I am not a hero #AAC

-Κεφάλαιο ΔέκατοΤρίτο-

Συνεχίστηκε μια σκηνή πάλης. Ο Σταιλς, το ίδιο και ο άνδρας ηταν στο πάτωμα. Το πόδι του νεαρού είχε σφινώσει ανάμεσα στον τοίχο και ένα στενό χώρισμα του κρεβατιού με τον τοίχο. Προσπαθούσε να σηκωθεί, οσο ήταν η ευκαιρία.
[...]

Πήρε την Χάνα στην αγκαλιά του και έτρεξαν προς το ασανσέρ. Το πρόσωπο του Στάιλς είχε χτυπηθεί και ήταν σε ασχημη κατάσταση. Έτρεχε αίμα απο το κάτω χείλος και την μύτη του.
"Στάιλς...δεν φαίνεσαι καλα" παραμίλησε η Χάνα στην αγκαλιά του. Ο ίδιος δεν απάντησε. Κατέβηκαν απο τον ανελκυστηρα και έτρεξε οσο γρήγορα μπορούσε προς την έξοδο.
Η Χάνα ηταν ακόμη αναίσθητη. Είχε αφήσει το αυτοκίνητό του κάπου κοντά. Αλλα επρεπε να βιαστει, να μη  τον δει η ασγφαλεια του νοσοκομειου και τον κατηγορήσουν για απαγωγή ασθενή.
Να το. Το τζιπ του ηταν εκεί. Κοίταξε ξανά τριγύρω και έτρεξε προς το αυτοκίνητο. [...]

"Έλα, λίγο ακόμα.." της έδινε κουράγιο να περπατήσει. Το σπίτι ήταν σε χάλι μαύρο.
Την ανέβασε στο δωμάτιό της και την ξάπλωσε στο κρεβάτι. Πήρε το κουτάκι στα χέρια του και ύστερα κάθισε δίπλα της.
"Μην σε ξαναδώ να κάνεις κάτι τέτοιο δεν ξέρω τι έχει να γίνει Χάνς" η ίδα ντράπηκε με το κατόρθωμά της.
"Υπόσχομαι Στάιλς. Δεν θα το ξανακάνω"
"Δεν σε πιστεύω"
"Δεν αστειεύομαι"
"Εξακολουθώ να μην σε πιστεύω" η Χάνα του κράτησε το χέρι.
"είναι εντάξει τώρα Στάιλς. Έχω εσένα" το αγόρι χαμογέλασε.
"Θα έπρεπε να σε πιστεύω τώρα;" η ίδια έγνεψε.
Ο νεαρός άφησε κάτω το κουτάκι και ξάπλωσε δίπλα της.
"Χαίρομαι που είσαι καλά Χάνα..."
"Δεν θα ήμουν αν δεν ερχόσουν να με σώσεις..." την αγκάλιασε και την κράτησε στην αγκαλιά του υποσχόμενος να μην την αφήσει ποτέ ξανά.

Η ώρα είναι έξι το απόγευμα. Η Χάνα έχει αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του Στάιλς. Ο ίδιος, κοιτάζει τον ουρανό έξω απο το παράθυρο και σκέφτεται. Σκέφεται απο που ξεκίνησε όλο αυτό, σκέφτεται την ζωή του πως θα ήταν, αν ακόμη δεν την είχε γνωρίσει -βαρετή-. Σκέφτεται πολλά, δεν προλαβαίνει καν να τα αναλύσει.
"Δεν είναι ανάγκη να σε κρατάω εδώ. Αν θέλεις μπορείς να πηγαίνεις" ακούει την Χάνα να παραμιλάει με κλειστά τα μάτια
"Οχι...μπορώ να μείνω"
η Χάνα ανοίγει τα μάτια της και σηκώνεται.
"Στάιλς, θα είμαι καλά...στο κάτω κάτω, θέλω να μπω για μπάνιο. Πιστεύω πως πρέπει και εσύ να πας" είπε και γέλασε γλυκά. Ο Στάιλς κοίταξε το χάλι του.
Το παντελόνι, η μπλούζα...μέσ'τα αίματα.
"Μάλλον..έχεις δίκιο" σηκώθηκε. Την κοιτούσε με εμμονή και με μια απορία στα ατια του. Η κοπέλα τον πλησίασε.
"Θα είμαι καλά!"  ειπε πιστικά...