When I Stop Chasing

Chapter One

Chapter One

The Catcher

"Weekends lang ang hinihingi ko sa inyo hindi niyo pa mapabigyan?" I rolled my eyes to man who brought me here on earth.

"Si Fifi ang magdedesisyon hindi ako, Marco!"

"No, you're controlling our daughter! Sinasabihan mo siya ng kung anu-ano tungkol sa akin!"

"Mygoodness! Grow up, Marco! Ni hindi ko na nga rin siya nakakasama at tuwing weekends lang rin tapos aagawin mo iyon sa akin?!"

"Sa iyo siya umuuwi, Ophelia! Weekends lang ang hinihingi ko sa anak ko tapos pinagdadamot mo pa iyon sa akin?!"

"She's not going home to my house anymore! Meron siyang apart-" I slammed hard my hands to table which cause them to stop shouting at each other.

Ramdam ko pa rin ang galit at panginginig sa buong katawan ko. Nakatingin silang dalawa sa akin pati na rin ang ibang customer na andito kaya napilitan ako umupo ulit dahil sa hiya buhat ng ginawa ko.

No one was still talking, I gulped the lump on my throat. Sanay na ako sa mga sitwasyon na ganito, Ganito nalang palagi simula nung naghiwalay sila at nagaagawan kung sino ang makakasama ko. Sawang-sawa na ako, I'm 20 fcking years old now and they won't let me decide on my own.

"Hindi ba kayo nagsasawa?" Mahina kong tanong, I stared at the table dahil hindi ko na masikmurahan tingnan silang dalawa. Everytime they meet there would always be a spark, A short circuit which will cause a fire and then the war begins.

Walang nagsasalita mula sa kanila so I cleared my throat to speak up again,

"20 years old na ako hindi niyo pa rin kayang magusap ng hindi nagsisigawan? 20 years old na ako hindi niyo pa rin kaya itanong sa akin kung ano ang gusto ko at ang desisyon ko?! Bakit hindi niyo ako hayaan mamili at magsalita para sa sarili ko, I'm not minor anymore. Kaya ko na magdesisyon sa sarili ko. I'll just text you both when I'm free" Sabi ko sabay kuha ng bag at iniwan silang dalawa sa loob ng coffee shop.

My hands were still trembling because of anger. Napahilamos ako sa sarili kong muhka, Why does I need to experience these kind of shts? Hindi naman ako mamamatay tao o mangkukulam. I give money and foods to those who need it. I have been a good daughter pero bakit kailangan pa sirain ang buhay ko?

Bakit kailangan pa nila maghiwalay? Bakit kailangan pa maging miserable ang buhay ko? My father is a good lawyer and he manage the law firm my Lolo have built before, My mother was a former model and now she's into business. Whenever I've got to hear their love story I always feel giddy about it and hoping that I'll also have that kind of story—That was before, Everything changed when their hobby became fighting. Naalala ko pa noon tuwing umuuwi si Daddy ay magsisimula na silang mag-away mula sa maliliit na bagay hanggang palaki ng palaki. I always end up locking at my room and listening to party musics para lang hindi marinig ang mga sigawan nilang dalawa.

It was one of a hell experience to me, I always end up crying hanggang sa makatulog ako. I hate seeing and hearing them fight over nonsense things. Minsan pinagdasal ko na sana maghiwalay nalang sila ng tuluyan para hindi na sila magaway and guess what? They did, The both parties agreed to annulment.