I am not a hero #AAC

-Κεφάλαιο ΔέκατοΈνατο-

Βρήκε τον πατέρα του να κάθεται στο μπαλκόνι, στον πάνω όρορφο. Ανέβηκε βιαστικά πάνω και πήγε δίπλα του. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και σε λίγο θα έβρεχε. Ο Στάιλς κάθισε στην ελεύθερη καρέκλα δίπλα του και κοίταξε για λίγο τον απέραντο αλλά και συννεφιασμένο ουρανό.
"Δεν τα κατάφερα πατέρα,, δεν κατάφερα να την προστατέψω" μουρμούρησε σε λίγο, στην απόλυτη σιωπή.
"Ούτε εγω" συμφώνησε.
"Κι όμως μπαμπά, τα κατάφερες. Τα έχεις καταφέρει σε άλλα,πολλά πράγματα...με μεγάλωσες μόνος σου. Ακόμα και τώρα με φροντίζεις σαν να είμαι κάποιο μικρό παιδί" ο πατέρας του γέλασε και ανασηκώθηκε
"Εσύ είσαι ο λόγος Στάιλς. Εσύ μου δίνεις δύναμη" η σιωπή κάλυψε το μπαλκόνι. Ο Στάιλς έστραψε το βλέμμα του προς το διπλανό σπίτι.
"Αλήθεια, πιστεύεις ο Τζάκσον να το ήθελε αυτό;"
"Οχι" απάντησε σύντομα και χωρίς καμία αμφιβολία.
"Είμαι σίγουρος οτι πονάει και αυτός πολύ" συμπλήρωσε. Ο νεαρός δεν απάντησε και κοίταξε κάτω σκεπτικός.
"Αλλά δεν πονάει σαν εσένα Στάιλς" το αγόρι σήκωσε το βλέμμα του.
"Αναρωτηθηκες καθόλου για τους γονείς της;"
"Ναι. Που είπε οτι πήγαν;"
"Μεξικό"
"Κατάλαβα.." είπε καθώς κούνησε το κεφάλι του.
"Ή δεν τους ενδιαφέρει ή δεν άκουσαν τις ειδήσεις ακόμα"
"Κατά τη γνώμη σου, ποιό είναι το πιο πιθανό;"
"Το δεύτερο"
"Μπαμπά..." είπε και έβαλε το χέρι του στο γόνατό του.
"Δεν είναι ανάγκη να τους πανικοβάλλουμε"
"Θα το μάθουν αργά ή γρήγορα.."
"Οχι" είπε απότομα. Ο πατέρας του τον κοίταξε απορρημένος
"Μπαμπά άκου. Πρέπει να με ακούσεις. Πρέπει να δω το πτώμα" ο Σερίφης αναστέναξε.
"Τα είπαμε αυτα γιέ μου" πήγε να σηκωθεί
"Οχι. Σε παρακαλώ..."
"Γιατί να το κάνω αυτό Στάιλς;"
"Μου το χρωστάς!" ύψωσε την φωνή του καθώς σηκώθηκε και ο ίδιος όρθιος.
"Εκείνο το βράδυ, ήσουν ο υπεύθυνος! Σου είχα πει να την προσέχεις και....τι στον διάβολο έκανες; Που ήσουν;"
Ο Σερίφης σωπασε για άλλη μια φορά.
"Εκείνο το βράδυ δέχτηκα μια κλήση απο το τμήμα..." είπε
"Ήταν για κάποιον Τζέιμς Ο'Ντράι, ήταν σημαντικό είπαν...και όταν πήγα, δεν είχαν ιδέα κανένας τους για το τηλεφώνημα." συνέχισε
"Και;" τον παρότρυνε να συνεχίσει παρακάτω
"Όταν γύρισα βρισκόταν ήδη ένα περιπολικό εδω...κάποιος τους ειδοποίησε να έρθουν αλλά...ήταν ήδη αργά"
Ο Στάιλς είχε μείνει άφωνος.
"Τζέιμς Ο'Ντράι; Και δεν ψάξατε τον αριθμό στον κατάλογο;"
"Φαινόταν ξεκάθαρα οτι ήταν απο το τμήμα το τηλεφώνημα"
"...εμπιστεύεσαι όλους τους βοηθούς σου;"
Ο Σερίφης δεν απάντησε.
"Έτσι νομίζω"
"Οπότε, ας κάνουμε μια συνεργασία Σερίφη. Εσύ μου δείχνεις το πτώμα και εγώ θα σε βοηθήσω να βρεις τον κατηγορούμενο"
"Πως;"
"Ναι ή οχι;"
Μετά απο λίγη σκέψη, ο Σερίφης απλά έγνεψε...

[...]

