I am not a hero #AAC

-Κεφάλαιο Εικοστό-

Βρήκε τον εαυτό του να κοιμάται στον καναπέ του σαλονιου. Σηκώθηκε και είχε έναν φοβερό πονοκέφαλο. Γυρίζοντας το κεφάλι του, είδε τον πατέρα του στην κουζίνα.
"Έλα να φας" του είπε καθώς έβαλε το πιάτο με τα αυγά στο τραπέζι. Ο Στάιλς σηκώθηκε και πιάνοντας το κεφάλι του κάθισε στο γυάλινο τραπέζι.
"Γιατί κοιμηθηκες στον καναπέ;" έσπασε την σιωπή ο Σερίφης.
"Δεν έχω ιδέα" μουρμούρησε με κλειστα μάτια.
Ο Σερίφης κάθισε στο τραπέζι.
"Τι θυμάσαι απο χθες βράδυ;"
Ο νεαρός μετά απο λίγη σκέψη, σήκωσε το κεφάλι του.
"Την Χανα" είπε. Ο Σερίφης ήπιε λίγο απο τον καφέ του
"Την άκουσα να με φωνάζει και μετά κατέβηκα να την βρω...και ετσι χάθηκε στην βροχή"
"Την είδες;"
"Ναι, αλλά χάθηκε στην βροχή"
"Την ακούμπησες;"
"Οχι, αυτή χάθηκε στην βροχή"
"Εντάξει. Αυτό τώρα είναι παράξενο" είπε σηκώνοντας τα φρύδια του.
Ο Στάιλς σηκώθηκε.
"Παω να ετοιμαστώ"
"Για που;"
"Είπες οτι θα μου έδειχνες το πτώμα"
ο Σερίφης αναστεναξε. [...]

"Φεύγεις;" ρώτησε ο Θιο τον Τζάκσον που μόλις σηκώθηκε.
"Ναι"
Σηκώθηκε και ο ίδιος.
"Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ"
"Γιατί;" ρώτησε απορρημένος ο Τζάκσον.
"Θα καταλάβεις" είπε χαμογελώντας και τον χτύπησε απαλά στην πλάτη.
"Εντάξει"
Ο Τζάκσον δεν έδωσε σημασία. Πήρε την αγαπημένη του μπορντό ζακέτα και βγηκε απο το σπίτι.
Θα πήγαινε με τα πόδια, αν και ήταν αρκετά μακριά.

Ο Σερίφης σταμάτησε το περιπολικό του έξω απο το τμήμα.
"Εδώ έχετε τα πτωματα;"
"Οχι"
Ο Σερίφης κατεβηκε απο το περιπολικό αρκετά ανήσυχος και σαν  να είχε μόνο έναν σκοπό.
Δεν άργησε και γύρισε με βιαστικά βήματα. Ανέβηκε χωρίς να πει τίποτα και πήρε τον δρόμο για το νοσοκομείο.
"Το ξέρεις οτι αν με πιάσουν θα μου πάρουν και το σήμα και την δουλειά, ε;" ρώτησε λίγα χιλιόμετρα πριν φτάσουν στο νοσοκομείο, χωρίς όμως να κοιτάξει τον γιό του.
"Το ξέρεις οτι πρέπει να δω το πτώμα;"
[...]
Κετέβηκαν απο το αυτοκίνητο.
"Και που πάμε τώρα;"
"Στο υπόγειο" είπε ο Σερίφης.
"Εκεί είναι τα ψυγεία των νεκρών" συνέχισε.

