Struggles and Secrets (Harry Potter)

Hoofdstuk 26 'Amnesia!'

'Ga weg Hermelien!' riep ik en ik draaide me om.

'Gulia, ik wil alleen weten waarom je nu zo doet. Harry is je broer en je lacht hem zomaar uit, Met Malfidus!!!' het laatste roept ze en ik kijk haar woedend aan.

'Je snapt het niet' zeg ik en ik loop weer door.

'O nee, ik snap het niet?! Leg het uit dan. Je bent zijn zus Gulia! en Voldemort is terug en je helpt Harry met niks! Je bent hem zelfs aan het tegenwerken. Waarom doe je zo?! Leg het dan uit Gulia, als ik het niet snap!'

'Nee' zeg ik bot terwijl ik door blijf lopen.

Ik voel een ruk aan mijn schouders en draai me om.

'Gulia..' begint ze boos en ik onderbreek haar.

'Hou er eens over op Hermelien! Ik weet wat ik doe, laat mij nou maar! En als je nu weg kan gaan, ik heb een afspraak met Professor Perkamentus. Zuurtjes' zeg ik en de spuwer gaat open. 'Doei Hermelien'

Ik hoor haar nog even mompelen maar ik loop de trap al op en klop op de deur van het kantoortje van Professor Perkamentus.

'Hallo' zeg ik en ik plof neer op de stoel die tegenover het bureautje staat van Professor Perkamentus. Hij zelf komt ook aan de andere kant zitten.

'Hallo Gulia, waarvan die geïrriteerdheid?' vraagt hij, die man heeft ook echt alles door.

'Hermelien' zucht ik. 'Ze is me al sinds het middageten aan het achtervolgen waarom ik zo tegen Harry doe. Het was echt een grootte fout om alles aan haar te vertellen. Ze snapt er niks van en ik kan het haar ook niet vertellen waarom ik zo doe.'

'Ik begrijp het,' zegt Professor Perkamentus. 'Lastig. Wat zullen we er tegen doen?' vraagt hij aan mij. Ik had gedacht dat hij wel een oplossing zou hebben, daarom was ik ook naar hem toe gegaan. 'Ik zie dat jij ook geen idee hebt' zegt hij wanneer hij me zo ziet kijken, 'Ik stel voor dat we een klein deel van haar geheugen wissen. Alleen hetgene wat met de relatie tussen jou en Harry te maken heeft. Ben je daar mee eens?' vraagt hij en meteen knik ik. Dat ik daar niet zelf aan heb gedacht... best een logische oplossing eigenlijk.

'Zou je haar dan kunnen gaan halen?' vraagt hij voorzichtig en ik knik meteen.

'Natuurlijk Professor' zeg ik en ik loop de trap af.

Waar zou ze nu zijn? Grote Zaal? Nee het middageten was allang afgelopen. Het was geen mooi weer dus buiten zal ze ook niet zijn. Bibliotheek? Het was Zaterdag maar Hermelien zat altijd met haar neus in de boeken. Ik besloot om eerst naar de bibliotheek te gaan en dan verder te kijken. Gelukkig zag ik haar daar zitten en meteen liep ik naar haar toe.

'Hermelien' zei ik en ze draait zich meteen om.

'O, dus nu wil je blijkbaar wel praten!' roept ze hysterisch en ik zucht. Nee maar kom gewoon mee! Doe niet zo moeilijk! zou ik eigenlijk willen roepen maar ik hou me in.

'Ja, bij Perkamentus' zeg ik en ik trek haar mee, 'kom' ze weigert en gaat weer zitten. Ik zucht luid, waarom moet het altijd zo moeilijk gaan?

'Hermelien, kom nu met mij mee' zeg ik boos en ze kijkt me bang aan.

Samen lopen we naar het kantoortje van Professor Perkamentus, die al op ons staat te wachten.

'Kom maar binnen' zegt hij wanneer we het kantoortje binnen stappen en ik ga op de stoel waar ik eerst ook zat zitten. Professor Perkamentus tovert nog een stoel naast mij en Hermelien gaat zitten. Perkamentus knikt naar mij en ik zucht.

'Sorry Hermelien' zegt Perkamentus.

'Amnesia'