When I Stop Chasing

Chapter Twenty-Seven

Chapter Twenty-Seven

Liked

Sometimes, you just really need a break from your stressful life. And the answer to this dilemma is your passion. The things you love relaxes you and your brain from your stressful world. Napangiti ako nang makita ko ang muhka ng mga batang nakatingin sa akin. I can see curiousness on their innocent eyes, Kitang kita ko sa kanilang mga mata na gusto nilang matuto. They are too attentive, Their eyes were only fixed only at me, I smiled at them.

"Okay, kids! Ang una nating gagawin ay pagdadrawing, Kanina binigyan na kayo nila Sisters ng papel at lapis 'di ba?" Tumango sila sa akin, I licked my lips. Lumapit ako sa table at kinuha ang isang papel at lapis. Itinaas ko ang dalawang 'yon.

"Magdadrawing tayo, Ang idadrawing natin ay ang ating mga pangarap. Ano ba ang pangarap?" Isang batang babae ang nagtaas ng kanyang kamay, Itinuro ko siya at tumayo siya.

"Ang pangarap po ay 'yung gusto mo makuha balang araw," I nodded my head and smiled at the little girl.

"Tama! Ang pangrap ang 'yung mga bagay na gusto mo makamit o marating balang araw. Simple lang ang idadarawing natin, Sa papel na binigay sa inyo kanina, Diyan niyo idadrawing ang pangarap niyo." Walang nagsasalita sa mga bata at nakatingin lang sila sa akin. Nagdrawing ako sa papel ng eroplano at may mga ulap sa paligid at pinakita sa mga bata.

"Halimbawa, Ang pangarap ko ay makarating sa ibang bansa kaya dinrawing ko ay eroplano, Naiintindihan niyo ba?" They nodded their heads at napangiti ako do'n, May isang batang lalaki ang nagtaas ng kanyang kamay kaya tinuro ko siya.

"Ano pong idadrawing ko kung pangarap ko po na magkaron ng buong pamilya?" Natigilan ako. Napatingin ako kay Sister Janet na muhkang gulat rin sa sinabi ng bata, Kita ko ang awa sa kanyang mga mata habang tinitingnan ang batang nagsabi n'on. Even me, Ican feel the pity inside my heart. I can feel pinches just hearing a 7-year old kid say those words.

This is an orphanage, Pinamamahalaan ito ng mga madre. The kids who are in here are those who are abandoned o 'di kaya mga natatagpuan nila sa lansangan. A lot of company supports this orphanage. Marami ding nagaadopt ng bata pero syempre may mga batang hindi naadopt at patuloy na umaasang magkakaroon din sila ng pamilya balang araw.

Hindi man kami parehas ng buhay, Pero lusaw na lusaw ang puso ko sa mga kwento ng mga batang 'to. Mahirap mawalan ng mga magulang. Mahirap. Napakabata palang nila pero sobrang dami na nilang nararanasan na hirap. They need love, protection and guidance. Mabuti nalang ay merong orphanage na ganito para alagaan ang mga batang tulad nila.

Ngumiti ako sa batang lalaki na hanggang ngayon ay nakatayo pa rin at naghihintay ng aking sagot.

"Pwede kang magdrawing ng buong pamilya. 'Yung pinapangarap mo na pamilya, May Nanay at Tatay at syempre kasama ka do'n!" Masayang tumango tango sa akin ang bata at umupo. Pinulot niya ang kanyang pencil at nagsimula nang magdrawing. Biglang sumikip ang dibdib ko habang pinapanood siya.

The hope within him is very amusing.