I am not a hero #AAC

-Κεφάλαιο ΔέκατοΌγδοο-

Η ώρα σε λίγο θα γίνει 20:00. Ο Τζάκσον παρατηρεί τον Στάιλς να ετοιμάζεται.
"Εσύ δεν θα έρθεις;" τον ρωτάει κοιτώντας τον απο τον καθρέφτη.
"Δεν...δεν ξέρω"
"Μιλάς λες και έχεις άλλη επιλογή" είπε φανερά σαρκαστικά και έκλεισε το φερμουάρ της ζακέτας του. Ο Τζάκσον σηκώθηκε.
"Ωραία λοιπόν"
Τα αγόρια ανέβηκαν στο τζιπ του Στάιλς. [...]

"Δεν νομίζεις οτι θα είμαι λίγο σαν την μύγα μεσ'το γάλα;" είπε αμήχανος.
"Μπα...θα είσαι μια χαρά" είπε και προχώρησε προς το σπίτι.
Την πόρτα άνοιξε ο Θίο.
"Χει, καλως τον Τζάκσον"
"Καλως σε βρήκα" απάντησε ο Στάιλς και πέρασε μέσα.
Ολοι κάθονταν και κοιτούσαν τηλεόραση.
"Γεια" είπε σχεδόν αθόρυβα και κάθισε στον καναπέ.
"Ήρθες τελικά" είπε ο Σκοτ και κοίταξε τον Στάιλς
"Ναι, αλλά δεν θα κάτσω πολύ"
"Τώρα που είμαστε όλοι εδώ, ας πιούμε κάτι" είπε καθώς σηκώθηκε ο Λιαμ
"Μπίρα" πετάχτηκε ο Σκοτ
"Και εγω" συπλήρωσε ο Θιο
"Τζάκσον; Στάιλς;"
"Πραγματικά δεν θέλω τίποτα" απάντησε ο Στάιλς
"Τζάκσον;"
"Θέλω καφέ"
"Προσπαθείς να μείνεις ξύπνιος όλο το βράδυ;"
"Άφησέ τον Στάιλς..." συνέχισε ο Λιαμ καθώς πήγε προς την κουζίνα. [...]

Η ώρα είναι 22:00, τα αγόρια κοιτάνε τον αγώνα,. Μόνο ο Στάιλς είναι σκεπτικός. Δεν κοιτάζει τίποτα άλλο παρα μόνο το χαλί και το τραπέζι, ακουμπώντας στο χέρι του. <<Κυρίες και κύριοι, διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για μια σημαντική ενημέρωση..>> ο Στάιλς γύρισε το πρόσωπό του προς την οθόνη της τηλεόρασης, αλλά ήταν ακόμη αδιάφορος για το δελτίο ειδήδεων. Ο Στάιλς πάγωσε σε λίγο, βλέποντας την φωτογραφία της Χάνα πίσω απο το ρεπόρτερ. Η φωτογραφία παίζει να'ταν πολύ παλιά, τα χαρακτηριστικά της ήταν έντονα και δεν είχαν σμιλευτεί ακόμα απο την θλίψη. Εκατοντάδες σκέψεις ξύπνησαν στο μυαλό του, κάνοντάς τον να ακούσει δυσκολότερα την είδηση.
<<Δεκαεφτάχρονη με τάσεις αυτοκτονίας, δολοφονείται στο σπίτι της καθώς όλοι λείπουν...>> υπογράμμισε ο ρεπόρτερ, απολαμβάνοντας φανερά τον 'κίτρινο' τίτλο. Τα άκρα του Στάιλς πάγωσαν καθώς και οι υπόλοιποι άκουγαν με μεγάλη προσοχή. Ο νεαρός τέντωσε με απόγνωση τα αυτιά του. Ο ρεπόρτερ προσπαθούσε να φανεί αντικειμενικός, περιλαμβάνοντας συχνά στο κομμάτι του τις λέξεις <<σύμφωνα με ενδείξεις>> και <<πιθανώς>>, αλλά ο τόνος της φωνής του δεν άφηνε καμία αμφιβολία οτι η Χάνα ήταν όντως νεκρή. <<Επίσης, η δεκαεφτάχρονη Χάνα Μαρίν, περιγράφεται οτι ήταν καταθλιπτικό και αφηρημένο άτομο. Είχε αρκετές φορές τάσεις αυτοκ->> η τηλεόραση έκλεισε και όλοι γύρισαν προς τον Στάιλς, που κρατούσε το τηλεκοντρόλ.
"Πάψτε, δεν είναι νεκρή" είπε πετώντας κάτω το τηλεκοντρόλ.
"Στάιλς" είπε ο Λιαμ και πήγε δίπλα του.
"Καλά είμαι, πάω λίγο να πλυθώ" είπε και πήγε προς το μπάνιο... Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, ήταν σίγουρος οτι η κοπέλα του ήταν ακόμη ζωντανή. Έπλεινε το πρόσωπό του και πήγε προς το σαλόνι. Λίγο πριν μπει, ακούστηκε η φωνή του Θιο.
"Θα του είναι δύσκολο να το παραδεχτεί παιδιά, είναι ακόμα νωρίς να το αντιληφθεί. Η Χάνα είναι νεκρή...πρέπει να το συνηθίσει" μόλις θα πήγαινε να μπει, άκουσε τον Τζάκσον να λέει
"Δεν είναι σίγουρο Θιο, δεν είδαμε το πτώμα. Ίσως θα έγινε κάποιο λάθος"
"Και η Χάνα που είναι τότε;" δεν ακούστηκε καμία απάντηση.
"Παιδιά, ότι και να γίνει, πρέπει να μείνουμε δίπλα του" άκουσε την στενάχωρη φωνή του Λίαμ και αμέσως μπήκε στο σαλόνι.
"Παιδιά εγω πρέπει να πηγαίνω" είπε καθώς έπαιρνε τα κλειδιά και την ζακέτα του.
"Εγω θα μείνω εδω" τον ειδοποίησε ο Τζάκσον. Ο Στάιλς δεν έδωσε σημασία και βγήκε απο το σπίτι μονάχος...
[...]

