Milagre⚽Neymar Jr

suicide

#DÜZENLENMİŞ HALİDİR#

Multi;Benim için tam  aradığım kız yani böyle çilli,güzel vesaire vesaire...Kendisi Melanie olur :)

İyi okumalar!

▼

"Aptal!"diyerek omuzlarımdan ittiren ve aynı zaman da ağlayan Zafrina'ya bakarak"Ağlama,"diye konuştum.

Burnunu çekerek"Beni düşünüyormuş gibi yapma ahmak!"diye bağırdı."İntihar etmeyi denedin.Yaşadıklarımı bile bile bana bu korkuyu yeniden yaşattın."

Aklımda canlanan korkunç manzara yüzünden kafamı hızla iki yana sallayarak kendime gelmeyi denedim.Sadece 1 sene önce odasında bileklerini kesmiş halde bulduğumuz kardeşi aklıma geldikçe gözyaşlarıma karşı daha da etkisiz bir düşman oluyordum.

"Melanie seni görmeseydim ölüyordun bilmem farkında mısın?"diye üstüme resmen kükreyen Dallas'a dönerek"Ne diyebilirim Dallas?"diye rahat bir tavırla konuşmayı denedim."Keşke görmeseydin."

"Bak hala,"diyerek üstüme yürüyen Zafrina'yı belinden tutarak sırtını göğsüne yaslayan Dallas'a bakarak zeminde bıraktığım ayak izlerini umursamadan"Ben odamdayım,"diye konuştum ve merdivenlere yöneldim.

Ölümden yeni kurtulan bir kıza göre rahattım.Fazla rahat.

"Buraya gel Melanie!"

Zafrina'ya aldırmadan üst kata çıktığım da,kapımı sertçe kapatarak yere çömeldim.

"Tanrı'm!"diyerek gözyaşlarım arasından bağırmaya başladığım da acı çoktan tüm damarlarımda usul usul akmaya başlamıştı.
"Neden!?Neden bana bu acıyı yaşatıyorsun?"

Her gözyaşım yanaklarımdan kayarak zeminle buluşuyor ve yerini yeni gözyaşlarına bahşediyordu.

Düşündüm.

Az önce suyun altında tam Neymar beni öpecek iken kolum sertçe tutulmuş ve ciğerlerim bir anda hava ile dolmuştu.

Tanrı şahidim olsun ki o an korkmuştum.Tıpkı;eskiden onu unutmaktan korktuğum gibi korkmuştum hem de.

Barcelona'ya transfer olmadan önce pek fazla ün sahibi değilken onun gülümsemesini,sadece sikik bir televizyon ekranından ibaret olsa bile mutluluk ile parlayan gözlerini,kafamı milyon kere zorlayıp onu hatırlamamaktan korkuyordum.

Sonra buraya geldi.İspanya'ya onun da dediği gibi;sanki Tanrı bizim karşılaşmamız için her şeyi yapmıştı.

Şimdi onu istesem dahi unutamazdım.Yüce İsa aşkına!Neredeyse bütün Barçalılar onun adına tezahüratlar yaparken,11 numaralı bordo-lacivert formalar ile caddelerde dolaşırken,AVM panoları ve televizyonlar onunla süslü iken onu nasıl unutabilirdim?

"Değiştim,"diyordum.Evet, ikimizde büyümüştük fakat değişmeyen tek şey lanet hislerimdi,benimle birlikte büyüyen tek his ona duyduğum aşktı.

Ondan ve ona duyduğum hislerden nefret ediyordum,azıcık çok azıcık nefret ediyordum.

Ah!Hayır,ondan nefret edemiyordum.Ben kendimden nefret ediyordum.Onun gibi imkansız birini sevdiğim ve aradan geçen onca seneye rağmen vazgeçemediğim için kendimden iğreniyordum.

Sonuçta o gitmişti.Hemde giderken kalbimi ve ruhumuda almıştı.Ruhsuz bir beden,kalpsiz bir kız.Nasıl eksik olan parçalarıma rağmen bu kadar acıyı hissediyordum?

Aptal Junior ruhumu ve kalbimi acı ile besleyen bir sahip gibiydi.Ben ise sadece bir kukla,acı ve hüzünle beslediği ruhu ve kalbi benim bedenime yerleştirmeyi seçmişti.