Soraya & Chakir { DEEL 1 }

Hoofdstuk 10: Een luisterend oor.

Ik was beneden op de bank met mijn telefoon geklemd tussen mijn hand. Waarom zou Imad zo doen?
'Aan wat denk je schat?' Zegt Chakir als hij komt aanlopen en de kip op tafel neerzet.
Ik schud mijn hoofd en zeg dat ik over niks denk.
'Kom je?' Zegt hij dan als ik nog op de bank zit en hij al aan tafel zit met twee borden en een kip met olijven ertussen. Ik snak naar een stuk.
Ik sta op en wankel de andere kant op.
Ik ga snel zitten zonder iets te laten merken.
'Bismillah.' Zeggen we allebei tegelijk.
Nadat we kip hebben gegeten, zat ik helemaal vol.
'Wat zei ik je he? Hij is lekker he.'
Ik lach hardop.
'Ahahahah je hebt gelijk, het was he-eer-lijk!'
Chakir geeft me een kus en ik help hem de afwas.
'Ga je al slapen?' Zegt Chakir als ik naar boven wil gaan.
Ik wil rust, ik wil alleen zijn. Ik voel me niet goed.
'Uhm..jaa. Jij niet dan?'
'Nee ga nog even op de bank hangen, wel raar dat je nu al gaat slapen wat je normaal nooit doet.'
Ik lach.
'Het is de rust die ik nodig heb ben best moe.' Zeg ik zacht.
Hij had me denk ik niet gehoord, want hij zei niks terug.
Ik liep naar boven en opende mijn telefoon.
Zal ik terug sms'en?
Sms voor 316.. om 23.09
Wat wil je van me? Is het niet genoeg wat je allemaal hebt gedaan?
Niet 5 minuten later, krijg ik al een smsje terug.
Sms van 316.. om 23.11
Soraya toch, wil je dat Chakir erachter komt?
Ik schrik van zijn woorden.
Nee tuurlijk niet.
Ik wil het hem zelf vertellen.
< Chakirs perspectief: >
Op de achtergrond hoorde je de tv, maar daar luisterde ik niet naar. Ik was hier gebleven om na te denken.
Ik heb Soraya zo nooit gezien.
Zo bleekjes en tegelijk bedroefd.
Was ze ziek aan het worden? Nee.
Ik moest er achter komen.
Dit was niet mijn Soraya.
Ik zal achter de waarheid komen, want niemand zal in haar leugens geloven zoals ze tegen mij haar leugens vertelt.
Ik zal achter de waarheid komen.
Kosten wat het kost.
Ik pakte snel mijn telefoon en stuurde mijn baas een smsje dat ik morgen niet kom werken. Ik wil bij Soraya zijn. Ik wil morgen haar echte ik zien. Zo is zij niet.
00.00
Ik schrik wakker van de tv die nog aan stond. Ik deed de tv uit en keek nog rond.
Ik liep naar boven en zag dat Soraya al aan het slapen is, ik duik naast haar op bed en geef haar een kus op haar voorhoofd.
Ik zal er morgen voor je zijn, maar ik hou het voor je geheim.
< De volgende ochtend >
Ik schrik wakker van een hand die op mijn hoofd plaats neemt.
Oh shit, het was Chakir.
Ik bibberde van de kou en keek of het raam open was. Nee dicht. De deur zelf was ook dicht.
'Goeiemorgen prinses.' Hoorde ik zacht.
Chakir was wakker!
'Goeiemorgen liefjee, heb ik je wakker gemaakt??' Zeg ik bezorgd.
Hij geeft me een kus op me wang en ik voel zijn hand langs mijn haren gaan.
Ik loop naar de badkamer en neem snel een koude douche en doe mijn outfit for today aan.
Een zwart zijden jurk met de mouwen tot de helft van mijn arm en een panty. Daaronder deed ik zwarte pumps aan en mijn haar deed ik losjes langs mijn schouder.
Vandaag zal ik geen make-up dragen, op mascara na dan haha.
'Je bent prachtig zinaaa.' Zegt Chakir terwijl hij me bekijkt.
'Dankjewel mannetje djelie.'
En toen schoot het me binnen. Vandaag had ik een afspraak met Rachida.
'Ik ga heb al ontbeten schat, ik ga nu even een rondje lopen en paar dingen halen. Ga jij maar ontbijten en bel me als er iets is he!' Zegt Chakir.
Ik wou net vragen waar hij naar toe ging en wat hij precies zou doen, want het was me niet duidelijk genoeg. En moest hij vandaag niet werken??
Hij is weg, ik kan niks vragen.
Ik kijk op de klok en schrik van de tijd. 12.40
Over 10 minuten zal Rachida voor de deur staan en zich afvragen waarom ik nog zo laat ontbijt.
Wel grappig, hoelaat werd ik wakker?
