I am not a hero #AAC

-Κεφάλαιο ΔέκατοΈκτο-

Ο Στάιλς ήταν πραγματικά πολύ ανήσυχος. Τρεμόπαιζε ρυθμικά στο έδαφος το πόδι του καθώς είχε καμπουριάσει και δέσει τα χέρια του απελπισμένος. Ο Τζάκσον καθόταν στον απέναντι καναπέ, χωρίς καμία ιδέα για το τι ακριβώς συνέβη. Μέσα στην απόλυτη ησυχία του δωματίου, άκουγε την ανάσα του Στάιλς που ήταν πολύ γρήγορη.
Ο Σερίφης κοιτούσε έξω απο το παράθυρο, τα περιπολικά δεν είχαν φύγει ακόμα.
"Εντάξει, θα μου πει κάποιος τι ακριβώς συνέβη;" έσπασε την σιωπή μη αντέχοντας άλλο.
"Εξαιτίας σου έγιναν όλα" απαντησε αμέσως ο Στάιλς.
"Μα τι λες; Δεν ήμουν καν εδω"
"Γι'αυτό ακριβώς μιλάω και εγώ!" ο Τζάκσον κοίταξε απορρημένος.
"Ας το πιάσουμε απο την αρχή. Παράδειγμα, γιατί συστήθηκες ως 'Τζέιμς';" ο Σερίφης γύρισε και τον κοίταξε αμέσως.
"Στάιλς, αυτό δεν σε αφορά" του απάντησε
Ο νεαρός ξεφύσηξε και έσφιξε τα δόντια του φανερά εκνευρισμένος.
"Πως είπες ότι συστήθηκε;" ξαναρώτησε ο Σερίφης καθώς τους πλησίασε.
"Τζέιμς" απάντησε σύντομα ο γιός του.
"Συνέβη κάτι;" ο πατέρας του δεν απάντησε.
"Εμμ..όχι" είπε μετά απο λίγο και βγήκε έξω.
"Έτσι ήρθαν τα πράγματα και δολοφονήθηκε η αδερφή μου..." παραμίλησε κοιτώντας κάτω.
"Αλήθεια;" σηκώθηκε ο Στάιλς
"Πως μπορείς να είσαι τόσο ήρεμος;" ρώτησε
"Επίσης, ξέροντας οτι πρόκειται για την αδερφή σου και ξέροντας οτι ΕΣΥ είσαι η αιτία" συνέχισε αμέσως, χωρίς να του δώσει περιθώριο να απαντήσει.
"Το ήθελες αυτό, σωστα;"
"Για ποιό πράγμα μιλάς;" σηκώθηκε και ο ίδιος.
"Τώρα καταλαβαίνω Τζάκσον. Συστήθηκες ως 'Τζέιμς', δεν ήρθες απο το σπίτι σου πριν το πάρτι...ναι. Μπορώ να καταλάβω τώρα"
"Ωραία, εσύ μπορεί να κατάλαβες αλλά εγώ παραμένω χωρίς να έχω ιδέα για το τι συνέβη. Πραγματικά δεν ξέρω τι ρόλο βαρούσες στην ζωή της, τι της ήσουν, αλλά εγώ ήμουν ο αδερφός της! Ο Αδερφός της, το καταλάβες; Ο αδερφός της!" είπε τονίζοντας την τελευταία πρόταση περισσότερο.
"Της στάθηκες ποτέ ως αδερφός;" τον ρώτησε ήρεμα και με βουρκωμένα μάτια ο Σταιλς. Ο Τζάκσον σώπασε. Ένιωσε μια μικρή ζαλάδα, αλλά συνήλθε αμέσως.
"Όσο έλειπες, ξέρεις πόσα μου εξήγησε η Χάνα; Μου είπε όλα τα παράπονα που ποτέ δεν τόλμησε να τα πει σε εσένα. Δεν ξέρω τι συνέβαινε σε εκείνο το σπίτι, αλλά αυτό το κορίτσι πονούσε! Πονούσε η καρδιά της, η ψυχή της. Πραγματικά, σου φαινόταν χοντρή; Ή ήταν ηλίθια, όπως την έλεγες;"
Τα μάτια του Τζάκσον στένεψαν, φαινόταν σαν να πόνεσε μ'ετούτη την υπενθύμιση.
"Δεν είχες δει ποτέ τα χέρια της, ε; Ούτε το κουτάκι κάτω απο το κρεβάτι της..; Ενώ τα μάτια της; Δεν τα είδες πως σε κοιτούσαν πάντα στεναχωρημένα; Πως μπόρεσες να συνεχίζεις να την ταπεινώνεις...; Μα τι λεω...δεν την κοιτούσες ποτέ στα μάτια, έτσι; Ήταν στο χέρι σου, αλλά δεν σε ένοιαξε ούτε στιγμή για αυτήν...Όσο-"
"Σταμάτα!" φώναξε ο Τζάκσον και κάθισε στον καναπέ ξανά.
"Γιατί; Πονάνε οι αλήθειες που λεω; Θα ήθελες να είναι εδώ όμως, έτσι; Αλλά ΧΑΘΗΚΕ Τζάκσον. Και μόνο η ιδέα του οτι δεν θα μπορέσεις να της ζητήσεις συγγνώμη ΠΟΤΕ σε κομματιάζει και-"
"Μα τω Θεό δεν είχα ιδέα!" τον διέκοψε. Κούνησε το κεφάλι του λίγο πριν συνεχίσει.
"Δεν μου τα είπε ποτέ όλα αυτά...νόμιζα πως ήταν για πλάκα"
"Πλάκα ήταν όταν ησουν 5 ετών! Ορίμασε πια! Σκέψου τις συνθήκες.."
"Ποιές συνθήκες; Η αδερφή μου πέθανε Στάιλς, το καταλαβαίνεις; Χάθηκε για πάντα!" Ο Τζάκσον δεν μπόρεσε να συγκρατήσει αλλο τα δάκρυά του, άρχισαν να πέφτουν απο τα μάτια του, τα οποία εγιναν πιο γαλάζια απο οσο ήταν.
"Αλήθεια, το πιστεύεις αυτό; Οτι η Χάνα πέθανε;"
"Μα...μα είδα το πτώμα-"
"Σκεπασμένο!" τον διέκοψε καθώς άρχισαν να πέφτουν και τα δικά του δακρυα.
Δεν ήθελε να παραδεχτεί την αλήθεια, τον πονούσε τόσο πολύ... ήθελε να μείνει μόνος.
Χωρίς να απαντήσει, ανέβηκε στο δωμάτιό του και άρχισε να κλαίει με σπαραγμούς...