτι παράξενο σε μένα"
"Ναι..." είπε ακουμπώντας τα χέρια του στο γραφείο.
"Δεν ξέρω τι στο καλό είναι αλλά ξεκίνησε πριν κάτι μέρες, είναι...είναι κάτι σαν-" σταμάτησε να μιλάει
"Τι;"
"Δες, βλέπω την Χάνα παντού. Στα ξαφνικά εμφανίζεται και...συνομιλώ μαζί της, την βλέπω ολοζώντανη. Αλλά το μόνο πρόβλημα είναι οτι.."
"Δεν μπορείς να την ακουμπήσεις" τον συμπλήρωσε.
"Ναι.."
"Κοιμάσαι καθόλου;"
ο Στάιλς τον κοίταξε
"Δεν ξέρω" κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.
"Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού σου. Βασικά....του υποσυνήδειτου του μυαλού σου"
"Δηλαδή;" ρώτησε ο Άιζακ
"Είναι κάτι σαν Ντεζαβού"
"Μισό. Η Χάνα μιλούσε για κάποιο ντεζαβού" είπε γεμάτος ενδιαφέρον ο Στάιλς και πλησίασε τον Ντέρεκ.
"Συνήθως αυτή η εμπειρία συνοδεύεται με μια αίσθηση οικειότητας καθώς και το αίσθημα οτι <<κάτι δεν πάει καλά>>" απάντησε απλά ο Ντέρεκ.
"Κι όντως κάτι δεν πήγαινε καλά" πρόσθεσε ο Τζάκσον.
"Έχουν βρεθεί πολλές ομοιότητες του ντεζαβού και κάποιον κλινικών ασθενειών όπως η σχιζοφρένεια... Αυτό έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα οτι πρόκειται για μια νευρική ανωμαλία"
"Θες να πεις οτι η αδερφή μου είναι σχιζοφρενείς;" όρμησε ο Τζάκσον
"Εγω λέω ότι δεν έχεις κανένα δικαίωμα καν να μιλάς γι'αυτό το θέμα" του φώναξε πιάνοντάς τον ο Στάιλς να μην πλησιάσει στον Ντέρεκ.
"Δεν εγκρίνω την συμπεριφορά σου μικρέ"
"Ντέρεκ, το θέμα μας είναι η Χάνα" φώναξε και ο Στάιλς δίχοντας το άγριο του πρόσωπο
"Γι'αυτό ακριβώς μιλάω!"
κανείς δεν απάντησε.
"Τέλος πάντων" είπε.
"Έχω μια λύση..αλλά δεν ξέρω αν θα το δεχτείς" κοίταξε τον Στάιλς
"Θα βοηθήσει;"
"Βοηθάει. Το δοκίμασαν και άλλοι 2 πριν απο εσένα"
"Αν ειναι να απαλλαχτώ απο αυτό το βάσανο"
"Και τώρα;" ρώτησε ο Σκοτ.
"Για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να κοιμηθει τουλάχτον 2 ώρες"
"Θες να πεις πισωγύρισμα" είπε ο Άιζακ πηγαίνοντας μερικά βήματα πίσω
"Ναι. Δεν το ξέραμε πιο πριν, ή αν θέλετε μπορείτε να μείνετε και εδω" έδειξε το κρεβάτι του.
"Οχι, καλυτερα οχι" είπε.
"Παμε λοιπόν" είπε ο Σκοτ και πήγε να βγει απ'το δωμάτιο.
"Έι Στάιλς" ακούστηκε ο Ντέρεκ.
"Ναι;" γυρίζοντας τον ρώτησε
"Θέλω να σου μιλήσω"
Γύρισε ξανά προς τα αγόρια.
"Πηγαίνετε, θα έρθω με ταξί" είπε. Τα αγόρια έγνεψαν και βγηκαν...

