I am not a hero #AAC

-Κεφάλαιο ΔέκατοΤεταρτο-

Καθώς κοιτούσε κάτω και περπατούσε, σταμάτησε μπροστά του το αυτοκίνητο του Σερίφη. Σήκωσε το κεφάλι του
"Σκατά..." παραμίλησε. Ο πατέρας του ετρεξε κοντά του
"Γιέ μου;"
"Τίποτα.."
"Στάιλς! Τι έγινε;"
"Μεγάλη ιστορία"
"Έχω χρόνο" το αγόρι τον κοίταξε.
"Θέλω μια χάρη"
ο Πατέρας του δεν απάντησε.
"Απόψε θέλω να μείνεις σπίτι και να προσέχεις το διπλανό"
Ο μπαμπάς του κοίταξε το σπίτι και ύστερα το αγόρι.
"Τι συμβαίνει;"

***
Ο Στάιλς ντύθηκε και κατεβηκε απο το δωμάτιό του.
"Εντάξει μπαμπά; Όπως είπαμε. Το διπλανό σπίτι και τα μάτια σου" ο σερίφης έγνεψε και το αγόρι βγήκε απο το σπίτι. Το αυτοκίνητο του Άιζακ τον περίμενε έξω.
Κοίταξε για αλλη μια φορά το σπίτι και μπήκε στο αυτοκίνητο.
"ΓουοΓουοΓουο!" είπε ο Άιζακ και τον κοίταξε
"Τι;"
"Τι στον διάβολο έγινε στο πρόσωπό σου;"
"Δεν θέλω να μιλήσω γι'αυτό... πάμε" ο Άιζακ συνέχισε να τον κοιτάει για μερικά δευτερόλεπτα και ύστερα ξεκίνησε...

***
Τα αγόρια κατέβηκαν.
"Ο Λιαμ έφερε τον αδερφό του και..τον 'σωσία' του" είπε ο Άιζακ καθώς κλείδωσε το αμάξι.
"Ωραία, ήθελα να μιλήσω και στον Τζακσον για κάτι πράγματα"
"οχι, δεν τον λένε Τζάκσον"
"τι;" σταμάτησε.
"Εννοώ δεν ξέρω...αλλά ο Λιαμ είχε αναφερθεί για κάποιον 'Τζέιμς'" σσυνέχισε να περπατά ο Άιζακ.
"Είναι ο αδερός της Χάνα"
"Χμμ...δεν είπε κατι σχετικό ο Λίαμ.."
"Τέλοσπάντων" είπε και μπήκαν στο προαύλιο του τεράστιου σπιτιού που γινόταν το πάρτι. 
Χάος. Αλλά ο Αιζακ μπόρεσε να διακρίνει καθαρά που ηταν ο Λιαμ.
"Να τος" είπε και σκουντηξε τον Σταιλς. Καθόταν με άλλους 2 και συζητούσαν.
Τους πλησίασαν [...]

Η Χάνα ντύθηκε και ύστερα στέγνωσε τα μαλλιά της. Ήταν πολύ κουρασμένη, ξάπλωσε και προσπάθησε να κοιμηθεί. Ξανά αυτό το περίεργο Ντεζαβού, λες και τα είχε ξαναζήσει όλα αυτά. Έκλεισε ξανά τα μάτια της και προσπάθησε να ηρεμήσει.
"Είναι ένα απλό ντεζαβού, ένα ηλίθιο ντεζαβού..." παραμιλούσε.
[...]
Στην απόλυτη σιωπή της νύχτας, άκουσε εναν θόρυβο απο κάτω. Σαν...σαν να άνοιξε η πόρτα. Σηκώθηκε αμέσως. Ανάθεμα, σαν να είχε ξαναζήσει αυτήν την σκηνή. Το κακό είναι όμως δεν θυμάται τι θα γίνει στην συνέχεια. Πλησίασε στην πόρτα, το στήθος της πήγαινε πάνω-κάτω απο το λαχάνιασμα και απο τον φόβο. Άνοιξε την πόρτα, και κοίταξε κάτω. Δεν υπάρχει κανείς. Κοίταξε την πόρτα, κλειστή. Τα μάτια της πήγαν στο τραπέζι, το μαχαίρι είναι ακόμα εκεί. Ξεφύσηξε και ξεροκατάπιε. Πήγε ξανά πάνω και ξάπλωσε. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, πήρε το λάπτοπ και για να μείνει ξύπνια, άρχισε να βλέπει τις παλιές της φωτογραφίες.[...]

