i will never stop loving him (a dutch one direction fan fic)

15

heey, sorry dat het zolang duurde tot dit hoofdstukje online kwam, maar ik had dit hoofdstuk al helemaal getypt en toen ik het online wilde gooien was het opeens weg, dus moest ik het helemaal opnieuw schrijven... sorry dat het zolang duurde, ik had dit hoofdstuk al veel eerder online willen gooien, maar ik moest hem dus helemaal opnieuw schrijven... 

ALLE TWITTERNAMEN HEB IK BEDACHT DUS GA NIET HATEN OP DIE ACCOUNTS

p.o.v. Eefje

ik kwam bij de wachtkamer aan en viel in een stoel. hoe kon dit nou gebeuren? wat heb ik misgedaan? waarom overkomt mij dit? niet alweer? ik kom hier niet nog een keer overheen!!!! ik trok me trug in een hoekje van de wachtkamer en ik pakte mn mobiel. niet gaan piekeren nu!! gewoon rustig blijven!!! zoek even een beetje afleiding! ik opende twitter omdat dat mij vaak de afleiding gaf die ik nodig had. ik keek op mijn tijdlijn en hij stond vol met vragen.

@kimmeyylovesyou: who is that girl? does anyone know?

@louzahalinis_wife: is @isaloveee alright? let her be still alive!!! #prayforisa

@hazzacupcake: @eefjeeeeeeh, how is @isaloveee? is she alright? #prayforisa #wewillbethereforherandher family

@carrotloves: i pray for @isaloveee!!! let her survive this! #prayforisa

heel fijn dat directioners over de hele wereld hun medeleven tonen, maar dit helpt niet heel erg om ergens anders aan te denken... ik keek even of er nog leuke hashtags trending waren en zag dat #prayforisa worldwide trending was. dit werd me te veel. ik had niet door dat ik mijn telefoon uit mijn handen liet vallen en rolde me op tot een balletje en begon te huilen. ik kon dit niet weer doorstaan! niet nog een keer! ik weet niet hoelang ik huilde en ik weet ook niet wie de hele tijd lieve woordjes tegen me fluisterde en over mijn rug wreef om me te troosten (later, toen ik weer normaal na kon denken kwam ik erachter dat het Amy wel moest zijn omdat het alleen maar nederlands was), maar ik wist alleen maar dat ik dit niet weer aankon. toen ik (volgens mij een hele poos) had gehuild kwam er een dokter naar de wachtkamer lopen en die zei iets in het engels. waarschijnlijk zei hij iets tegen een van de jongens.  toen ik de dokter weer weg hoorde lopen keek ik omhoog. daar stond louis met een bezorgde blik. "we can go to her" zei hij. "we kunnen naar haar toe eefje" zei amy nog voor de zekerheid. ik stond op en vond steun bij Amy en zayn. we liepen achter de lads aan naar een kamer en toen we daar aankwamen gingen Amy en ik naar binnen. de lads zouden na ons gaan zodat het niet te druk werd. de dokter liet ons even met isa alleen en zei dat hij zo terug zou komen, en dat hij aan de jongens ging uitleggen hoe het met isa ging en andere belangrijke informatie, maar dat boeide me allemaal niet. ik liep de kamer in en zag isa liggen. ze had overal slangetjes lopen. het was helemaal stil in de kamer en het enige wat je kon horen waren de piepjes van het hartslagopmeetding (k weet niet echt hoe zo iets heet). zo ging het de vorige keer ook. overal slangetjes en een hartslagopmeetding. alle herinneringen kwamen terug. het bed, de kamer, de slangetjes die overal liepen. "kom terug, alsjeblieft isa! ik kan niet zonder je" zei ik zacht in de hoop dat ze me kon horen. ik gaf isa zacht een kusje op haar voorhoofd en toen liep ik weg. ik kon het niet meer aan. ik wist maar al te goed dat dit niet goed zou komen. ik wist dat ze in coma lag en dat het niet goed ging! ik wist dat er maar een hele kleine kans was dat dit nog goed zou komen. isa had nu nog maar 6 maanden om wakker te worden. net als de vorige keer. GENOEG EEFJE!!!! STOP MET DENKEN AAN DE VORIGE KEER!!!! DAT GAAT ISA ECHT NIET HELPEN HOOR! JE MOET NU NORMAAL GAAN DENKEN!!! langzaam werd ik rustiger. mijn gedachen hadden gelijk. ik moest normaal gaan denken! anders kwam ik nog op het punt dat ik dit allemaal niet meer aankan. ik ging weer in mijn hoekje in de wachtkamer zitten toen harry aan kwam lopen. "eefje?" (hij had geleerd mijn naam normaal uit te spreken) ik reageerde niet. "eefje?" zei hij nog een keer en deze keer keek ik op. ik wilde helemaal niet horen dat alles goed kwam en dat er niks aan de hand was. in zijn ogen zag ik medelijden, maar vooral pijn. hij kwam naast me zitten en wreef over mijn rug als teken dat hij er voor me was als ik hem nodig zou hebben. ik vond het fijn om harry zo naast me te hebben en te weten dat hij niet tegen me zou gaan liegen door te zeggen dat alles goed zou komen. ik weet niet hoe lang we daar hebben gezeten maar de rest van de lads kwamen aanlopen en zei dat ze nu echt terug moesten gaan naar het hotel. op dat moment kwam paul de gang in lopen om de jongens op te halen.