Struggles and Secrets (Harry Potter)

Hoofdstuk 34 Little do you know

A/N: Bij dit hoofdstuk heb ik  ook een liedje: little do you know, weer dezelfde naam als het hoofdstuk! Ik wist eigenlijk geen naam voor het hoofdstuk maar vond dit liedje erbij passen dus vandaar de naam!

Zet hem op en lees dan het hoofdstuk, vinden jullie het leuk als ik liedjes erbij doen of  zetten  jullie ze niet op?? Say it plssssss!

xxx

"

Draco P.O.V.

Ik kijk mijn Patty aan. Een roze wolk hangt om haar heen. Haar ogen zeggen me dat ik het niet moet opdrinken. En ik doe alles voor haar. Ik wil weer om haar heen zwefen, haar zoenen. Ik kijk Sneep aan en die kijkt me streng aan. Ik besef me dat Patty anders van school gestuurd wordt, en dan ben ik hier zonder haar. Dan is mijn roze wolkje weg. In mijn gedachten verzonken drink ik het drankje op.

De roze wolk om Patty heen verdwijnt. Ik knipper verbaasd met mijn ogen en besef dan pas wat ik al die tijd heb gedaan. Ik kijk naast Sneep en zie Gulia huilen. 'Ik..ik' stamel ik. Ik kijk haar met grote ogen aan. Het meisje, van wie ik zo veel hou, is aan het huilen. Ze kijkt me aan met haar betraande ogen en ik raak er meteen verzonken in. Het liefst zou ik haar nu omhelzen, maar dat zou een beetje heel erg awkward zijn.

'Park, jij gaat met mij mee naar het schoolhoofd. Mevrouw Rue en Meneer Malfidus, het lijkt me meer dan logisch dat jullie vandaag geen lessen hebben, ga maar naar de leerlingenkamer. Ik zeg tegen de andere leraren dat jullie ziek zijn. Ga maar. Park hier komen! Nu, je hebt geluk dat je nog niet van school gestuurd bent' zegt Sneep en ik kijk voorzichtig naar Gulia. Een glimlach verschijnt op haar betraande gezicht. Ze staat op en komt naar me toe gelopen. Ik sta ook op en pak haar hand vast. Ik hoor de bel gaan, wat betekent dat de lessen al begonnen zijn. Samen lopen we de gang op naar de leerlingenkamer.

'Zwerkbal' mompelt ze en ik hoor aan haar stem dat ze gebroken is. Ik voel me schuldig. Hoe moet ik dit goedmaken? Wat heb ik gedaan? Het ergste is dat ik nog precies weet wat er is gebeurd, maar ik was mezelf niet. Ik weet alle dingen die ik tegen haar heb gezegt, hoe ik naar haar keek wanneer ik zag dat ze naar mij keek.. Ik schaam ze dood.

'Naar mijn slaapzaal, daar is niemand' zeg ik wanneer ik de hoeveelheid mensen in de leerlingenkamer zie, hier kunnen we nooit goed praten. Ik knijp in haar hand, die niemand van ons heeft los gelaten. Ze geeft een voorzichtig kneepje terug. Ik kijk haar aan en ze kijkt terug naar mij. Ik verlang naar haar, naar alles van haar. Maar ik moet nog zoveel goedmaken. Als Patty er nou maar niet was geweest! Ik ben benieuwd wat ze met haar gaan doen. Ik doe de deur open en plof neer op mijn bed. Dat is ook het moment dat ik breek. Ik zou me eigenlijk groot moeten houden, voor haar. Maar het lukt met niet meer. Ik kijk naar mijn handen en zachtjes glijdt er een traan over mijn wang. Gulia komt naast me zitten en ruw veeg ik de traan weg. Ik kijk in haar ogen en verzink er meteen in. Ik geef haar een plotselinge knuffel en ik voel dat ze er van schrikt, maar dan knuffelt ze me terug.

'Ik hou van je' fluister ik in haar oor en ik voel haar ademhaling onregelmatig worden, ze huilt weer. Dit wil ik niet, ik heb haar zo lang zo veel verdriet heb gedaan. 'Sorry' zeg ik en ik laat haar los. 'Niet doen' mompelt ze en ze trekt me weer naar zich toe. Ik knuffel haar terug.

'Ik hou super veel van je' zegt ze wanneer ze me loslaat.

'Snap ik' glimlach ik voor ik besef dat dit niet het goede moment is en ik veeg een lok weg, die voor haar ogen hangt.

