When I Stop Chasing

Chapter Twenty-Five

Chapter Twenty-Five

Sorry

One prof told me back then, Na lahat ng paghihirap ay may katapusan, Lahat ng bagay may hangganan, Lahat ng pait ay may katapusan at lahat ng hirap ay mapapalitan ng kaginhawahan. I bit the inside of my cheeks as I feel the jitters growing inside me.

Ramdam ko rin na nanlalamig ang kamay ko or even my whole body right now. Kinakabahan ako, Naeexcite, Natutuwa, Naluluha. Hindi ko na alam! Sa wakas makakaalis na ako sa University na 'to, Pero mamimiss ko rin yung mga alaalang nabuo rito. Napangiti ako nang maalala lahat iyon, From being a naïve freshie hanggang sa malaman mo na ang kalakalan ng Unibersidad na 'to. Someone nudged me kaya naputol ang pagdadrama ko.

"Ano ba!" I shrieked and slightly slapped Pat's arm. Pinasadahan ko ng tingin ang suot niya ngayon, He's wearing a cream barong right now. Napangisi ako.

"Do you want a coffin?" Biro ko but he didn't bugged to smile.

"Ikaw, Gusto mo ng rosaryo? Muhka kang banal diyan sa suot mo," Sabi niya at tiningnan ako mula ulo hanggang paa.

"Ano? Kailan ka magdadasal? May dalang rosary yung nanay ko—" Hindi ko siya pinatapos at sinuntok kaagad sa braso. Napasigaw siya sa sakit kaya ako natawa.

"Grabe, Parang ang bilis 'no? Dati freshie palang tayo ngayon gagraduate na!" I exclaimed with enough excitement on my voice, Lumapad ang ngiti ni Pat sa akin. Hindi na siya nagsalita pa pero alam ko sa loob loob niya sobrang saya niya ngayon. I've witnessed his struggles with academics and he witnessed mine too. We've been together with this journey and I can feel my eyes heated up. I'm feeling emotional today. Ang saya! When your tears are not because of pain but because of joy.

Lahat ng pinaghirapan mo ay makakamit mo na ngayon. Lahat ng pawis at hirap sa bawat exam na sinasagot, Those were all worth it. It's not about how you started it but it was always about how you end it. You should always end it with a bang, 'Yung hinding-hindi mo makakalimutan. This unniversity had taught me so much that it made me to be a better person.

"Magsisimula na, Ofia." Tumango ako kay Pat at tumingin kay Mommy na nakaupo sa isang upuan, Lumipat ang tingin ko sa katabi niyang upuan. Walang tao. I gulped the lump on my throat. He told me he'll come, He told me he'll witness me receive my diploma, But where is he now?

Naninikip ang dibdib ko. A lot of things were clouding my mind right now, Pano pag hindi siya pupunta? Because he didn't want me to take Fine Arts from the very start. Siya 'yung kontrabida sa lahat ng desisyon ko, But he's my father. I love him even though I know how monster he is. Sinabi niyang pupunta siya, Pero bakit wala pa siya?

Nangako siya sa akin pero bakit wala siya? Is he going to take me down down again this time?

"Ofia," Someone called my name kaya hinanap ko ang pamilyar na boses na iyon, Lumawak ang ngiti ko nang makita ko si Callix na naka barong rin katulad ni Pat kanina. He looked good, He always looked good anyway. Kahit basahan pa ang isuot niya, Ang gwapo gwapo pa rin niya.!

Akala ko hindi babagay sa kanya ang barong pero damn! It perfectly looks good on him!