Μπορούσε να αντιληφθεί οτι δεν είναι πια στο πάτωμα. Ένιωθε όμως οτι τα μάτια της είναι σφιχτα δεμένα με κάτι. Τώρα μπορούσε να πάρει ελεύθερα αναπνοή. Εισέπνευσει για λίγο, αλλά αμέσως άρχισε να βήχει. Το τοπίο ήταν σκονισμένο. Είχε υγρασία και λίγο κρύο. Ένιωσε το δέρμα της να ανατριχιάζει καθώς καποιος την άγγιξε. Προτίμησε να μην μιλήσει και προσππάθησε να φανταστεί το μέρος και τα πρόσωπα. Κάποιος της χάιδεψε τα μαλλιά
"Ποιός είναι;" ρώτησε τρομαγμένα καθως τράβηξε το κεφάλι της. Τα χέρια της είναι δεμένα πίσω στην καρέκλα, το ίδιο και τα πόδια της. Ο άγνωστος χάιδεψε για λίγο το μάγουλό της.
Είναι απαλά και περιποιημένα χέρια, σαν γυναικεία.
"Είσαι γυναίκα;" τόλμησε να ρωτήσει ήρεμα, αλλά χωρίς να κάνει καμία κινηση.
"Δεν θα το ελεγα ακριβώς γυναίκα" ακούστηκε μια κοριτσίστικη φωνή. Σοκαρίστηκε για λίγο, αλλά μετά ένιωσε μια παράξενη οικειότητα.
"Τι κάνεις εσυ εδω;" την ρώτησε. Δεν ακούστηκε καμία απάντηση
"Είσαι ακόμα εδω;" ρώτησε ξανά ελπίζοντας να πάρει απάντηση αυτή τη φορά.
"Ξύπνησε;" ακούστηκε ξανά η αντρική φωνή, που είχε ακούσει πριν πέσει για δεύτερη φορα ξερή.
"Οχι! Οχι, μην με ξαναχτυπήσεις" παρακάλεσε καθώς πάλεψε για λίγο να ξεφύγει απο την καρέκλα.
"Μην την χτυπήσεις" ακούστηκε η κοπέλα που την είχε χαϊδέψει λίγο πριν.
"Άλισον. Νομίζω πως δουλειά σου εδω τελείωσε" ακούστηκε μια πιο αντρική και πιο σκληρή φωνή. Ακολούθησαν τα μικρά αλλάγρήγορα βήματα που απομακρύνονταν απο το δωμάτιο
"Αφεντικό, η κοπέλα ξύπνησε"
"Ναι, το βλέπω" απάντησε. Ένιωσε βήματα κατά πάνω της.
"Χάνα;" Τον ένιωθε πολύ κοντά στο αυτί της, η ζεστή ανάσα του,την ανατρίχιασε για άλλη μια φορά.
"Τι θέλεις απο μένα;" ρώτησε τρομαγμένα και ένιωσε το πρόσωπο ναφεύγει απο δίπλα της.

---------------
Λοιπόν ελπίζω να σας άρεσε. Vote&Comment <3