I am not a hero #AAC

-Κεφάλαιο Πέμπτο-

Ο Στάιλς καθόταν ανυπόμονος στην τάξη και περίμενε να χτυπήσει το κουδούνι. Χτυπούσε ρυθμικά το θρανιο με τα δάχτυλά του, καθώς δεν έπαιρνε λεπτό τα μάτια του απο το ρολόι που βρικόταν στον τοίχο. Ο Άιζακ ανησυχούσε για τον κολλητό του -ήταν περίεργος αυτές τις μέρες-
Το κουδούνι χτυπησε και ο Στάιλς πήγε να γύφει φοράτος.
"Χέι Στάιλς" τον φώναξε ο Άιζακ κόβωντας του την φόρα. Έφτασε δίπλα του με γοργά βήματα.
"Τι συμβαίνει; Που πας τόσο βιαστικός;"
"Σπίτι μήπως;"

"Είσαι σίγουρος;"
"Άιζακ τι έγινε;"
"Στάιλς. Δεν μας μίλησες ολόκληρη μέρα, ούτε σε μένα, ούτε και στον Λίαμ. Τι πάει στραβά;"
ο Στάιλς δεν μίλησε. Μετά απο λίγα δευτερόλπτα σκέψης ο Στάιλς αποφάσισε να του πει αυτό που του βασανίζει το μυαλό.
"Άκου, η Χάνα με χρειάζεται. Κάτι δεν πάει καλά μαζί της...και πρέπει να μάθω τι είναι . Πρέπει να βοηθήσω αυτό το κορίτσι πριν να είναι πολύ αργά"
Ο Άιζακ χτύπησε απαλά την πλάτη του.
"Εντάξει. Αλλά να μιλάς απο δω και πέρα...γιατί η σιωπή φέρνει παρξηγήσεις. Ο Λίαμ νομίζει πως του θύμωσες για κάτι"
Ο Στάιλς έγνεψε
"Θα του μιλήσω" είπε και έφυγε βιαστικά για το σπίτι του. [...]

