My Creepy Bodyguard

31- Emergency

"Nice place huh?"

Iniwasan ko lang sya at pinagpatuloy ang pagwawalis ko sa harap ng aming bahay.

"Hey Queen. Talk to me" pangungulit pa nya

"What?!" Asik ko

Tinawanan ako ni Carlo kaya lalo akong nainis. Binato ko sakanya ang hawak kong walis

"Ano bang kailangan mo ah?" Naiiritang tanong ko sakanya.

Nginisihan nya ako "Ikaw"

Tinaasan ko sya ng kilay "Pwedi ba Carlo. Marami pa akong gagawin kaya kung pwedi ba lumayas ka sa harapan ko nakaka inis yang pagmumukha mo!"

"Sa pagkaka alam ko gwapo ako" Pagmamayabang nya

"Sinong nagsabi aber?" Nameywang ako sa harapan nya

Umupo ito at ngumiti ng malapad "Si mama" Maikling tugon nya.

"Pati si Lola Penyang dinadamay mo sa katarantaduhan mo!" Inis na tugon ko.

Ayoko talaga syang makita oh maka usap man lang kahit ilang segundo lang. Pakiramdam ko mawawalan ako ng matris kapag kausap ko sya.

"Dont call her grandmother. Mommy is better"

"Alam mo makapal pa yang mukha mo sa pader ng bahay nyo. Umalis ka na nga bumalik ka sa pinanggalingan mo!"

Napahalakhak ito at seryosong tumingin saakin "Cute"

Inirapan ko lang sya bago pumasok sa loob ng bahay. Padabog kong isinara ang pinto at iniwan syang tumatawa sa labas.

"I love it when you're blushing Queen" Sigaw nya

"WALA MAY PAKE!" Balik sigaw ko sakanya

Buti nalang ay wala si Luther kundi baka nabangasan nana man ang mukha ni Carlo. Pangit na nga baka lalo pang pumangit.

"Mommy wants to see you" rinig kong sambit nya bago sya umalis.

Napa buntong hininga nalang ako. Nangako pa naman ako kay Luther na iiwan ko na si Carlo pero paano ko nga ba gagawin iyon?

Nasa kabila lang sila. Kapitbahay lang naman sila so hindi malayo na magkita at magkausap kami. But in the first place wala naman dapat ika selos si Luther because I love him. Only him

Kahit ilang lalaki pa ang lumuhod sa harapan ko wala naman saakin iyon dahil sya lang ang mahal ko. I mean it. I love him thats why I am ready to fight for him

Handa ko nang harapin ang buhay na iniwan ko sa Manila. Napagdesisyonan ko ng bumalik dahil hindi habang buhay ay magiging duwag ako. Kailangan ko silang harapin.

Pumasok ako sa kwarto ko napangiti ako dahil sobrang ayos ng higaan namin ni Luther. Tabi lagi kaming natutulog pero alam naman ni Luther ang limitasyon nya. He respect me.

Napukaw ang atensyon ko sa cellphone ko na nasa ibabaw ng unan.

Kinuha ko iyon, nakalimutan kong itago.

Binuksan ko iyon. Titig na titig lang ako sa cp ko. Its been 1 week since the last day I open my phone. For sure sabog na ng message ang phone ko.

1809 messages

At halos lahat ng iyon ay galing kay Kuya. Sa mga kaibigan at pinsan ko.

Isa isa ko iyong binuksan.

From: Kuya Denviel

Where are you?

Wala kana bang balak umuwi?! Please baby let them explain.