"Θέλω να μου πεις τα πάντα για τον Τζάκσον και την Χάνα" είπε κάθωντας στο πολυαγαπημένο του γραφείο ξανά. Ο Στάιλς κάθισε απέναντί του.
"Λοιπόν Ντερ.."
"Ντερ;" ρώτησε με ένα μικρό χαμόγελο.
"Α..φφ.. Το χαιδευτικό του Ντερεκ"
ο Ντέρεκ γέλασε
"Ενταξει.."
"Η εταρία του πατέρα τους πτώχευσε και ο Τζάκσονν το πήρε πολύ κατάκρδα. Άρχισε να συμπεριφέρεται κακά στους τριγύρω, και κυρίως στην πιο αδύναμη. Την Χάνα"
ο Ντέρεκ τον άκουγε προσεκτικά κοιτώντας τον στα μάτια
"Και η Χάνα το πήρε πολύ στραβά και...ένιωθε κατώτερη. Την έλεγε χοντρή και την αποκαλούσε με τον χειρότερο τρόπο. Την παρακολούθησα ακόμη και στο σχολείο. Όλοι την απέφευγαν...ήταν μόνη. Προσπάθησα πολλές φορές να την κάνω να το σταματήσει, αλλά άδικα" είπε γεμάτος ενοχές.
"Να σταματήσει τι;"
"Να χαρακώνεται"
"Οπότε γι'αυτό ήταν το δικό της Ντεζαβού" σηκώθηκε.
"Ντερ, πρέπει να την βρούμε. Είναι οτι πιο σημαντικό έχω"
"Δεν ξέρω καν ποιός το έκανε. Έχουμε σοβαρό πρόβλημα εδω. Σκέψου το αλλιώς...ίσως ήθελε να τραβήξει την προσοχή του 'κοινού' και να δείξει οτι υποφέρει"
"Μα υπέφερε!"
"Δείξε μου έναν άνθρωπο που να μην υποφέρει!" φώναξε.
"Και το πτώμα;" ρώτησε με χαμηλό τόνο φωνής.
"Ναι είναι και αυτό" πλησίασε την τζαμαρία.
"Ο απαγωγέας είναι έξυπνος" κοίταξε το απέραντο.
"Εγω είμαι εξυπνότερος" είπε καθώς στάθηκε δίπλα του.

Την είχε πάρει ο ύπνος.
"Κορίτσι, ξύπνα" άκουσε μια αντρική φωνή που δεν είχε ξανα ακούσει στο παρελθόν. Άνοιξε τα ματια της, ήταν ένας κύριος φαλακρός -αν και δεν του ταίριαζε και πολύ η λέξη 'κύριος'- που ροσπαθούσε να την σηκώσει.
"Που είναι η Άλισον;" ήταν το πρώτο που ρώτησε αφου δεν την είδε στην θέση της.
"Εκεί που θα σε παω"
Δεν ένιωθε πλέον τα σχοινιά να της σφίγγουν τα χέρια και τα πόδια, την είχε λύσει.
"Που;"
"Λοιπόν, θα κάνουμε μια συμφωνία... θα σε πάω ήρεμα εκεί που μας πρόσταξε το αφεντικό χωρίς να προσπαθήσεις να φύγεις" η Χάνα έγνεψε, αλλά στο βλέμμα της υπήρχε ακόμη μια πονηριά.

Έφτασαν σε μια εξοδο που δεν εβγαζε όμως έξω. Έβγαζε σε έναν διάδρομο σκοτεινό.
"Προχώρα" την πρόσταξε. Στο τέλος του υπήρχε ένα ασανσέρ. -περίεργο μέρος-
Ανέβηκαν. Η Χάνα κοίταξε πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά... είχε δει παλιά μια ταινία πως είχαν ξεφύγει απο ένα ασανσέρ. Ο κουβούκλιο θα σταματούσε. Η πόρτα άνοιξε και ο άνδρας την τραβολόγησε έξω. Τον χτύπησε με φόρα στο πρόσωπο και έτρεξε να του ξεφύγει.
"Σκύλα" παραμίλησε ο άνδρας καθώς κρατούσε το πρόσωπό του και έτρεχε. Δεν υπήρχε διέξοδος, οταν γύρισε να δει αν την πλησίαζε, ένιωσε μια βελόνα να διαπερνάει το λαιμό της...
"Ανάθεμα..." ψιθίρισε καθώς έπεσε κάτω ξερή...

---

Το ξέρω το ξέρω.. Αυτή η ιστορία είναι για ανθρώπους με γερά νευρα. Αλλά...πάμε σιγά σιγά.
Vote&Comment baes <3 Δεν δαγκωνω :'D