Struggles and Secrets (Harry Potter)

Hoofdstuk 37 Help!!

"

Het was donker maar buiten scheen een lichtje. Ik stapte uit bed en merkte dat Draco daar niet meer lag. De vloer was koud onder me en ik pakte mijn mantel en schoenen, die in de hoek van de kamer stonden. Snel deed ik ze aan en pakte de sleutel van de kamer en stopte ze in mijn zak van mijn mantel. Ik deed de deur open en stapte naar buiten. De deur viel met een harde klap dicht en viel meteen in het slot. Langzaam liep ik naar buiten.

'Waar denk jij naartoe te gaan?' hoor ik ineens een stem zeggen en ik draai me om.

Sneep is achter me komen lopen en kijkt me streng aan. Ineens zie ik dat hij een mes vol bloed in zijn hand heeft. Ik schrik en dat ziet hij.

'Bang?' lacht hij gemeen en ik kijk hem met grote ogen aan. Dit meent hij niet, toch?!

'Ik kan je wel uit je leiden verlossen..' lacht Sneep en hij komt langzaam dichterbij.

'Laat me met rust!' gil ik maar hij luistert niet. Langzamer komt hij nog dichterbij. Snel ren ik weg, naar buiten. Ik probeer ondertussen mijn toverstok te zoeken, maar dan besef ik me dat ik die binnen heb gelaten. Ik kom bij het lichtje wat ik vanuit mijn slaapkamer zag en ik bekijk wat het is. Dan deins ik achteruit, het is Harry die dood in de lucht zweeft terwijl zijn borst verlicht is.

'Had jij me maar geholpen, Gulia' zegt de stem van Harry en vluchtig kijk ik rond.

'Inderdaad, had jij je maar niet bij mij aangesloten. Of had Draco maar wat langer gemarteld' zegt een andere stem en ineens doemt Voldemort uit het niets op. Hij trekt zijn staf en houd die op mij gericht. Instinctief ren ik meteen weg. Ik zie een rode straal net langs mijn hoofd flitsen, de Cruciatusvloek. Ik ren naar het Verboden Bos, daar kan hij me niet vinden. Ik kijk over mijn schouders, wat ik beter niet had kunnen doen. Voldemort en Sneep zitten me achterna, Voldemort houd zijn staf op mij gericht en Sneep houd het bloederige mes voor me. Ik ga het Verboden Bos in en de takken scheuren meteen langs mijn huid. Ik duw zoveel mogelijk weg en ga steeds dieper.. en dieper het bos in. Tot ik bij een open plek kom.

Ik kijk achter me en zie niemand. Ik zucht opgelucht en ga tegen een boom aanzitten, die in het midden van de open plek staat. Ik trek mijn knieën omhoog en leg mijn hoofd erop. Harry is dood, door mij. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen.

Krak

Wat was dat? Ik kijk om me heen en sta op. Zijn ze me toch gevolgd? een donkere schim doemt op. Het is Draco.

'Draco!' roep ik opgelucht. Hij staat met zijn rug naar mij toe en zegt niks.

'Wat is er?' vraag ik en ik leg mijn hand op zijn schouder. Hij draait zich om en verschikt deins ik achteruit. Je ziet het bloed in zijn ogen, hij heeft diepe wallen en is nog witter dan hij ooit was.

'D-Draco?!' zeg ik verbaasd en ik doe nog een stap achteruit. Dan hoor ik geritsel achter me en ik kijk om. Ik schrik. Voldemort en Sneep zijn achter me gaan staan. Draco zet een stap dichterbij, net zoals Voldemort en Sneep. Ik weet niet wat ik moet doen, ik zit in de val.

'Je hebt me pijn gedaan, Gulia' zegt de stem van Draco.

'Sorry!' Gil ik wanhopig en ik ga op mijn knieën zitten. Ik kan dit niet aan.

'Nu zal je moeten boeten, Gulia' hoor ik de stem van Sneep zeggen en ik kijk hem verschrikt aan. Hij heft zijn mes op en... Snijdt zijn eigen hoofd eraf.

'NEE!' Gil ik en ik barst in tranen uit.

'Boeten!' Roept Draco en hij richt met z'n eigen staf op zichzelf.

'Avada Kedavra' roept hij en er komt een groene lichtflits uit zijn toverstok. Nog geen tel later valt hij dood neer op de grond.

'Draco, DRACO WORDT WAKKER!' Gil ik en ik sprint naar hem toe. 'Het spijt me zo, HELP!' Huil ik.

'Nu zijn alleen nog wij over' grijnst Voldemort en verschikt kijk ik hem aan, ik was vergeten dat hij er ook was.

'Niet doen, alsjeblieft!' Smeek ik maar hij luistert niet.

'Bella, ga je gang' lacht hij en ik draai me verschikt om. Daar staat Bellatrix met haar staf naar mij toe gericht.

'CRUCIO' roept ze en de rode lichtstraal raakt me vol.

De pijn begint, terwijl ik Voldemort en Bellatrix hoor lachen.

'STOP!!' Gil ik wanhopig, ik wil dit niet nog een keer meemaken.

'HELP!!! STOP ALSJEBLIEFT!!!' Gil ik terwijl de pijn alsmaar door gaat.

'Het is goed Gulia, ik bij je' hoor ik een stem in de verte zeggen.

'STOP!' Gil ik wanhopig, de pijn houd niet op.

'Het is goed Gulia, wordt alsjeblieft wakker' zegt de stem weer in de verte. Was Draco dat nou?! Maar die was dood! Leeft hij nog?! Verschikt schiet ik overeind in bed.

Het was allemaal een nachtmerrie.

Ik voel het zweet van mijn voorhoofd afdruppelen en heel mijn lichaam doet pijn.

'Gaat het, Gulia?' Hoor ik de stem van Draco vragen. Ik kijk hem verschikt aan. Hij leeft nog!!!!! Ik val in zijn armen en begin te huilen.

'J-je leeft nog!' Zeg ik tussen het huilen door.

'Ik ben bij je' zegt hij en hij streelt door mijn haren.

'Het is goed, Gulia. Ik ben bij je'

"