"Gülmeyi sevenlere ithafen..."
Bir derginin genel müdürü olan Ali Ömer Erez; görünürde çapkın, hovarda ve ciddi ilişkiden kaçan bir adamdır. Tamamıyla tesadüfi olarak esas kızımız Cemre Soylu ile tanışır ve art arda gelen talihsizlikler sonucunda ke...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sahne 13
Yelloz Dansöz
Kınamıza hoş geldiniz.
Lütfen, yanlış okuduğunuzu düşünüp yukarıdaki satırları bir kez daha okumayınız çünkü gördükleriniz tamamen doğru. Evleniyoruz. Biz evleniyoruz. Ali Ömer Erez ile ben. İkimiz. Bu akşamda burada düğünden bir önceki evreyi layıkıyla gerçekleştirmek için toplanmış bulunmaktayız. Kına gecesini!
Şimdi siz bu nasıl oldu diyorsunuz değil mi? O güzel beyinlerinizin içinden geçen şey Ali Ömer Erez'i nikah masasına oturtmayı nasıl başardığımın öyküsü değil mi? Neticeyi geçte Haticeye gel diyorsunuz her biriniz, biliyorum. O kocaman olmuş gözlerinizin ardındaki bu mükemmel adamla ilgili kısımları aktar pırıltılarını görebiliyorum.
O halde sıkı durun, anlatıyorum!
2 Hafta Önce
Kıymet babaannenin taarruzları, Ümran Hanımın küçümsemeleri, Ali Kemal dedenin bitmek bilmeyen soruları ve kalan misafirlerin verdiği telaşla koca bir günü akşam ediyorum sevgili arkadaşlar. Ömer'in tüm ailesini alıp, babaannesi ve dedesi de dahil olmak üzere, evimize geldiği gün bugün. Neden geldiğini hiç bilemiyorum onca zamana rağmen. Çünkü misafirlere hizmet etmekten oturacak zamanı dahi bulamıyorum. Oturduğumda da zaten babaanne ve dedenin sorularına maruz kaldığımdan yalnız kalmayı başaramıyoruz bir türlü. Anne ve babamın ısrarlarıyla iki aile birlikte akşam yemeği yemeye karar verdiklerinde de değişmiyor bu durum. Bu sefer de mutfaktan hiç çıkamıyorum. Annem misafirlerle ilgilendiğinden tüm yemek işi benim üstüme biniyor. Allah'tan yemek yapma işinde iyiyim de, bu akşam yüzüme gözüme bulaşmıyor. Doruk'u babasına emanet edip yardıma gelen Mina ablayla da omuzlarımdaki yük hafifliyor ve alnımın akıyla çıkıyorum bu yemek olayından.
Birlikte sohbet, muhabbet içinde yenilen bir yemeğin ardından evde çok sıcakladıklarını öne sürerek apartmanımızın geniş bahçesindeki çardağa geçiyor tüm aile. Çaylarını evin içinden oraya nasıl götüreceğim sorusu beynimde cirit atarken, Mine abla tepsiye dizdiği bardaklarla dışarı çıkıyor ve bana sadece elimde çaydanlıkla onu takip etmek düşüyor. Yaptığım servisin ardından, balkonda kullandığımız ama çardakta yer kalmadığı için bahçeye indirdiğim plastik sandalyeye koyuyorum pek kıymetli kıçımı. Hem de saatler sonra. İnanın bacaklarım sızlıyor arkadaşlar, misafir ağırlamak hiç kolay bir şey değil. O kadar yardım almama rağmen yorulduğumu oturunca fark ediyorum. Bir kez daha çilekeş annemle gurur duyuyorum tabi bu noktada. Sonuçta bunca yıl evimizden gelen giden eksik olmadı ve annem onları hep en güzel şekilde ağırladı... Bir ödül bile hak ediyor bence.
