Struggles and Secrets (Harry Potter)

Hoofdstuk 42 P.O.V. Draco Malfoy

"

P.O.V. Draco Malfidus.

Ik kijk om me heen. Ze is nergens meer te bekennen. Al heel lang niet, twee uurtje ofzo. Sneep is ook al weg, maar dat was wel te verwachten. Ze heeft me gemarteld, daarna danst ze met me maar kan ze niet praten. En dan is ze ineens samen met Sneep weg. Apart. De laatste gasten gaan weg en ik kom bij de deur gestaan.

'Het was ons een genoegen om dit huis beschikbaar te stellen, heer' slijmt mijn vader. Ik geef Voldemort voorzichtig een hand en hij glimlacht voor zover hij dat kan naar mij. Er loopt een rilling door me heen, ookal was dat misschien niet zijn bedoeling. Ik en mijn ouders buigen tegelijk en dan gaat Voldemort naar zijn kamer.

Ik loop maar mijn kamer en plof op bed neer. Ik wou helemaal niet met dat kind dansen. Ik wou helemaal niet hier, bij Voldemort, zijn. Ik wil bij Gulia zijn! Ik wil met Gulia dansen! Ik mis haar nu al. Ik leg mijn hoofd in mijn kussens.

Waarom moet alles nou weer zo moeilijk zijn, door hem?

Als mijn ouders nou geen dooddoeners waren geweest, zou het veel makkelijker geweest zijn. Dan kon ik Gulia een keer bij mij thuis uitnodigen. Kerst misschien samen vieren.. Ik zucht.

Ineens wordt ik uit mijn gedachten gerukt door getik op mijn raam. Ik schiet overeind en loop voorzichtig naar het raam toe. Ik zie een uil voor het raam zitten en voorzichtig doe ik het raam open.

De uil vliegt naar binnen en gaat op mijn bed zitten. Ze piept klagelijk. Het is een mooie grijze uil met helder blauwe ogen. Maar die ogen staan vol pijn.

Ze piept nog een keer en ik kijk naar haar rechtervleugel. Die bloed. Ik schrik meteen. Ik moet iets doen! Straks bloed ze dood! Waarvoor ze hier kwam kan ik later wel uitzoeken.

'Blijf hier, ik kom zo terug. Hulp halen' zeg ik snel tegen de uil en ik ren de gang op.

'Mam! Mam! Je moet meekomen. Nu snel!' Roep ik wanneer ik mijn moeder eindelijk gevonden heb.

'Wat is er schat?' vraagt ze een beetje bezorgd en ze staat op.

'Kom snel! Volg mij!' Zeg ik en ze knikt. Snel loop ik naar mijn kamer. Ik open de deur en loop meteen naar de uil toe.

Ze kijkt me met jammerende ogen aan. Een grote rode vlek bloed is op mijn dekbed ontstaan, maar dat maakt niet uit. Eerst dit beestje helpen!

Mijn moeder rent meteen naar de uil toe zodra ze hem ziet. Ze bekijkt de wond en rent snel naar buiten.

Ze komt terug met wat wc papier en een verbanddoos. Dan ziet ze de briefjes en punnikt ze los.

'Alsjeblieft, ik neem haar/hem mee naar mijn kamer. Ik kom zo terug' zegt mijn moeder en ik pak de briefjes van haar aan.

Gek, waarom twee briefjes?

Zodra ze weg is open ik een van de briefjes.

Hee Draco.

Heb je zin om morgen/ of vandaag ik weet niet wanneer de brief aankomt iets te gaan doen? Gewoon bij mij of jou thuis? Stuur Suzu (zo heet deze uil) maar terug naar mij met een antwoord.

xx Gulia

Ik glimlach. Wat is ze ook een schat. Ik ga haar zo meteen antwoorden dat ik kom! Maar eerst moet ik nog dat andere briefje lezen..

Als je gaat, zal Gulia pijn lijden.

Ik schrik van dit briefje. Wat te Hell is dit?!Wie heeft dit geschreven? Waarom mag ik niet gaan?

Maar ik doe alles voor haar, alles. Zij mag geen pijn leiden dus ik ga niet. Dit betekent niet dat ik haar nooit meer mag zien toch? Ik haal diep adem. Er is nog niks aan de hand...

Ik fluit een keer lang, een keer kort en nog een keer lang. Meteen komt mijn zwarte uil, Lesyl, aangevlogen. Ik pak een stuk Perkament, schrijf mijn antwoord, vouw het dubbel en bind het aan Lesyls poot vast. Het voelt niet goed om tegen haar te liegen, maar het moet. Voor haar.

'Voor Gulia' zeg ik tegen haar en ze vliegt meteen door mijn open raam weg.

Hey Gulia.

Ik zou het heel leuk hebben gevonden maar ik kan niet. Sorry.

Draco

"

Telkens wanneer ik perkament wil typen corrigeert mijn telefoon dat meteen naar perkamentus😂😂😂😂