Η Μυρτω (Barbara Palvin) ειναι η καινουρια. Για κακη της τυχη μενει διπλα απο το ατομο που την εκνευρισε απο την πρωτη κιολας μερα(Francisco Lachowski). Παρόλα αυτα, σιγα σιγα αναπτυσσεται μια φιλια μεταξυ τους. Θα μεινει ομως μονο εκει; Θα καταφερο...
Καθομουνα σπιτι και βαριομουνα, οταν με παιρνει τηλεφωνο ο Αλεξης.
-"Ναι;" λεω αφηρημενη στο βιβλιο που διαβαζα.
-"Ελα εγω ειμαι" μου λεει και ακουω την φωνη του. Δε την χορταινω με τιποτα.
-"Ρε Αλεξηηη που εισαι δεν εχουμε μιλησει ολη μερα νομιζα κατι συνεβη"
-"Δε παθαινει τιποτα ο ανδρας της ζωης σου. Να σου πω βαλε κατι πανω σου και κατεβα στην εισοδο του σπιτιου σου." μου λεει και στριφογυρναω τα ματια μου. Κλασσικος Αλεξης. Εχουμε να μιλησουμε ολη μερα και τωρα ΞΑΦΝΙΚΑ ελα κατω. Παω:)
"Ερχομαι σε πεντε" του λεω και παω να ντυθω λιγο καλυτερα. Ε μη με δει και σαν τον λετσο.
Βγηκα εξω φορωντας τη μακρια μου γκρι ζακετα. Τον εντοπιζω αμεσως και μενω. Με περιμενε ακουμπωντας πανω σε μια μηχανη. Απλα πειτε μου οτι δε σκεφτηκε ο,τι σκεφτομαι οτι σκεφτηκε.
"Επ.." του λεω κοιτωντας εντρομη την μηχανη αλλα προσπαθώντας να χαμογελασω.
"Επ" μου λεει χαρουμενα και μου δινει ενα πεταχτο φιλι. Τον χτυπησα λιγο στο μπρατσο. Του εχω πει δε θελω μπροστα στο σπιτι μου γαμωτο.
"Οχι μπροστα στο σπιτι μου ρε Αλεξη" του λεω και κοιταω αν ειναι η μανα μου σε κανα παραθυρο να βλεπει.
"Ελα ρε Μυρτω μηπως ηρθε ο καιρος να της το πεις; Ελα δε μπορω αλλο να κρυβομαστε θελω να μπορω να σε φιλαω οποτε θελω. Μένουμε διπλα και αντι να το εκμεταλλευτουμε μας ειναι πιο δυσκολο" μου λεει. Πφφ...δικιο εχει και ειμαι και ηλιθια που του το ζηταω αυτο. Το σκεφτομαι λιγο και σηκωνομαι στις μυτες, πιανω το προσωπο του στα χερια μου και τον φιλαω.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Το παιζω χαλαρη αλλα το ποσο φοβαμαι μη μας ειδε η μανα μου δε λεγεται. Αλλα δε του το εδειξα. Αυτος αμεσως χαμογελασε. Ωραια το καταφερα αυτο που ηθελα.
"Λοιπον ανεβα" μου λεει δειχνοντας την μηχανη. Δε τη γλιτωσα...
"Εμ βρε Αλεξη μου εισαι σιγουρος...; Δεν εχεις και διπλωμα...ειναι και επικινδυνο..." του λεω μιλωντας λιγο γρηγορα. Τις τρεμω τις μηχανες...
Ανεβαινει αυτος και γυρναει και με κοιταει με υφος 'κοψε τις βλακειες και ανεβα'. Ανεβηκα ηττημενη. Μου δινει ενα κρανος και με βοηθάει να το φορεσω.
"Με εμπιστευεσαι;" μου λεει πριν γυρισει παλι μπροστα. Εμ εγω σε εμπιστευομαι αλλα και παλι την ζωη μου την θελω.
"Σε εμπιστευομαι" του λεω και καλα σιγουρα...η καρδουλα μου το ξερει...
Βαζει μπρος. Παιρνει τα χερια μου και τα τυλιγει γυρω απο τη μεση του. Αχ τι κανει το ατομο. Χαμογελαω και το καταλαβαινει. Ξεκιναει. Ωωωχ παναγια μου. Με το που ξεκιναει κολλαω περισσοτερο πανω του και τον σφιγγω. ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ.
"Εεεμ μωρακι, σορρυ που στο χαλαω αλλα πρεπει να αναπνεω κιολας" μου λεει και τωρα συνειδητοποιησα ποσο τον εσφιγγα τελικα. Χαλαρωσα λιγο τα χερια μου αλλα δε ξεκολλησα απο πανω του. Ετσι ρε αν ειναι να πεσουμε να πεσουμε μαζι σαν ζευγαρι.
Σιγα σιγα μου εφυγε ο φοβος. Αλλωστε δεν πηγαινε πολυ γρηγορα και φαινοταν προσεκτικος. Ηταν απιστευτο το τι ωραιο συναισθημα ηταν ο αερας μεσα απο τα μαλλια μου.... Θα ελεγα αν δε φορουσα το κρανος. Αλλα το φορουσα. Οποτε απο αερα δε καταλαβαινω και πολλα. Δε το αφησα να με πτοησει γιατι προεχει η ασφαλεια. Αν και θα ηθελα να εχει και ο Αλεξης κρανος αλλα ειχαμε ενα και το εδωσε σε μενα ο γλυκουλης μου. Τωρα που χαλαρωσα λοιπον ακουμπησα το κεφαλι μου πανω του. Τον ειδα που κρυφογελασε και με αυτο ενιωσα κατι πεταλουδιτσες στο στομαχι, ξερετε τις γνωστες.
Τελος παντων ειχα ξεφοβηθει τελειως πλεον και εφοσον δεν ετρεχε και πολυ αφησα το ενα χερι μου και ενιωθα τον αερα επιτελους.
Εκεινη τη στιγμη σταματησαμε σε φαναρι και σηκωθηκα λιγο πιο πανω και του ψυθιρισα στο αυτι ενα σιγανο "οχι οταν ειμαι μαζι σου" προσπαθωντας να ειμαι αισθησιακη μη χεσω. Τωρα αν το καταφερα δε ξερω παντως μια φορα τα ματια τα εκλεισε. Μου αρεσε αυτο αρκετα γιατι φανηκε να το απολαυσε. Δεν ημουν ποτε η αγριογατα στη σχεση οπως και να χει. Οταν ξαναξεκινησαμε με το ενα χερι τον κρατουσα και με το αλλο του χαϊδευα το σβερκο. Εχοντας παντα τα ματια του στο δρομο μου λεει φωναχτα (για να ακουσω λογω του αερα): "αν συνεχισεις ετσι θα τρακαρουμε πουθενα και μετα θα μετανιωνω μια ζωη αν μου παθεις κατι".
Εγω απλα τον φιλησα στο μαγουλο και καθισα πισω στη θεση μου ησυχα ησυχα. Καναμε λιγη ακομα βολτα και μετα με γυρισε σπιτι και φυσικα τον ανεβασα κρυφα και αυτον.