Of de tijd was snel gegaan tijdens het douchen en omkleden.
DING - DONG - DING - DONG.
Het was voor het eerst dat ze twee keer belde. En ook achter elkaar ook.
'Heyyy.' Zeg ik als ik de deur open doe.
Rachida lacht en geeft me twee kusjes.
'Heey hbiba, hoe gaat het met je?'
'Eerlijk gezegd: slecht. Dat hoor je niet vaak he?' Zeg ik zacht.
De deur deed ik open, voor het geval dat Rachida haar schoenen uit deed en ze buiten wou laten. Dat deed ze ook, ze deed haar schoenen.
Ik liep alvast naar de woonkamer.
Rachida neemt plek en ik ga naast haar zitten, met een paar meter afstand zodat ik zodra ik zou huilen niet op haar schoot zou huilen. Zo genânt!!
'Wat is er dan??' Zegt ze bezorgd.
Ik had nooit iemand zo erg bezorgd gezien, okee Chakir.
Ik vertelde het verhaal van Imad, alles, elk detail. Elk belangerijk punt.
'Verschrikkelijk!! Heb je het tegen Chakir gezegd?' Zegt Rachida vol met medelijden.
Ze had gelijk, ik moest het zeggen.
Maar waar moest ik beginnen?
Waar in hemelsnaam?
Oh god.
< Chakirs perspectief: >
Ik hou de boodschappentas strak beet en voel de zwaarte.
Ik zag dat de deur voor de helft open was.
Was er iets aan de hand.
Ik liet de zak vallen midden op het pad en liep langzaam naar binnen.
Straks was er nog een dief thuis bij mijn eigen vrouw.
'Het is zo erg, ik kan het niet.' Hoor ik Soraya zeggen.
'Neem de tijd, maar niet te lang.' Zegt een stem die ik uit duizenden ken.
Ik loop rustig en verstop me in de buurt om alles goed te horen.
'Ik heb een afspraak voor je gemaakt, dit is het nummer..' Zegt de stem weer.
Toen tikte het klokje in mijn hoofd, het was Rachida. Rachida was in de woonkamer samen met mijn vrouw Soraya.
Ik hoor Soraya snikken en wil nu naar haar toe lopen en haar een knuffel geven. Maar eerst wil ik alles horen.
'Wat is dit voor een afspraak?' Zegt Soraya slap.
'Het is eigenlijk geen afspraak nee, het is een verzoek.' Zegt Rachida.
Wat voor verzoek??? Praat verder!!
'Een verzoek voor?'
'Een verzoek voor de gedwongen opname in het psychiatrisch ziekenhuis.' Zegt Rachida zacht.
Ik kan het niet geloven? Dit zal zeker een grap zijn.
Nee Chakir, hierover maken mensen geen grap.
Ik wil een stap dichterbij zetten en naar binnen gaan en Soraya beschermen tegen de stomme woorden van Rachida. Maar dan hoor ik een raar geluid.
Ik kijk dit keer.
Ik zie Soraya aan der haar trekken en voel me niet goed. Wat gebeurd er?
Ze schreeuwt en kijkt Rachida vol woede aan.
'Als jij.. Als jij er niet was he!!' Zegt ze schreeuwend.
Rachida staat op en pakt haar spullen in.
'Sorry Soraya, ik hoop dat ik je nog zie. Dat is de enige optie om je gezondheid terug te krijgen.' Zegt Rachida kalm.
Soraya pakt haar nu bij haar arm beet en dan bij haar keel.
'Ik zweer het, ik ga nergens naar toe. Dit is zijn schuld!! Hij maakt me gek, hij doet me dit aan!!! Wat dachten jullie van hem he he??? Spreken jullie hem niet aan?? Wat is het probleem dat het zo groot is veranderd?? Nu heb ik er spijt van, dat ik jou toch had vertrouwt!' Zegt Soraya schreeuwend en huilend en kokend van woede. Ze was rood en op haar huid zag je overal rode plekken. Elk bloot plekje had iets rood. Ze werd kokend heet in haar hoofd. Over wie had ze het? Het was een hij. Was ik het? Ik moest haar stoppen, maar als ik binnen zal vallen dan zal ze weten dat ik alles weet. Dat ik stiekem een luisterend oor ben geweest.
Rachida trekt zich los van Soraya en pakt Soraya's schouder vast.
'Het komt goed, je zal het naar je zin heb in het psychiatrisch ziekenhuis.'
Hoe durft Rachida zo te praten??
Ik hoor de deur achter me zachtjes open gaan en voel een koude hand op mijn arm.
Wie..-

Word vervolgd...

•Vandaag heb ik alweer een heleboel delen geschreven, morgen zal ik weer verder gaan.. En oja! Laat een reactie achter zodat ik weet welke lezers nu m'n verhaal lezen❤️