Just friends?

Κεφαλαιο 2

Αφου ανεβηκα στο δωματιο μου εκλεισα δυνατα τη πορτα απο τα νευρα μου. Βασικα οχι τοσο νευρα. Πιο πολυ σπαστηκα γιατι ήθελα μια ηρεμη καθημερινοτητα. Ομως παρολα αυτα δε καταλαβαινω ποτε προλαβα να τον αντιπαθησω μονο μεσα σε μια μερα...Εγω δεν ειμαι τετοια.

Αλλα εχει κατι που μου την δινει... Ισως η υπερβολικη αυτοπεποιθηση του... Μαλλον... Δε ξερω,  παντως αν ηταν να μεινω διπλα σε καποιον απο αυτούς ας εμενα διπλα στον Αρη που ηταν και καλος μαζι μου.  Α ναι. Ειναι και κουκλος. Πληροφοριακα το λεω οχι οτι εχει καμια σχεση, προς θεου.

 Αλλα ας μη ξεχναμε: δε παρασυρομαι, γιατι οπως εχω ξαναπει, την πατησα ηδη μια φορα και τωρα εχει αληθεια απομυθοποιηθει για μενα η εικονα του bad boy. Ειναι περιεργο αν σκεφτεις ποση ψυχωση ειχα καποτε με τετοια αγορια. 

Πριν σωριαστω στο κρεβατι μου να ακουσω μουσικη, παω προς το παραθυρο για να το ανοιξω λιγο να μπει καθαρος αερας. Ανοιγω ομως τις κουρτινες και μολις συνειδητοποιω τι παιζει, φρικαρω περισσοτερο. Με το που ανοιγω τις κουρτινες δεν βλεπω την πισω αυλη,  ή την γειτονια,  ή εστω τον οριζοντα. Βλεπω το απεναντι σπιτι. Και συγκεκριμενα το υπνοδωματιο του απεναντι σπιτιου. Και πιο συγκεκριμενα τον Αλεξη να αλλαζει μπλουζα στο υπνοδωματιο του απεναντι σπιτιου... Και πολυ κοντα μαλιστα. Παρα πολυ κοντα ομως... σαν να λεμε σχεδον κολλητα ενα πραμα. Καλα ειμαι μια βδομαδα εδω πως δε το προσεξα τοσες μερες; Μετα ομως συνειδητοποιησα οτι δεν εμενα στο δωματιο μου σχεδον καθολου γιατι το καναμε απεντομωση με το που ηρθαμε.... Τελος παντων. 

Αμεσως κλεινω τις κουρτινες ελπιζοντας πως δεν με ειδε. Δεν εχω ορεξη να ασχοληθω με το The Alex Show Part 2. Αλλα δεν ειμαι τυχερη... Φυσικα και με ειδε. Σιγα μη δε με εβλεπε... Σκατα... Θα νομιζει οτι τον παρακολουθω κιολας, οχι τιποτα αλλο. 

Ακουω εναν ηχο στο τζαμι και καταλαβαινω οτι εχει φερει την εκνευριστικη μουρη μου στο παραθυρο μου και μου χτυπαει με το χερι. Που να πεσει στο κενο ενδιαμεσα και να τσακιστει! 

 Παιρνω μια βαθια ανασα για να φορτισω με υπομονο και γυρναω να ανοιξω τη κουρτινα. Με το που με βλεπει χαμογελαει σε φαση διαφημιση colgate και μου κανει σημα να του ανοιξω το παραθυρο. Του νευω αρνητικα με λιγη περισσοτερη θεατρικοτητα απ οτι χρειαζοταν.

 Προσπαθησε λιγο ακομα αλλα εγω απτοητη. Δε θα μου σπασει τα νευρα εμενα αυτος. Μπαινει μεσα στο δωματιο η μαμα μου, και αμεσως του εκλεισα του Αλεξη την κουρτινα στη μουρη και γυρισα στη μαμα μου προσπαθωντας να "φερθω φυσικα". Αφου με ρωτησε αν ειναι ολα οκ, της ειπα οτι δε τρεχει τιποτα και εφυγε σιγα σιγα. Την ειδα οτι ειχε ορεξη να μιλησουμε για τη πρωτη μερα αλλα ας το αφησουμε για αλλη ωρα, αμαρτια ειμαι και εγω ο ανθρωπος. 

 Οταν εφυγε, ανοιξα παλι τη κουρτινα και ηταν ακομα εκει... Καλα μπορει να μου πει καποιος πως σκατα ισορροπει και δε τρωει τα μουτρα του; Τι θα κανω με αυτον... Μια μερα ειμαι εδω και με εχει εκνευρισει ηδη τοσες φορες...Του ξαναεκλεισα τη κουρτινα και μετα απο λιγο ειδα τη σκια του να απομακρυνεται. Μονο εμενα μου φαινεται σαν να εμπλεξα; Ωραιο παιδι ειναι δε λεω και υπο αλλες συνθηκες γιατι οχι, αλλα δε μπορω ουτε να τον σκεφτω ετσι ειδικα μετα απο οσα περασα με τον πρωην μου. Τραυμα κανονικα οχι αστεια. Το ονειρο του bad boy στραπατσαριστηκε στα ματια μου δυστυχως. Και οσο  σκεφτομαι το ποσο μου σπαει τα νευρα αυτος ο Αλεξης απλα επιβεβαιωνομαι... Ιδανικα θα εβαζα στο προσωπο του εναν πολυ γλυκο τζεντλεμαν που με εκτιμαει και δε θελει να παίξει μαζι μου. Αλλα το παιδι φαινεται τι εστι ειναι οποτε απλα ξουυυτ. Σαν φιλος  και αυτο με μεγαλη υποχωρηση.

 Κατεληξα να κοιμαμαι λιγο, αλλα ξυπνησα απο τις φωνες του μικρου μου αδερφου που ηθελε να "δανειστει" κατι απο το δωματιο μου. Αφου τον εδιωξα, αρχισα να χαζευω στο κινητο για να περασει η ωρα. Ηδη ειδα αιτηματα φιλιας απ την Ηρω και τη Φανη, και κατι ωρες μετα και απο τα αγορια που γνωρισα σημερα, μαζι με κατι αλλα παιδια που ετυχε να γνωρισω στην πρωτη μου μερα.