I LOVE THAT NERD GIRL(MS. NERD & MR. HEARTHROB)

chapter 46 WOW!

(A/N: hssyt, sawakas natapos din yung chapt. 45... masyado na kasing humaba yun e. guys. sinu gusto ng tortillos.. simula kasi ng gawin ko itong story na to favorite ko na ang tortillos. gawa kasi ni ryiaka e...geh guys read nyo na ulit ha)

"Hssssyt, anu ba yan... ang dami namang mga sanga. sumasabit tuloy sa damit ko."

Sa sobrang busy ko sa mga sanga. di ko napansin na tumigil na pala ang kumag nato. kaya naman ang peslak ng lola nyo. napunta sa pag kaupo.

"Oh anyari sayo?"

"Ako pa tong tinatanong mo. e ikaw kaya tong bigla nalang tumigil."

Inalalayan naman na nya ako tumayo.

"sorry huh! pero andito na tayo." tapos bigla nya ako hinila.

"WOW! teka anung lugar toh?!"

"ang totoo nyan di ko rin alam e."

kaya naman napalingon ako sa kanya na nakataas ang kilay ko. tapos nakita ko sya na nilalapag nayung blanket at pati narin yung mga pagkain. kaya ako umupo nalang dun.

"Oh alam kung gutom kana" inabot nya sakin yung burger.

"So kailan mo na tagpuan ang nawawalang paraisong ito?"

"Nawawalang paraiso?"

"Sa ganda nito imposibleng di ito maging paraiso."

napakaganda talaga ng lugar na ito. may lawa na kung saan napakalinaw ng tubig. at dahil bilog ang buwan ngayon at napaka liwanag pa e lalo itong naging maganda.

makikita mo ang reflection ng buwan sa lawa mismo. at ang mga huni ng insects na syang lalong nagpapahiwatig na isa talaga ito paraiso.

Nawawala ang stress ko dito. kaya naman napapikit ako at nilanghap ko ang sariwang hangin.

bigla ko naisip ang mga pinagdaan kung hirap.

bumalik sakin ang mga alaalang syang nagpatibay sakin. ang mga salitang ayaw ko ng marinig pang muli.

naalala ko pa nung nasa highschool palang ako.walang araw na kung saan di nila ako sinaktan at pinapahiya.

yung mga time na binuhusan nila ako ng juice sa ulo. at ang pananakit na inabot ko. lahat ng to bumabalik. at ang pinaka bumalik sa isipan ko ang pag-iwan sakin ni John Vernel.

Di ko alam kung bakit ito ang mga pumapasok sa isipan ko. tandang-tanda ko pa ang sakit. ilang araw din akung nagkulong at di kumain. buti nalang at di ako iniwan nina Regie At Rosemay nun. kaya laking pasasalamat ko sa kanila.

"Saira bakit ka umiiyak?"

"Huh?" umiiyak? hinawakan ko yung pisngi ko. dahil sa sobrang pag-iisip di ko na namalayan na lumuluha na pala ako.

"may problema ba?"

"Huh? na ko wala. may mga alaala lang na bumabalik sakin."

"na ko baka bumaha dito nyan."

"Ahahaha.. baliw."

"Alam mo minsan, may mga taong umaalis at may mga taong dumarating. pero may mga tao rin namang kailangan umalis na hindi nasasabi sa iba. kasi may pumigil sa kanya na sabihin sa taong mahal nya na aalis sya. pero babalik naman sya pagkatapos ng ilang taon"

Di ko alam kung anu ang sinsabi nitong kumag nato. oh talaga bang pinasukan na ng hangin ang utak nito. bakit nalipat sa usapan ng pag-alis ang pag-alala ko sa nakaraan.

"Anung sinasabi mo diyan?"

"Huh! naku wag mo nang pansinin yung sinabi ko. kumain nalang tayo. ito oh"