Milagre⚽Neymar Jr

new hair

Bakın lütfen oy ve yorum eksik etmeyin, ben bu hikayeye emek veriyorum.İlk hikayem, yazım yanlışlarım, anlatım bozukluğum, bazı sıkıcı yerler elbette vardır ama bana destek olursanız cidden mutlu olurum.

İyi okumalar!

▼

Masada ki herkes sessizlikle yemeğini yerken, babamın nedenini bilmediğim bir şekilde Neymar'a garip garip bakması yüzünden çatalımı yere düşürmüştüm.

Sessizliği bozan tek kişi olduğumdan olsa gerek herkes bana bakarken"İzninle baba,"diyerek tabağımı ittim."Ben doydum."

Babam kafasını sallayarak bana onay verdiğinde bahçeye çıktım.

Yavaşca çimlerin üzerine uzanarak ellerimi karnımda birleştirdim.

Yine düşüncelerim ile yalnızdım.

Ne ara akşam olmuştu ki?

Herşey üstüme geliyormuş gibi hissediyorum, mutlu gibiydim ama sanki deli gibi ağlamakta istiyordum.

Sanırım dönemim yaklaşıyordu.

Derin bir nefes alarak yıldızlara baktım.Güzellerdi, tıpkı Junior gibi.

"Melanie?"

Neymar'ın sesi kulağıma dolarken yattığım yerden kalkarak bağdaş kurdum.

"Gelsene Junior."

Uzun adımlar atarak yanıma ulaştığımda elinde ki battaniye'yi yeni fark etmiştim.

Birşey demeden önce benim omuzlarıma battaniye'yi örterek kendine oturdu.

Onun bana temas eden bedeni beni daha çok sıcak tutarken başımı omzuna yasladım.

"Çok güzel değil mi?"diye sorduğunda neyden bahsettiği biliyordum.

"Dolunay değil mi?"diyerek ona baktım."Senin kadar değil."

Güzel.

Evet, evet o güzeldi.Bu kavramı anlatamayacağım kadar güzeldi.

"Senin kadar değil,"diye tekrarladı beni."Doğru olan bu."

Yeniden omzuna yattığımda"Bundan 12 sene önce ağaç evde bu manzarayı izlerdik değil mi?"diye sordu.

Derin bir nefes alarak"12 sene,"diye konuştum."Şuan o kadar uzak geliyor ki."

"Uzak, ama yaşanmış."

"Senin olmadığın her dolunay'lı gecede tek tesellim ona baktığını hayal etmekti."

"Bakıyordum."

Acınası bir şekilde güldüm.

"Küçük bir çocuk değilim."

"Melanie,"diyerek kafamın üstüne kendi kafası koydu."Küçük bir çocuk olmadığını biliyorum."

"O zaman sana inanmamı bekleme."

Lanet olsun!

Sinirle dilimi ısırdım.Sadece koca bir lanet olsun.

Neden her aklıma geleni söylüyorum ki ben?!

Omzundan kalkarak"Ben öyle demek--"diyemeden çalan telefonu ile diyeceklerimi geri yutmuştum.

Bana bakma gereği bile duymadan telefonunu açtığında,gözlerimin dolduğunu hissetmiştim.

"Efendim Rafaela?"

"..."

"Evet."

"..."

"Unutmadım tabi ki hayır."