YALANCI DAMAT(Tamamlandı)

Sahne 8: Biz Evleniyoruz

Ay ben yazar notu yazmayı unutmuşum bu bölüme ya! Sonradan aklıma geldiği için sonradan ekliyorum bu kısmı :(

Neyse, bu bölüm önceden yayınlanan bölümleri Facebook'ta okuyanlar için son bilinen bölüm dostlar. Bundan sonra ki bölümlerin hiç biri tanıdık gelmeyecek çünkü facebook'ta da tam bu noktada bırakmıştım hikayeyi.

Bundan sonraki devam eden kısmı herkes için yeni ve herkes için bilinmedik olacak yani.

İyi okumalar diliyorum.
Bölümü Bahar_DOGAN a ithaf ediyorum, finalli kızımız çünkü o. Morale ihtiyacı var.

Yorumlamayı ve beğenişlemeyi unutmayın tamam mı?

---

SAHNE 8

"BİZ EVLENİYORUZ..."

Allah benim canımı alsındı, cezamı versindi, evimi yurdumu ateşlere salsındı, ne yaparsa yapsındı. Gerçekten şu dakikadan itibaren sonum kara topraklar olsundu...

Olsaydı da bu sabah gözlerimi böyle açmasaydım, olsaydı da dün gece bu eve gelmeseydim, hatta dün olanların hepsini yok sayabilseydim.

Bir insan nasıl bu kadar bahtsız, bu kadar şansız, bu kadar uğursuz olabilir aklım almıyor. Anlayamıyorum nasıl her seferinde biraz daha dibe batmayı başarabiliyoruz? Yani sadece bana çarptığını düşünmeme sebep veren bir adamın hayatımda bu kadar etki sahibi olması çok mu normaldi? Ömer Erez bana öyle çarpmıştı ki, artık yerden kalkamıyordum ve kalkamayacaktım da, belliydi. Halbuki adam bana çarpmamıştı bile! Gidip direğe çarpan bendim!

Gözlerim hâlâ daha yüzükoyun bir şekilde uyuyan adama dönerken tarifi imkânsız bir öfkeyle sarmalandığımı hissediyorum yavaş yavaş. Bu adam hayatıma öyle bir dalmıştı ki şimdi çıkaramıyordum onu. Hayır, anlamıyorum yolda birbiriyle her çarpışan insanın sonu bizim gibi yatak mı oluyordu acaba? Birbiriyle çarpışan insanlar kendi çıkarları için bir başkasına 'bu kız sözlüm' diye mi tanıtıyordu? Ya da sadece selam vermek için yanına gelen bir insanı 'bu adam sevgilim' diyerek ailesiyle mi tanıştırıyordu? Olaylar çığırından çıkınca kendilerini her ne şartta olursa olsunlar yatakta mı buluyordu birbiriyle çarpışarak tanışan insanlar?

Sanmıyorum.

Sanmıyorum fakat artık olayların hızına bende yetişemiyorum. Dün gece sadece evimde elektrikler kesildiği için Ömer'den yardım istemiştim ve sonra aklıma bile gelmeyecek olaylar yaşayarak kendimi onun evinde misafir olarak bulmuştum. İlk kez bir erkekle aynı evde kalacağım için başlarda gergindim evet, ama sonra Ömer'in sıcakkanlılığı, samimiyetiyle rahatlamış, gevşemiştim. Gece çok geç saatlere kadar nezarette olduğumuz içinde epey yorgundum ve bu yüzden kısa bir sohbetin ardından Ömer'e nerede yatacağımı göstermesini istemiştim. Eh, birazda kaçış yoluydu benim için...

Ömer kendi odasını bana verince itiraz etsem de onun kararlılığı karşısında daha fazla bir şey diyememiştim ve benim için temiz yatağa çarşaflar sermesine yardım etmiştim. Zaten ne olduysa o anda olmuştu ve benim evimden kaçıp bu evde kalma sebebim bir kez daha başıma gelmişti.

Bu evde de elektrikler kesilmişti!

Allah'tan Ömer yanımdaydı da çığlık falan atmamıştım o anda. Çünkü art arda girdiğim evlerde elektriklerin kesilmesi biraz ürkütücüydü ve benim gibi pimpirikli bir kız için bu olay korku film senaryolarını aratmayacak türde hikayeler türetmeme sebep olurdu. Ama dediğim gibi Allah'tan o vardı da öyle saçmalıklarla beynimi doldurmamıştım. Ömer korkmamamı söyleyip bir yerlere çarpmamam için beni yatağa yatırınca mum almasına izin bile vermemiştim. Koluna yapışıp 'gitme sakın' diyerek ona engel olmuş ve benim için gayet masumane bir teklifte bulunmuştum. 'Ben uyuyana kadar yanımda durur musun?'