Ο Τζάκσον δεν μιλούσε και πολύ, συνέχιζε να σηστύνεται ως 'Τζέιμς'. Ο Στάιλς ήθελε να μάθει τον λόγο.
"Εμμ, εγώ πάω μέχρι την τουαλέτα" σηκώθηκε ο Τζάκσον. Ο Στάιλς δεν έπαιρνε τα μάτια του απο πάνω του, πως μπορεί αυτός ο συγκεκριμένος, να έριχνε ψυχολογικά την Χάνα; Σηκώθηκε χωρίς να τον παρατηρήσουν οι άλλοι και πήγε πίσω απο τον Τζάκσον.
Τον βρήκε να πλένεται στον νυπτήρα.
"Θέλω να μάθω τον σκοπό σου" του είπε μέσα απο τα δόντια.
Ο Τζάκσον γύρισε και τον κοιταξε.
"Για ποιό πράγμα μιλάς;"
"Είσαι ο Τζάκσον Μαρίν. Γιατί συστήθηκες ως Τζέιμς;"
Το βλέμμα του είχε παγώσει.
"Ποιός είσαι;"
"Στάιλς Στιλίνσκι. Γιός του Σερίφη Στιλίνσκι και γείτονας του καινούγιου σου σπιτιού."
ο Τζάκσον εξακολουθούσε να τον κοιτάει απορρημένος.
"Ο αδερφός της Χάνα, σωστά;" συνέχισε.
"Τι  θέλεις;"
"Αρχικά, να μάθω τον σκοπό σου, Τζάκσον" είπε χαλαρός και ακούμπησε στην πόρτα.
Πριν προλάβει να απαντησει, η πόρτα χτύπησε και ο Στάιλς τραβήχτηκε. Ήταν ο Λιαμ.
"Εμμ..παιδιά. Αργήσατε και..."
"Ερχόμαστε" απάντησε σύντομα ο Τζάκσον και πήγε να βγει. Ο  Στάιλς τον κράτησε απο τον καρπό.
"Δεν τελειώσαμε ακόμη μαζί σου"
Ο Τζάκσον τράβηξε το χέρι του και βγήκε εξω. [...]

Ο Σερίφης καθόταν στο μπαλκόνι και σκεφτόταν... ο μικρός του γιος ερωτεύτηκε, και ποιά; Την διπλανή. Ξαφνικά θυμάται πως γνωρίστηκε με την γυναίκα του (που έχει πεθάνει). Ήταν βροχερή μέρα, περιπλανιόταν στα στενά σοκάκια του Μπρούκλιν. Είχε δει μια νεαρή, με σγουρά μαλλιά και ένα ζευγάρι μελί μάτια. Έτρεχε να ξεφύγει απο την βροχή, ο Σερίφης πήγε κοντά της. <<Μην την αποφεύγεις>> της είχε πει. <<Μάθε να περπατάς στην βροχή και όχι να βρέχεσαι>> η νεαρή έμαθε να μην βρέχεται. Είχαν καθίσει στην βροχή, με αποτέλεσμα να κρυώσουν την επόμενη...ωραία χρόνια τότε. Χαμένος σε αυτές τις σκέψεις, θυμάται πως πρέπει να ελέγξει το σπίτι δίπλα. Ανασηκώθηκε και έριξε μια ματιά.

"Όλα φαίνονταi εντάξει απο εδώ πάνω, αλλά πρέπει να πάω να δω" είπε. Πριν καν προλάβει να κατέβει κάτω, το κινητό του χτύπησε. Ήταν ο βοηθός του.
"Ναι;"
"Σερίφη, πρέπει να έρθεις αμέσως απο εδώ"
"Τι; Γιατι τι εγινε;"
"Πρέπει να έρθεις απο εδώ" είπε ξανά και έκλεισε αμέσως. Ο Σερίφης πανικόβλητος κατέβηκε κάτω και μπήκε στο περιπολικό του, με κατεύθυνση το τμήμα.

Ο Θίο δεν πολύ-μιλούσε. Μόνο ο Στάιλς το παρατήρησε, επίσης παρατήρησε πως κάθε 2 λεπτά κοιτούσε το κινητό του. Λες και περίμενε κάποιο μήνυμα ή κάποιο τηλεφώνημα.
"Θίο.." έσπασε την σιωπή μεταξύ τους. Εκείνη την στιγμή χτύπησε το κινητό του και ο ίδιος το άρπαξε.
"Συγγνώμη" είπε και έφυγε έξω βιαστικά σηκώνοντας το ακουστικό στο αυτί του.

----

ΑΝ ΔΕΝ ΣΧΟΛΙΑΣΕΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΕΞΤ. (πχ πως το βλεπετε μεχρι στιγμης, αν σας αρεσει κλπ)