"ΧΑΝΑ!" ακούστηκε η δυνατή φωνή του του αδερφού της, ίσω απο την λειδωμένη πόρτα. Η Χάνα άνοιξε απότομα τα μάτια της.Το χερι της είχε μουδιάσει και το αίμα είχε στεγνώσει πάνω στις χαραιές που έκανε πριν. Το χαλί είχε λίγες πιτσιλιές απο αίμα. Σηκώθηκε τρομαγμένη και κοιτούσε πέρα-δώθε για να βρει κκάτι να καλύψει το χέρι της.
"Χάνα αν δεν ανοίξεις, ορκίζομαι θα σπάσω την πόρτα!" ακούστηκε ξανά ο Τζάκσον.
"Απλά δώσε μου ένα λεπτό" είπε και έδεσε μια κορδέλα βιαστκά στο αριστερό της χέρι.
Άνοιξε την πόρτα και άφησε την αναπνοή της. Αντίκρισε έναν θυμωμένο Τζάκσον να στηρίζεται στο περβάζι της πόρτας.
"Τι στον διάολο έκανες εκεί μέσα και άργησες να μου ανοίξεις;" ρώτησε και με το ακούμπημα του χεριού του άνοιξε εντελώς την πόρτα. Τα γαλαζοπράσινα του μάτια, ταξίδεψαν για λίγο στο δωμάτιο, πριν επιστρέψουν ξανά στην Χάνα.
"Έλα κάτω να φας" τώρα μιλούσε με πιο ήρεμο τόνο φωνής.
Ο Τζάκσον κατέβηκε κάτω. Ταρακουνημένη, έβγαλε την κορδέλα απο το χέρι της και την πέταξε σε μια γωνιά, ύστερα άνοιξε την ντουλάπα της. Ο μόνος τρόπος να καλύψει τις χαρακιές ήταν να φορέσει μακρυμάνικο...
Κατέβηκε τις σκάλες νοιώθοντας ένα σφίξιμο στο στήθος,αμέσως στράφηκε να μπει στο χώρο της τραπεζαρίας. Η μαμά,ο μπαμπάς και ο αδερφός της είχαν καθίσει τριγύρω από το τραπέζι -αμέσως ζωντάνεψαν στιγμές από το παρελθόν,από τότε που κάθονταν ξανά έτσι,πριν χάσουν τα πάντα..- αυτές οι σκέψεις έφυγαν αμέσως. Είχε ωραίο φαγητό, θαύμασε για λίγο το τραπέζι.
Η πρώτη που παρατήρησε αυτό το περίεργο ντύσιμο της ηταν η μαμά της.
"Χανα; Θα ψηθεις..."
Η Χάνα δεν απάντησε,κάθισε αμέσως στην άδεια θέση δίπλα στον μπαμπά της. Το πιάτο της ηταν γεμάτο με τηγανητές πατάτες και φτερά από κοτόπουλο. Όλοι έτρωγαν, εκτός από αυτήν. Η Χανα έπαιζε με το πιρούνι και το πιάτο της. Σκεφτόταν διάφορα , από την μια της είχε λείψει ο Σταιλς ...Και από την άλλη το σχολειο. Μισεί το σχολείο πια. -Παλιά το αγαπουσε- μισεί τους συμμαθητές της και τους καθηγητές .. τους μισει γιατι δεν μπορούν να την καταλαβουν. Όλους τους μισει... Όλους εκτός τον Σταιλς. Όταν σκεφτόταν τον Στάιλς, όλες οι άλλες αρνητικές σκέψεις έφευγαν...
"Εντάξει, φτάνει τόσο. Τι συμβαίνει Χάνα;" ρώτησε εκνευρισμένη η μαμά της και άφησε το πιρούνι από το χέρι της. Έπρεπε να σκεφτεί κάτι. Μια δικαιολογία.
"Φοβάται μην παχύνει και αλλο" είπε κοροϊδευτικά και γέλασε. Τα μάτια της βουρκωσαν και ήταν έτοιμα να εκραγούν. Σηκώθηκε από το τραπέζι.
"Και να πω δεν θα σας νοιάζει! Ρωτάτε από περιέργεια και όχι για να κάνετε κάτι!" Φωναξε γεμάτη παράπονο και ανέβηκε ξανά πάνω . Έκλεισε την πόρτα και ακουμπώντας την πλάτη της σε αυτήν, κάθισε κάτω. Άρχισε να κλαίει, Δεν άντεχε άλλο. Άφησε το εαυτό της να πέσει κάτω εντελώς και σήκωσε το μανίκι της μπλούζας. Οι χαρακιες ηταν στεγνες αλλά έπρεπε να τις ξανά ματώσει. Ήθελε να πονέσει τον εαυτό της και όχι κάποιον άλλον,άλλωστε αυτό έκανε πάντα. Ξεσπούσε στον εαυτό της... Άρχισε να γρατσουνα με μανία κάθε ίντσα του δεριου της. [...]

Ο Σταιλς στεκόταν στην έξοδο του σπιτιού του, ακριβώς στην εξώπορτα -ίσως και λίγο παραπέρα-. Περίμενε να δει ξανά την κοριτσίστικη μορφή να ξεπροβάλλει κάτω από τη στέγη του διπλανού σπιτιού.
"Που είσαι Χανα..;" παραμιλησε μόνος του και κοίταξε τον ουρανό. Σε λίγο θα ερχόταν ο μπαμπάς του από το τμήμα ,οπότε έπρεπε να κάνει γρήγορα. Περίμενε λίγα λεπτά ακόμη ...
Πήρε λοιπόν το Ρίσκο να πετάξει ένα πετραδάκι στο παράθυρο που ηταν προς το σπίτι του, ελπίζοντας να είναι το δωμάτιο της.
Η Χανα καθόταν στο κρεβάτι της και κοιτούσε στο φεγγάρι που ξεπρόβαλε ανάμεσα από τις στέγες των σπιτιών. Ακοπησε για λίγο το χέρι της ,πονούσε.
Κάτι, της αποσπασε την προσοχή. Κάτι σαν να ακούστηκε να χτυπά το παράθυρο. Κατέβασε το μανίκι και σηκώθηκε. Πλησίασε στο παράθυρο...