'Meteen al praatjes maken he?!' lacht ze. Eindelijk zie ik haar ogen weer sprankelen. Haar gezicht klaart weer een beetje op en ik tover een glimlach op mijn gezicht. Ik ga languit liggen en ze komt voorzichtig naast me liggen. Samen staren we naar het plafond, ieder in zijn eigen gedachten verzonken.

'Ben je niet boos op me?' vraag ik na een tijdje. Ik snap niet hoe ze het doet, ik heb haar gebroken en ze komt terug alsof er niks is gebeurd.

'Niet op jou. Nou eerst wel, maar toen bleek dat je jezelf niet was. Je kon er niks aan doen, maar het deed me wel pijn om je zo te zien' zegt ze eerlijk en vooral door het laatste breek ik. Geluidloos beginnen de tranen over mijn wangen te stromen. Ik hoor eigenlijk niet te huilen maar ik kan me niet meer groot houden, wat heb ik toch gedaan!?

'Maar hoe was dat gegaan, de eerste keer dat Park je Amortentia gaf?' vraagt ze. Ze gaat overeind zitten en kijkt dan me pas aan. Ze kijkt met grote ogen naar me als ze ziet dat ik huil en ik veeg mijn tranen weer ruw weg.

'Je hoeft jezelf niks te verwijten he?! Het is niet jou schuld!' zegt ze en ze veegt met haar hand over mijn wang.

'Je bent te goed voor me' zeg ik en ik probeer mijn gehuil in te houden, wat me niet goed lukt.

'Zeg dat niet..' zegt ze en ze trekt me weer in een knuffel. Ik wordt weer warm vanbinnen. Ik hou van haar, echt van haar. Het liefst zou ik altijd zo bij haar zijn, maar toch trek ik me terug uit de knuffel. Ik moet het haar vertellen. Weer ga ik liggen en ze komt ook liggen, maar nu dicht tegen me aan. Ze slaat haar handen om me heen en ik heb zo het gevoel dat ze niet snel wilt loslaten.

'Ik..ik ben weggegaan, zoals je weet. En toen liet ze me schrikken en verlamde me, mijn mond was open omdat ik schrok en toen.. Ze goot het gewoon bij me naar binnen terwijl ze me rechtop hield' zeg ik en ik vecht tegen mijn tranen, hoe stom ben ik geweest.

'Rotkreng' zucht ze en ik draai me op mijn zij, richting haar. Haar gezicht is nogsteeds betraand maar minder dan eerst. Ze begraaft haar gezicht in mijn shirt en ik voel mijn shirt iets natter worden, maar dat maakt me niet uit. Ik hou van dit meisje, maar ik heb haar gebroken.

'Ik moet het goedmaken' zeg ik meer tegen mezelf dan tegen haar en ze kijkt me aan.

'Hoeft niet' zegt ze en ze glimlacht.

'Laat het me dan goedmaken' zeg ik en ik por haar in haar zij.

'Draco Malfidus,!' roept ze en ze springt op. 'Als jij dat goedmaken vindt..' lacht ze en ze gooit een kussen tegen mijn hoofd.

'O gaan we het zo doen?!' lach ik mee en ik pak zelf ook een kussen.

'Als je het maar laat' zegt ze zogenaamd dreigend. Het klinkt zo onecht dat ik mijn lach moet inhouden.

'Je bent schattig als je boos bent' lach ik en ze kijkt me boos aan.

'Zo kan die wel weer hoor' zucht ze en ze gaat weer op mijn bed zitten. Ze gaat met haar rug naar mij toe zitten en slaat haar armen over elkaar.

'Gulia..' zucht ik.

'Eerst sorry zeggen' zegt ze halfboos.

'Is dit ook goed?' vraag ik.

'Wat?' zegt ze en ze draait zich om. Dit is mijn kans om haar te zoenen, en die kans laat ik niet liggen. Sinds een lange tijd, maar twee dagen maar het lijkt wel 2 jaar, voel ik me weer echt gelukkig. Vlinders ontploffen in mijn buik en Gulia gaat mee met mijn zoen. Ik leg mijn ene hand op haar been en met de ander ga ik door haar haren. Haar mooie haren, alles aan haar is mooi. We vallen om op mijn bed en even laat ik los. Samen lachen we.

'Ik hou van je' fluister ik haar in en ze knikt.

'Ik ook van jou. Dit was zeker een goedmakertje.'

"