i will never stop loving him (a dutch one direction fan fic)

22

ff n vraaagje... Wat hebben jullie liever? Dat ik telkens een poosje niet update en dan een paar hoofdstukken snel achter elkaar of gewoon zoals ik eigenlijk altijd doe?

p.o.v. Eefje

De lads waren net weg en ik zat daar maar naast Isa. Kom op Isa, je hebt nog maar iets meer dan een maand. Je moet echt wakker worden. Wij kunnen niet zonder je! Ik sleepte mezelf van de stoel af, en plaatste mezelf met moeite op de bank. Ik sliep elke nacht veel te weinig, omdat elke nacht die zelfde nachtmerrie terugkwam. Ik en Lucas die samen op straat spelen met mijn bal. De bal die op de weg komt. Lucas die vrolijk op de bal af rent. Lucas die geraakt word door een auto. Lucas in het ziekenhuis. Een kleine ik die gilt dat ze de dokters haat. Ik werd er gek van. Ik had moeten sterven... Niet Lucas. Ik dacht terug aan vroeger. Toen was alles nog goed. Toen was Lucas er nog.

------------------- Flashback ------------------

"Wel voorzichtig zijn hoor. Ik wil jullie allebij heel terug zien" Riep mama ons nog na voordat we samen naar de speeltuin liepen. Ik met mijn bal onder mijn arm om over te kunnen gooien. Het was een van de eerste keren dat ik en Lucas samen buiten mochten spelen. Mama vond ons altijd te jong, maar nu waren we eindelijk oud genoeg. "Vangen" riep Lucas en ik probeerde de bal te vangen, wat niet lukte. Ik rende naar de bal toe toen er een paar grote jongens aan kwamen lopen. Ze pakte mijn bal en gingen er mee overgooien. "Dat is mijn bal." zei ik zacht. "Wat zei je klein meisje? Ik hoorde je niet... Je bent ook zo klein." De andere jongens begonnen te lachen en Lucas was naast mij komen staan. "ZE ZEI DAT DAT HAAR BAL IS EN DAT ZE HEM TERUG WIL!!! GEEF DE BAL VAN MIJN ZUSJE TERUG!!!!!!!"  schreeuwde Lucas hard. De grote jongen die de bal vast had liet hem van schrik vallen. Lucas rende snel naar de bal en pakte hem voordat de grote jongens dat konden. Hij rende terug naar mij en gaf mij snel mijn bal terug. "kom," zei hij, "we gaan naar huis. Die jongens kunnen niet normaal doen." Zo gingen we hand in hand (omdat ik toch wel een beetje bang was) terug naar huis.

---------------- Einde flashback -------------

Ik begon zacht te huilen. Ik lag daar op de bank, in het ziekenhuis, naast het bed van Isa te huilen. Ik had iemand nodig die me kon troosten, maar wie? Ik wilde echt heel graag dat Harry of Amy hier was. Harry kon ik echt niet bellen... Die was vanmiddag al geweest en had me de hele middag op mijn gemak gesteld. Iets wat mijn moeder of mijn vader niet lukte. Ik was vanmiddag toen ik met hem aan het praten was zelfs even vergeten dat ik in het ziekenhuis was. Het leek alsof alles een moment lang goed was. Alsof Isa niet in coma lag en alsof ik Lucas niet elke dag nog mis. Ik was het gewoon vergeten. Ik keek naar mijn mobiel. Zal ik Amy bellen? Ik dacht na. Moet ik haar wel bellen? Het is wel midden in de nacht. Ik ontgrendelde mijn telefoon en bleef kijken naar het scherm. Nog steeds twijfelend of ik het wel zou moeten doen. Toen mijn telefoon na vijf minuten naar zwart scherm overschakelde, besloot ik om haar toch maar te bellen. Ik toetste langzaam haar nummer in en wachte. Ze nam vast niet op. Ik telde hoevaak hij over ging. 1 keer, 2 keer, 3 keer, 4 keer. Ze zal vast niet opnemen. maar net nadat ik fluisterend 5 keer had gezecht hoorde ik Amy door de telefoon.     (E = Eefje, A = Amy)

A = heey, met Amy

E = Hoi, ik heb een vraagje

A = Gaat het wel goed? Je klinkt niet heel blij. Ik kom eraan Eefje. Geef me 20 minuten, dan ben ik er.

E = Bedankt Amy.

Ik hing op. Ik was haar echt dankbaar. Ik bedoel maar... Wie komt er nou midden in de nacht naar het ziekenhuis toe omdat haar vriendin een beetje verdrietig klinkt aan de telefoon. Nou, dat doet Amy dus. Ik rolde me op tot een balletje en kwam pas overeind toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik zat nog maar net rechtop toen Amy me een lange knuffel gaf. Dit was echt wat ik nodig had. Opeens hield ik het niet meer en snikte ik het uit in haar schouder. "Ik m-imis Lucas zo. En straks g-gaat Isa ook n-nog weg. En m-mam zei a-altijd dat we voorzichtig moesten z-zijn en n-niet de straat op g-gaan. " Nog iets fijns aan Amy is dat ze alleen maar troostend over mijn rug wreef en verder niks zei. Ze luisterde echt en stond voor me klaar. Ookal snapte ze niks van wat ik allemaal zei, ze vroeg er niet naar. Na een poosje was ik al wat gekalmeerd. Amy en Isa wisten altijd precies wat ze moesten doen als ik in een dip zat en op de momenten dat ik Lucas het meest miste. Ze kregen het altijd voor elkaar om me rustig te krijgen. Na ik denk een uur daar gezeten te hebben zei Amy dat ik moest proberen wat te slapen en dat zij bij mij zou blijven en op de grond zou slapen. Ik rolde me weer op tot een balletje en viel langzaam in slaap. Deze keer zonder nachtmerries.

En wat vinden mijn cupcakezz ervan? T is n beetje een opvul hoofdstuk, maar ik heb geprobeerd duidelijk te maken wie Lucas nou eigenlijk is. Ik hoop dat dat me gelukt is... Ik schrijf dit trouwens midden in de nacht, terwijl ik eigenlijk hoor te slapen... Maar ja, dat krijg je nou eenmaal als je niet kan slapen en opeens inspiratie krijgt. Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je midden in de nacht wakker word of nog wakker ben en je opeens heel veel inspiratie hebt? Nee? Ow. Eum, Ja... (awkward silence) Maar ja, ik hoop dat jullie t n leuk hoofdstuk vinden. Zijn er trouwens cupcakezz die willen dat ik Isa laat overleiden? Kan je je dan even melden?

xxx Joëlle