Ανυπόμονος, ο Στάιλς διέσχισε μαζί με τον πατέρα του το κατώφλι και τον ακολούθησε στο διάδρομο. Σταμάτησαν στο τέλος του, σε καποια απόστασηαπο τις τουαλέτες και τη σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο. Κατέβηκαν τις σκάλες,ένας γεροδεμένος αστυφύλακας στεκόταν στην πόρτα. Τον πλησίασαν
"Σερίφης Στιλινσκι" είπε διχνοντας το σήμα του. Ο αστυφύλακας κοίταξε τον Στάιλς
"Και αυτός;"
"Ο βοηθός του" πετάχτηκε ο νέος
"Είσαι αρκετά μικρός και...που είναι το σήμα σου;"
"Δεν το πήραμε...γιατί είναι..." ο σερίφης έκελισε το μάτι του.
Ο αστυφύλακας τον κοίταξε ξανά απο πάνω μέχρι κάτω.
"Ωραία, μην αργήσετε" είπε ανοίγοντάς τους την πόρτα.
Ο Σερίφης και ο γιός του μπήκαν μέσα.
"'Περάσαμε το Στάδιο 1" μουρμούρησε ο μπαμπάς του.
Πέρασαν πολλές κλειδωμένες πόρτες.
"Που είναι;"
"Στην πόρτα με τον αριθμό 185"
"Εδώ!" είπε ο νέος όταν ειδε την πόρτα με τον συγκκριμένο αριθμό.
Ο Σερίφης κοίταξε τριγύρω και έβγαλε μια κάρτα απο την τσεπη του.
Η πόρτα άνοιξε αυτόματα όταν ακούμπησε το χρυσό σημείο της κάρτας σε ένα κόκκινο φωτάκι.
Μπήκαν μέσα και η πόρτα πίσω έκλεισε ξανά αυτόματα.
"Πάει και το στάδιο 2"..
"Σε ποιό απ'όλα;"
"Θα γράφει το όνομα" είπε καθώς έψαχνε και ο Σερίφης.
Ο Στάιλς κοίταζε μια μια τις θυρίδες αλλά δεν έβλεπε πουθενά το όνομα της αγαπημένης του.
"Μπαμπά, είσαι σίγουρος οτι είναι εδω;"
Είχαν κοιτάξει όλες τις θυρίδες.
"Μα πως...; Θα έπρεπε να είναι εδω!" είπε ο Σερίφης
"Και; που είναι;"
"Μισό λεπτό...ψάξε για Ο'Ντράι. Ναι ψάξε να βρεις το επίθετο Ο'Ντράι"
"Νομίζω πως είδα κάτι σχετικό" είπε και γύρισε βιαστικά να κοιτάξει μια απο τις θυρίδες.
"Ο'Ντράι!" είπε ο Στάιλς
Ο πατέρας του πήγε δίπλα του και έβγαλε κάτι κλειδιά. Το ξεκλείδωσε και τράβηξε βιαστικά το σιδερένιο πόμολο προς τα έξω. Το πτωμα ήταν σκεπασμένο, ο Στάιλς πήγε να το ανοίξει.
"Είναι σε άσχημη κατάσταση" του είπε πιάνοντάς του το χέρι.
"Το ξερω" παραμίλησε και άνοιξε το πτώμα...
Για λίγο κοίταξε σοκαρισμένος και ύστερα συνήλθε.
Τοπρόσωπο ήταν -όντως- αγνώριστο. Ήταν γδαρμένο. Αλλά τα μαλλιά της ήταν ξανθα και σπαστά ακριβώς σαν της Χάνα. Για μια στιγμή θα πίστευε οτι ήταν αυτή
Έπιασε τα μαλλιά στα χέρια του, ύστερα τα μύρισε.
"Αυτό είδες στο σπίτι;"
Είπε κοιτώντας τον πατέρα του.
"Ναι"
"Δεν είναι αυτή η Χάνα" είπε με μια ελπίδα στην φωνή του
"Μα...πως;"
"Τα μαλλιά της μύριζαν αλλίως...και ήταν πιο απαλά. Επίσης αυτά τα μαλλιά είναι βαμμένα. Της Χάνα ήταν τα φυσικά"
Ο Σερίφης κοιταξε απορρημένος.
"Ωραία, πάμε να φύγουμε πριν έρθει κανείς"
Εκλεισαν το πτωμα και βγήκαν αμεσως απο εκεί...
Ο αστυφύλακας τους χαιρέτησε και έφυγαν βιαστικά πάλι προς το αυτοκίνητο...
"είναι ζωντανή...Θεέ μου  το ήξερα" παραμιλούσε με μια ευτυχία στην φωνή του
"Αν το σκεφτείς όμως...τα πράγματα είναι πιο δύσκολα τώρα" είπε ο Σερίφης.
"Γιατί;"
"Που θα την βρεις;"
ο Στάιλς δεν απάντησε... [..]

"Άνοιξε το στόμα σου" την πρόσταξε ο λεγόμενος Σταρκ.
"Θέλω να φάω μόνη μου" διαμαρτυρήθηκε
"Δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια σου"
"Σε παρακαλώ.."
η απόλυτη ησυχία κάλυψε το δωμάτιο.
Ο Σταρκ ακούμπησε το κουτάλι στο στόμα της.
"Μην το δυσκολεύεις Χάνα"
Η κοπέλα πεινούσε και δεν είχε άλλη επιλογή... [...]
Άκουσε την σιδερένια πόρτα να ανοίγει, ακολούθησαν τα βαριά βήματα. Κατάλαβε οτι ήταν ο 'εγκέφαλος'.
"Θες ακομη ν'ανοίξω τα μάτια σου;"
"Ναι!" απάτησε γρήγορα η Χάνα
"Αλλά θα κάνουμε μια συμφωνία"
η κοπέλα δεν απάντησε αυτή την φορά
"Αμα σου ανοίξω τα μάτια, δεν θα αρχίσεις να φωνάζεις...ωραία;"
η Χάνα έγνεψε. Ο άγνωστος άνδρας την πλησίασε και έλυσε το μαντήλι απο τα μάτια της.
"Εϊναι για λίγο, γι'αυτό απόλαυσε την θέα"
Η Χάνα  κοίταξε τριγύρω. Σκοτάδι και ένα μόνο φως, που κρεμόταν απο την οροφή φώτιζε ελαφρά το δωμάτιο. Ήταν μεγάλος χώρος και δεν μπορούσε να διακρίνει τα αντικείμενα στο βάθος. Ο άνδρας πήγε μπροστά της. Το κορίτσι τον κοίταξε με ένα σοκαρισμένο ύφος.
"Εσύ..."παραμίλησε γουρλώνοντας τα μάτια...