i will never stop loving him (a dutch one direction fan fic)

18

p.o.v. Harry

*bzzz* * bzzz* Ik keek naar Eefje en ik zag dat ze echt niet wilde opnemen, dus vroeg ik maar of ik moest opnemen. ze knikte van ja dus nam ik maar op. "hello, with harry. is it important?" "eum, hello... why do you pick up isa's phone? and why do you speak english?" "Can you please say who you are first?" "yes of course. i am isa and Eefjes mother. but can you say me who you are and why you pick up isa's phone?" ik had hem op de luidspreker gezet en ik zag eefjes gezicht vertrekken. had ze dit nog niet tegen haar moeder gezecht? "wel, i am harry styles from one direction, but that is not very important. i picked up Isa's phone because Isa can't" toen ik dat gezecht had zag ik de tranen in de ogen van eefje en amy staan. "she is in the hospital. can you please come fast? it is Isa, she isn't doing well..." "i will come as fast as i can. can you come to the entrance of the hospital to bring me to Isa's room?" vroeg ze nog voordat ik de verbinding had verbroken. "yes, i will be outside waiting for you" "thanks for taking care of my doughter. i will be there in 5 minutes" ik keek naar eefje en toen hing ik op. "i am going downstairs to wait for your mother. i will be back in a few minutes" zei ik en ik liep de kamer uit. "zayn, will you please go inside and just be there and try to calm eefje down? this is very hard for her, at least until her mother is here?" "yes, i will do my best" zei hij en hij gaf me een manhug en liep toen voorzichtig de kamer binnen. ik had niet door dat louis nu niet meer in de kamer of de wachtkamer was. ik liep naar beneden en wachtte daar op eefjes moeder. "hello, i am Sanne, isa's mom and i think you are harry?" "yes, i am harry and i will show you the way to isa's room" ze zag er als je om haar overbezorgdheid heen keek, best aardig uit. Je kon ook heel duidelijk zien dat zij de moeder van eefje en isa is. Ik liep met haar mee naar de kamer van isa. Toen ze isa daar zo stil en bewegeloos zag liggen kreeg ze tranen in haar ogen. Ze ging op een stoel naast Isa zitten en begon zachtjes tegen isa te praten. ik kon het niet verstaan, maar ik wist wel wat ze ongeveer zei. dat hoorde ik heel duidelijk aan de toon waarop ze praatte. ik ging stil naast eefje zitten en sloeg een arm om haar heen als teken dat ik haar zou beschermen. ze leunde met haar hoofd op mijn schouder en ik zag weer hoeveel isa voor eefje betekende. na een poosje kwam zayn de kamer in lopen. "louis just went back to the hotel and Paul called us. we need to go to the hotel and prepair for the concert. I see you over ten minutes in the car" en hij liep weer weg. shit, was het al zo laat? had ik zolang hier gezeten? ik keek naar sanne die zachtjes aan het huilen was en daarna naar eefje. "I need to go now, i am sorry" zei ik. haar ogen smeekte me om te blijven, en ik zag dat ze juist op dit moment iemand nodig had voor steun. "i am really sorry, and if you need someone, you can call me. i don't care if we are on stage, so when you need someone to talk to, you can call me." Ze knikte en ik stond voorzichtig op. "thanks for staying here with me." ik gaf haar een knuffel en ik liep de kamer uit. Het voelde slecht om zomaar weg te lopen op het moment dat ze juist zo hard iemand nodig heeft. wat een lul ben ik soms toch ook... Toen ik buiten kwam stonden er allemaal gillende fans en de pers was er natuurlijk ook. ik negeerde ze en ik was blij toen ik eindelijk in de auto zat. we reden naar ons hotel waar we louis ophaalde. we gingen meteen door naar de arena. na dit optreden zouden we voorlopig geen optredes meer hebben, maar alleen maar intervieuws en oefensessies en die waren bijna allemaal in europa. we hadden het niet heel erg druk maar we hadden te weinig tijd om terug naar onze famillies te gaan. we zouden minimaal 3 maanden lang geen concerten geven, en ik wist dat ik dat ging missen, maar het was dit keer wel voordelig. zo konden we (als isa niet snel wakker werd) wat makkelijker naar amsterdam terug om naar isa en eefje te gaan. ik deed alles wat we ;nog moesten doen voor het concert begon op de automatische stand die in mijn hoofd was gaan zitten doordat we altijd het zelfde deden voor een concert begon. toen paul zei dat we nog 10 minuten hadden gingen we alvast klaarstaan. dit had een leuke en feestelijke avond moeten worden, maar het was alles behalve dat. ik liet de rest het woord doen en zelf was ik helemaal stil. ik was er totaal niet  bij met mn gedachten. ik was met mijn gedachten bij eefje en isa en ik zag voor me hoe isa nu zo stil lach terwijl isa en sanne huilend bij haar bed zaten. het leek vanmiddag alsof het eefje niet heel veel deed dat isa daar in dat bed lag, maar ik denk dat ze alleen maar wil dat we dat zien. ik weet dat ze hier veel pijn aan zal overhouden in haar hart. ik zong de stukjes die ik moet zingen. ik was lichamelijk wel in de arena, maar in mijn gedachten was ik nog steeds in het ziekenhuis. dit was tot we bij de twitter vragen aankwamen, en wel bij de derde vraag. het met accent praten en de levende piramide kon ook op de automatische stand gedaan worden omdat we dat bijna altijd moesten doen. de derde vraag leek mij wakker te maken, en zorgde ervoor dat ik de rest van het concert wel gewoon met mijn gedachten in de arena kon zijn.