Ξύπνησε απότομα και πετάχτηκε απο το κρεβάτι. Κοίταξε το ρολόι του τοίχου, η ώρα είναι ακόμα 2:30. Ακριβώς πριν μισή ώρα είχε ξαπλώσει να κοιμηθεί αλλά ξύπνησε πάλι. Τι είδε στον ύπνο του...; Οτι και να είδε δεν μπορεί να ξανακοιμηθεί. Πήγε δίπλα στο παράθυρο και κοίταξε το σπίτι δίπλα.
"Μακάρι να ήσουν εδώ...να μπορούσα να σε δω απόψε γλυκιά μου. Για μια στιγμή μόνο...για λίγο" Μέσα στην θλίψη του πήγε να κλείσει το παράθυρο.
"Στάιλς!" ακούστηκε μια φωνή απο έξω. Δεν ήταν οποιαδήποτε φωνή, ήταν της Χάνα. Γύρισε αμέσως και κοίταξε κάτω.
"Χάνα;" φώναξε. Ξαφνικά είδε την μορφή της κάτω, να του κουνάει τα χέρια.
"Έλα κάτω! Μου έλειψες!"
Μα τι γίνεται; Όνειρο είναι αυτό; Ο Στάιλς την κοίταξε για μια κόμη φορά
"Περίμενέ με εκεί. Μην φύγεις, έρχομαι"
Το αγόρι κατέβηκε τις σκάλες δύο-δυο και έφτασε στην εξώπορτα, την άνοιξε βιαστικά και έτρεξε στο μέρος όπου είδε την Χάνα.
"Χάνα;" φώναξε και κοίταξε τριγύρω. Κανένας. Δεν υπήρχε κανένας εκεί...
"Μα...μα ήταν εδω" είπε απογοητευμένος και κοίταξε το ψηλό δέντρο που βρισκόταν ανάμεσα στα 2 σπίτια.
Μια ξαφνική βροχή, τον εκανε να γυρίσει να φύγει.
"Στάιλς...δεν με αγαπάς;" την άκουσε ξανά. Γύρισε να την δει.
"Χάνα; Χάνα σε αγαπώ και μάλιστα πολύ! Δες είμαι εδώ και ήρθα να σε δω!"
"Όχι Στάιλς, δεν κάνεις τίποτα για μένα, δες τα παρτάς" γύρισε και την είδε δίπλα στο δέντρο.
"Κάνω τα πάντα αγάπη μου! Δες, είμαι εδώ. Δεν σταμάτησα στιγμή να σε σκέφτομαι!"
"Δεν κάνεις κάτι" είπε ξανά και απομακρυνόταν όλο και περισσότερο στην βροχή.
"Χάνα! Χάνα!!" φώναξε να την σταματήσει και έτρεξε προς αυτήν, αλλά αυτή είχε χαθεί... Κάθισε κάτω και άρχισε να κλαίει.
"Δεν μπορώ άλλο! Δεν αντέχω!" φώναζε...

[...]

"Μικρή Χάνα Μαρίν" είπε.

"Σε παρακαλώ πες μου τι θες και...και θα το κάνω. Απλώς άνοιξε τα μάτια μου επιτέλους..πονάω"

η βαριά φωνή γέλασε, ήταν τρομακτικό.

"Ωραία. Αλλά όχι ακόμα"
"Μα γιατί;" ρώτησε με το παράπονο στην φωνή.
"Μα ακόμα να καταλάβεις; Σε έχουμε απαγάγει, και όταν απαγάγεις κάποιον δεν του κάνεις τα χατίρια" γέλασε ακόμη πιο δυνατά.
"Τι θέλεις;"
Η απάντηση άργησε να έρθει.
"Θα μου πεις;" ρώτησε ξανά.
"Ως συνήθως, ζητάμε λύτρα, χρηματα κλπ..αλλά ξέρω την άθλια κατάσταση των γονιών σου"
"Τότε τι θες;" πετάχτηκε
"Ήρεμα γλυκιά μου" είπε με απαλό τρόπο καθώς της χάιδεψε τα μαλλιά.
"Πεινάω" είπε.
"Διψάω" συνέχισε.
"Θέλω να παω και στην τουαλέτα"
"Αμάν...όλο προβλήματα είσαι και εσύ...τέλος πάτων. Στάρκ, φρόντισέ την" άκουσε τα βαριά βήματα και ύστερα μια σιδερένια πόρτα. Προσπάθησε να ακούσει πιο καθαρά, άκουγε όμως φωνές. Όχι, ήταν μια φωνή, δεν ήταν πολλές. Η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό της, ήταν η κοπέλα πριν. Άλισον την έλεγαν μαλλον, Άλισον.
"Σήκω" την πρόσταξε ο 'Στάρκ' και την έπιασε με δύναμη απο το μπράτσο. Την είχε λύσει απο την καρέκλα και τα πόδια, όχι όμως τα χέρια. Προσπαθούσε να σκεφτεί όσο πιο καθαρά μπορούσε, μετρούσε τα βήματα, απεικόνιζε τον χώρο στο μυαλό της...